Chemo: pruik, pet, sjaaltje, kaal, of .......
Heb jij chemo (gehad)?
Wat deed jij nadat je haren waren uitgevallen?
Een pruik op? Of een pet? Sjaaltje misschien? Gewoon met een kaal hoofd de wereld tegemoet? Of wellicht nog iets anders?
Vertel hieronder wat jij deed tijdens je chemo en waarom:
-Otto-
6 reacties
Toen de oncoloog mij vertelde dat ik kaal zou worden interesseerde mij dat echt helemaal niets. Ik wilde beter worden en als dat betekende dat ik kaal zou worden.......So be it!!!!! Toen de tondeuse er eenmaal inging en ik de plukken zag vallen heb ik toch wel even wat traantjes gelaten. De foto die bij mijn profiel staat is genomen bij de kapper die dag. Een half uur later had ik een kortgeschoren hoofd. Ook ik wilde niet dat ik wakker zou worden en hele plukken haar op mijn kussen zou vinden. Korte haartjes kon ik wel aan. Ook ik werd gelijk na de 1e chemo al kaal.
Het was mijn bedoeling om sjaaltjes te gaan dragen, ben ook geen pruikentype. Ik heb maar 3x een sjaal gedragen en het verder gedaan met mutsjes. Thuis liep ik ook met mutsje op omdat ik gewoon een koud hoofd kreeg. Tijdens opvliegers trok ik het mutsje af (niet als ik op visite was). Ik had genoeg aan de mutsjes.
Nu is mijn haar inmiddels alweer zo rond de 2 cm en loop ik gewoon zo rond. mijn 1e kappersbezoek is ook alweer geweest (wegscheren van vele (dons)haar in mijn nek.
toen ik hoorde dat we met chemo gingen beginnen en ik kaal zou worden
heeft me nichtje alvast kort geknipt zodat ik al wat kon wennen aan een kort koppie
dinsdag begon ik met de chemo en vrijgdag kon ik hele plukken uit me hoofd trekken
heb toen me ouders gebeld en die kwamen met de tonduese me vader heeft toen me hoofd kaal gemaakt me moeder kon het niet die was eigenlijk alleen maar aan het huilen
ik had er zelf totaal geen moeite mee
ik had van mijn vader een hele mooie pruik gekregen die ik helaas nooit heb gedragen
hij ligt hier nog steeds helemaal nieuw in de doos
ik ben base ball petjes gaan dragen en snacht een muts op aan raden van de longarts
ik ging eigenlijk gewoon kaal door het leven alleen als het tekoud was droeg ik een pet
de meeste vonden me het kale koppie ook niet gek staan
en ik had er zelf ook weinig moeite mee
Je uitspraak "degene die het niet mooi vindt, kijkt maar een andere kant op" vind ik ijzersterk.
Gewoon jezelf proberen te zijn en niet omdat een ander het graag anders wil zien.
Ook ik had lang haar, de laatste 30 jaar van mijn leven. Mijn 3 mannen, 2 zonen en mijn echtgenoot, zeiden altijd dat ze niet wilden dat ik het af zou laten knippen.
Maar toen kwam de chemo... Ik ben direct naar de kapper gegaan en heb mijn haar kort laten knippen, zodat iedereen er alvast aan kon wennen. Dat was maar 2 weken, want ook bij mij viel mijn haar uit na de eerste chemo. Ik ben naar de kapper gegaan, waar ik mijn pruikje besteld had en die heeft mijn hoofd kaal geschoren. Daar kwamen toch écht wel wat tranen bij, toen de tondeuse aan de voorkant kwam. Ik heb mijn pruikje regelmatig buiten gedragen, maar ook verschillende mutsjes, zeker in de zomer, toen het erg warm was. Want een pruikje is toch wel wat broeierig. En 's nachts droeg ik ook een mutsje, want ik had nooit gedacht dat een kaal hoofd zó koud zou zijn! In huis, als ik alleen was met mijn man, dan had ik niets op mijn hoofd. Maar wél altijd een mutsje bij de hand, voor het geval er plotseling iemand binnen zou komen. Want ik wilde niet gezien worden door anderen. Hoewel, op een avond stond mijn jongste zoon opeens voor het raam en toen kon ik mijn mutsje niet vinden. Ik schrok er erg van en moest er zelfs van huilen, omdat hij mij zo zag. Hij trok mij in zijn armen (hij is nu 33) en troostte mij, wat ik, achteraf, heel lief vond. En mijn oudste zoon vroeg op een bepaald moment of hij mij kale koppie een keer mocht zien. Dat heb ik hem toen laten zien, ondanks dat ik dat een hele stap vond. Maar verder dan mijn zonen en mijn man, heeft niemand dus mijn kale hoofd gezien!!
Groeten,
Ingrid