Gevoel van falen als moeder
De tijd vliegt… en zo ook de maanden dat ik kanker heb en dat onze dochter groeit. Ze is nu bijna 4 maanden oud en zij is samen met onze zoon echt ons zonnestraaltje.
Zo dankbaar dat zij bij ons is gekomen, volgens mijn arts heeft zij een engeltje op haar schouder gehad. Ik probeer dan ook zoveel mogelijk te genieten, maar het is zwaar…. Heel zwaar.
Lang hebben wij uitgekeken naar een tweede kindje en keek ik uit naar een onbezorgde kraamperiode vol met liefde en aandacht voor de kinderen. Steeds vaker voel ik een gevoel van boosheid en frustratie. Waarom moest ik perse NU ziek worden? Liever natuurlijk helemaal niet, maar de timing is zooooo slecht. Het gevoel van falen als moeder overheerst steeds vaker. Mijn vriend is echt de beste vader die er is en doet heel veel, dat geeft mij rust en tegelijkertijd ook onrust, omdat ik soms alleen maar vanaf de zijlijn toe kan kijken. Een baby heeft ook haar mama nodig, maar die ligt ziek te zijn en kan niet de nachten voeden, fysiek weinig doen of volledig de focus hebben. Dat doet mij soms enorm veel pijn. Ik weet ook wel dat ik er niets aan kan doen, dit is mij/ons overkomen, maar het gevoel van falen overheerst helaas.
1 reactie
O lieve Sam. Ik voel jouw pijn bij het lezen van dit blog. Het is zo onnatuurlijk om in de kraamtijd voor kanker behandeld te worden en er niet voor je kindje(s) te kunnen zijn zoals je zou willen. De kanker is je inderdaad overkomen en je kan er niets aan doen, maar dat wil niet zeggen dat die gevoelens van tekort schieten en schuld er niet zijn. Enige dat je wél kan doen is proberen te genieten van de momenten dat je er wel voor je kinderen bent. Met ze kan knuffelen en aandacht kan geven. Probeer daar intens van te genieten. De liefde die je voor ze hebt voelen ze echt wel. Als je negatieve emoties teveel gaan overheersen kan je overwegen psychologische hulp te zoeken.
Liefs, Monique