Uitwendige bestraling

Maandag 17 oktober '22, precies 2 weken na de geboorte van onze dochter moet ik naar het ziekenhuis om mij voor te bereiden op de bestraling. Ik krijg een CT en MRI scan en daarna volgt de voorlichting. 

Ik had nog niet eerder een CT scan gehad maar wat is dit vele malen fijner dan een MRI, het geluid van de MRI roept bij mij inmiddels zoveel spanning op dat ik het echt niet fijn vind om hierin te liggen. Tijdens de CT scan wordt er vaginaal vloeistof ingespoten en krijg ik tatoeage puntjes op mijn benen en buik om ervoor te zorgen dat ze tijdens de bestraling mij precies op de juiste manier neerleggen. Het voelt een beetje alsof de laatste loodjes nu echt gaan beginnen en ik vind het spannend.

Woensdag 26 oktober '22 mijn eerste bestraling. Ik mag mij melden en neem plaats in de wachtkamer met een zeer volle blaas. Dit is nodig om ervoor te zorgen dat mijn blaas zo min mogelijk stralingsschade oploopt. Al snel word ik binnen geroepen (gelukkig want ik moet best nodig plassen) ik mag mijn broek uittrekken, loop in mijn ondergoed door een lange gang richting de bestralingsruimte en daar staat een groot indrukwekkend apparaat te wachten. Onderbroek gaat uit en ik kan nog niet zo soepel plaatsnemen op de behandeltafel vanwege mijn keizersnede. Met een naakt onderlijf lig ik daar dan, de verpleegkundige stellen me op de juiste manier in, de tafel beweegt wat heen en weer en ik zie laser straaltjes uit de muren komen die de tatouage puntjes moeten matchen. Ze leggen uit wat me te wachten staat en zij lopen de ruimte uit. Daar lig ik dan alleen, echt alleen, kijkend naar het plafond waar ze mooie lichtbakken met een afbeelding van vogels en een boom hebben geplaatst. Ik ga de vogels maar tellen om wat afleiding te zoeken maar dit werkt kort. Het toestel draait rond en maakt een piepend geluid. Ik voel verder niets maar er schieten allerlei gedachtes door mijn hoofd; dit apparaat maakt mijn cellen stuk, ook mijn gezonde. Dit apparaat maakt mij onvruchtbaar, dit apparaat zorgt ervoor dat ik misschien in de overgang kom, dit apparaat maakt veel stuk maar maakt mij ook beter. Het is allemaal zo dubbel en zo intens. Ik lig hier en mijn kleine meisje van 3,5 week is thuis bij papa en heeft (gelukkig) geen idee wat mama doormaakt. De bestraling is klaar en ik kleed mij weer aan, een klein sprintje naar de toilet om mijn volle blaas te legen. De bestraling zelf duurt gelukkig maar een paar minuten.

Familie en vrienden zijn redders in nood en brengen mij vanaf vandaag elke werkdag naar het ziekenhuis. Auto rijden kan ik zelf nog niet en zelf rijden met deze vermoeidheid is ook niet fijn. Ook is het fijn iemand mee te hebben die steun biedt, afleiding geeft en een luisterend oor is op de heen en terugweg. Mijn dank is zeer groot voor deze lieve mensen. 

De weken die volgen zijn druk en staan in het teken van onze dochter en een ritme zien te vinden met elkaar. Kraambezoek hebben we uitgesteld want dit is niet met elkaar te combineren. De bijwerkingen nemen toe en voel mij op sommige dagen erg beroerd en vooral mijn darmen zijn een probleem. Wat verschrikkelijk om elke keer te moeten rennen naar het toilet met de kans dat je het niet haalt. Zelfs tijdens het verschonen van onze dochter moet ik mijn partner roepen omdat ik moet rennen. Sommige voedingsmiddelen vallen ook mega verkeerd en ik durf soms het huis niet uit als er geen toilet in de buurt is. Dit zijn echt geen fijne momenten. De vermoeidheid neemt ook heel erg toe, ook door de nachtelijke voeding van onze dochter. De combinatie net papa en mama zijn en een kankerbehandeling ondergaan vind ik zwaar, soms heel zwaar.

Het enige wat je eigenlijk wilt is net als ieder ander op die roze wolk zitten, kraambezoek ontvangen, beschuit met muisjes eten, genieten van elkaar, honderden foto's maken van onze dochter en trots zijn. Trots dat we het doorstaan hebben en dat ze er is.

Maar we gaan en moeten door, er is wederom geen keus en tijd om even pauze of rust te nemen is er bijna niet. De kanker moet weg, de kanker moet behandeld worden.