moet elk ziekenhuis dezelfde behandeling aanbieden?
Soms hoor je dat mensen uit Utrecht helemaal naar Groningen moeten voor een bepaalde
behandeling.
Zou je in elk ziekenhuis de zelfde behandeling moeten kunnen krijgen?
Wat vinden jullie?
-Otto-
behandeling.
Zou je in elk ziekenhuis de zelfde behandeling moeten kunnen krijgen?
Wat vinden jullie?
-Otto-
7 reacties
Natuurlijk zou het erg gemakkelijk zijn als je in elk ziekenhuis dezelfde behandeling zou kunnen krijgen.
Maar niet in elk ziekenhuis kan een zeer specialistisch team aanwezig zijn.
M.i. kunnen de gespecialiseerde artsen zich het beste concentreren in een paar ziekenhuizen.
En ja, dan moet je waarschijnlijk verder reizen maar als je daardoor de beste artsen, met de meeste ervaring, krijgt is dat voor mij geen probleem.
Als ik in mijn auto stap ben ik in 5 minuten in het ziekenhuis. Na 2 biopten zei de chirurg daar meteen dat ze de behandelingen een uur verderop beter konden dan hij. Ik heb er toen nog geen minuut over getwijfeld om zijn advies niet op te volgen.
Als er op de Kaaimaneilanden een nog betere arts was geweest was ik zeer zeker daar naar toegegaan.....!!!.
want wat als je te ziek bent om zelf terijden dan ben je weer afhankelijk van andere
of wat als je financieel niet in staat bent om verder tereizen dan wordt je de behandeling gewoon ontzegt
ik vindt voor iedereen gelijke kansen arm of rijk iedereen moet gewoon het recht hebben op de beste behandelingen
en als er gewoon goed overleg is tussen artsen en ziekenhuizen moet dit ook gewoon mogelijk zijn
want de meeste chemo;s gaan via infuus en dat kunnen ze echt wel in elk ziekenhuis aansluiten toch
dus waarom voor je chemo naar groningen als je het ook in je eigen woon plaats kan krijgen
kijk dat je voor sommige operaties beter af kan zijn in het een ander gespecialiseert ziekenhuis
dat begrijp ik maar is ook moeilijk want wat als je een gezin heb met kleine kids
en de moeder is ziek en die ligt in groningen maar ze wonen in den haag
dan is het voor de partner heel moeilijk om het voor elkaar tekrijgen met het hele gezin op bezoek tegaan
terwijl je als moeder zijnde toch heel graag je kinderen wil zien
brigitte
En chemo kunnen ze inderdaad in de meeste ziekenhuizen wel geven. Ik denk ook niet dat er iemand is die voor chemo naar Groningen gaat als hij in Den Haag woont.
Vaak gaat het om ingewikkelde operaties en we kunnen moeilijk van chirurgen verwachten dat ze het hele land door gaan reizen.
En als je heel erg ziek bent, wat meestal toch na chemo en bestralingen is, heb je recht op taxi-vergoeding.
En natuurlijk is het heel vervelend als je toch verderop moet voor een zeer specialistische behandeling maar als het niet anders kan zal je daar toch voor moeten kiezen, tenminste als je die behandeling wilt ondergaan. IK denk dat de meeste mensen toch van kanker willen genezen en daar echt alles voor over hebben.
Dat neemt niet weg dat je als patiënt zwaarder wordt belast bij specialisatie. Nederland is niet groot maar op sommige momenten kunnen afstanden tegen je gaan werken.
Ik werd vanuit mijn streekziekenhuis -omdat ze 'mijn geval' niet aankonden, gaven ze meteen toe- direct doorverwezen naar het LUMC. Ik heb daarna geprobeerd het met twee ziekenhuizen te doen (de scans ed dichtbij maken, opsturen en in het specialistische ziekenhuis laten beoordelen), maar dat bleek totaal niet te werken. Deels ligt dat aan het privacybeleid, deels aan onbegrip en een beetje kift tussen medici.
Dus nu rijd ik voor een scan eerst twee uurtjes heen, en weer 2 uurtjes terug, met steevast een tijdje filerijden. In het begin moest er altijd iemand mee, kon ik niet met openbaar vervoer omdat ik niet mocht autorijden en half blind was. Dat is niet prettig, want je belast er ook nog eens een ander mee.
Maar ik heb voor de beste know-how gekozen, en daarbij is er duidelijk verschil tussen een universitair- en een streekziekenhuis. Behandelingen krijg ik in eerste instantie in Leiden, uitslagen krijg ik per telefoon, direct in gesprek met mijn oncoloog.
Ik sta tevens in contact met een oncoloog in het streekziekenhuis, deels op aanraden van mijn huisarts. Maar ook bewust; omdat ik bij dringende problemen ergens in de buurt terecht moet kunnen bij iemand die op de hoogte is van mijn specifieke probleem,( je stapt niet doodziek in een auto om 2 uur te rijden naar een ziekenhuis). Het streekziekenhuis behandeld alleen in overleg met het LUMC.
Ik heb zowel met deze oncoloog als met mijn behandeld oncoloog in LUMC afspraken gemaakt, dat leek me gewoon nodig. In het begin ging dat stroef, nu is de situatie duidelijk en zijn beiden tevreden. Het zou zomaar kunnen dat ik voor een ander aspect van mijn ziekte naar wéér een ander ziekenhuis moet, dan pendel ik dus tussen drie plekken heen en weer.
Praktisch vereist e.e.a. organisatietalent en kost zeeën van tijd. Maar waar ik me het meest aan erger is dat gegevensuitwisseling tussen ziekenhuizen onderling niet als vanzelfsprekend wordt beschouwd. Ik moet elke keer weer vertellen wat men waar heeft gedaan, en dat is lastig.
Op dat gebied is m.i. dringend verbetering nodig, zeker als we in NL vaker ziekenhuizen laten specialiseren.
Helaas kan dat niet en gezien alle bezuinigingen die er zijn en ongetwijfeld nog gaan komen zal dit aspect alleen maar erger gaan worden. Jammer, jammer maar we zullen er toch aan moeten gaan wennen.
Gelukkig ken ik het probleem niet dat mijn artsen onderling niet samen willen werken, ze kennen geen kift en hebben alleen maar erg veel respect voor elkaar.
Het kost vaak veel tijd maar ook vaak ben ik best wel een beetje blij, als ik toch weer dat eind moet rijden, dat ik naar artsen kan die erg lang hebben gestudeerd om mij zo goed mogelijk te kunnen helpen......
Met dat laatste aspect ben ik ook heel blij, ik voel me een zondagskind dat ik het geluk heb gehad en meteen de juiste behandelplek ben binnengerold. Er wordt heel erg hard voor me gewerkt!
En waar ik vertelde over enige kift; achteraf gezien lag de oorzaak daarvan voor het merendeel in het onbekende; ik paste niet in de gangbare protocollen, was een patiënt die een niet-alledaags dossier met zich mee bracht. Medici vonden dat interessant en lieten zich deze patiënt niet wegkapen, had ik het idee; er werd aan me getrokken. Bovendien was ik misschien wel té mondig op dat moment, Ik stond in de ik-regel-dat-wel-even stand (en dan ben ik gevaarlijk ongeduldig haha).
Voor de kanker waarmee ik geconfronteerd ben moet ik op veel, allemaal gespecialiseerde, afdelingen van het ziekenhuis zijn.
Overal waar ik kom heb ik altijd het gevoel dat ik met open armen word ontvangen. En dat is erg aangenaam.
Ook voor mij wordt heel erg hard gewerkt, ben ook geen alledaagse patiënt. (Ze werken voor iedereen hard).
Ik begrijp heel goed dat artsen dan erg in je geïnteresseerd zijn en je graag voor zichzelf willen houden. Zij kunnen daar ook weer van leren en die kennis weer met andere artsen delen.
En voor alles wat ik daar krijg heb ik er absoluut geen probleem mee om wat meer kilometers te maken.
Groeten Poem.