Stel je vraag over psychosociale problemen aan psych. Matthijs de Wit van Behouden Huys Groningen
Het stellen van een vraag aan een professional is verplaatst. Je vraag over psychosociale problemen aan Matthijs de Wit psycholoog bij het Behouden Huys Groningen kun je hier stellen.
40 reacties
vorig jaar kreeg ik borstkanker . Chemo,s borstamputatie klieren uit oksel, en bestralingen en nu hormoontherapie..
heb het aardig op een rijtje maar blijf maar angst om dood te gaan houden.. Heb al emdr gehad vd slaapangst ..,maar dit blijft onbewust sudderen ,,, vooral op 1 dec krijg ik weer controle bij de chirurg .. Ga er vanuit dat alles goed is maar toch
hoe kan ik dit omzetten in me hoofd
Wat naar om te horen dat de angst om dood te gaan door blijft sudderen bij jou. Je vraagt hoe je dit uit je hoofd kunt zetten. Helaas is dit niet mogelijk, je kunt namelijk niet ergens niet aan denken. Probeer bijvoorbeeld maar eens niet aan een roze olifant te denken. Waarschijnlijk zie je die olifant nu gelijk voor je. Zo gaat het ook een beetje met angst bij kanker. Wanneer je probeert er krampachtig niet aan te denken, komt het vaak veel sterker terug.
Het is altijd een kleine zoektocht om een manier te vinden die aanspreekt om hier iets aan te doen. Een voorbeeld van een methode die vaak wordt ingezet bij mensen die net als jij ook angst hebben bij kanker is aandachtsmanipulatie. Dit betekent dat je je aandacht ook actief gaat richten op andere dingen, bijvoorbeeld een hobby of iets doen met familie of vrienden.
Het is dan helaas niet zo dat je nooit meer angst voor de dood hebt, maar door te leren je aandacht te verschuiven kan deze angst wel korter en minder intens worden. Uiteindelijk zul je er dan achter komen dat de angst komt, maar vanzelf ook weer naar de achtergrond gaat.
Dit is in het begin lastig om te doen, maar er zijn gelukkig verschillende manieren om hier hulp bij te krijgen. Er zijn bijvoorbeeld gespecialiseerde professionele instellingen voor (ex-)kankerpatiënten en hun naasten, waar je begeleiding kunt krijgen van een psycholoog om dit doel te bereiken. Zij kunnen ook andere mogelijkheden en methodes met jou bespreken zodat je kunt leren deze angst beter te hanteren.
Ik begrijp uit jouw verhaal dat je nog in het traject van het ziekenhuis zit. Wellicht is het interessant om daarna ook eens naar de website Minder angst bij kanker te kijken. Dit is een online zelfhulptraining, bedoeld is voor mensen die kanker hebben gehad en last hebben van angstgevoelens voor terugkeer van de ziekte. In dit programma komen ook aspecten van aandachtsmanipulatie voorbij.
Waar het om gaat is dat je een manier vindt die jou aanspreekt, want dat is de enige manier die jou dan ook zal helpen.
Succes, en heel veel sterkte toegewenst de komende tijd.
Hartelijke groet,
Matthijs
Ik herken jouw verhaal. Buiten het feit dat we een haast gelijk traject hebben gehad, ervaar ik soms meer soms minder de angst voor terugkeer van de kanker.
Mindfulness (meditatie) helpt mij. Ik heb ontdekt door juist af en toe helemaal naar de angst toe te gaan, het daarna echt afneemt. Juist het niet willen voelen van de angst roept angst op. Wij zijn echt sterk genoeg om ook die angst af en toe te dragen. Kijk naar wat je al hebt doorstaan. Ik ben dus gebaat bij allebei. Afleiding zoeken, maar ook erover praten, de angst echt even voelen en dan ervaren dat ik dat aankan.
Sterkte!
kortom dubbelop beschadigd nu.
Mijn vraag is wat te doen om de angst voor terugkomen van de kanker zich niet vastklikt aan de Ptsd angst. Op t moment neemt depressie meer en meer de overhand. En dat is mijn tweede vraag: kan t zijn dat de hormoonpillen eea nog meer versterkt?
Mincka
Kanker kan voor een 'crisis' zorgen in iemands leven, waardoor je eerdere ervaringen in een ander daglicht kunt gaan zien. Het kan ook, zoals jij vertelt, voelen alsof het verbonden raakt met eerdere ervaringen. Je zou dit kunnen zien als hoofdstukken in jouw leven die misschien nog niet helemaal afgesloten of verwerkt zijn.
Je kunt overwegen of je iets wilt doen aan de PTSD en je ervaringen uit je jeugd. Er zijn verschillende therapeutische methodes om deze emoties van de eerdere ervaringen of trauma's minder heftig te maken of helpen verwerken. Een voorbeeld hiervan is EMDR. Dit wordt ook vaak ingezet bij PTSD. Het staat voor Eye Movement Desensitization and Reprocessing. Waar het op neer komt is dat je samen met een therapeut in je verleden duikt en dat jij hier in detail over vertelt. Wat EMDR anders maakt dan normale therapie, is dat de therapeut jou op hetzelfde moment een afleidende stimulus presenteert. Dit kan met hoorbare klikjes, maar vaak zal het de hand van de therapeut zijn die hij of zij dan heen en weer beweegt. Voor veel mensen is deze vorm van therapie zeer effectief om emoties minder heftig te maken. Wellicht kun je deze eerdere ervaringen op deze manier een voor jou betere plek geven. Voor meer informatie over EMDR verwijs ik je graag naar de uitleg van de Vereniging EMDR Nederland.
Je vertelt ook over angst voor terugkeer. Helaas is dit een reële angst, kanker kan altijd terugkomen. Het moet alleen niet jouw hele leven gaan leiden. Dat je bijvoorbeeld bij iedere vermelding van het woord kanker, gelijk sterk denkt aan de mogelijke terugkeer. Een vaak genoemde term bij angst voor terugkeer is 'accepteren'. Hiermee bedoel ik niet dat je bij de pakken neer moet gaan zitten. Het betekent dat je minder energie gaat stoppen in antwoorden zoeken waar je geen antwoord op kan vinden ("Wanneer en hoe komt het terug?" bijvoorbeeld). Op hetzelfde moment probeer je meer energie te steken in de vraag: "Hoe kan ik er het beste mee omgaan?".
'Accepteren' is makkelijker gezegd dan gedaan. Je zou kunnen overwegen of je hierbij hulp wilt. Er zijn in Nederland verschillende instellingen die gespecialiseerd zijn in de behandeling van angst voor terugkeer van kanker. Kijk eens op deze pagina voor een lijst van deze instellingen. Je kunt ook kiezen voor een online zelfhulpprogramma. Minder angst bij kanker is zo'n programma. Leren omgaan met deze angst komt in dit programma uitgebreid aan bod.
In het begin van dit bericht noemde ik EMDR. Dit is niet iets wat je zelfstandig kunt doen. Dit gebeurt onder begeleiding van een professional, die hier speciaal voor is opgeleid. De professionele instellingen die ik eerder noemde, hebben vaak ook psychologen in dienst die EMDR-therapie kunnen geven. Wellicht kun je dus samen met een professional een plan voor jou bedenken waar jij je goed bij voelt. De depressie die je ook noemt kan op deze manier ook bestreden worden.
Je vraagt ook of hormoonpillen dit alles kunnen versterken. Dit zou het geval kunnen zijn. Het verhaal van accepteren waar ik hierboven over vertelde zou je echter ook hierop kunnen betrekken. Wellicht dat er namelijk niets aan te doen of te veranderen is. In dat geval zou het dus beter zijn om energie te stoppen in de vraag: "Hoe kan ik er het beste mee omgaan?". Voor meer informatie over de effecten van de hormonen verwijs ik je echter graag door naar je behandeld arts die de hormonen voorschrijft. Hij of zij kan je meer vertellen over de effecten van de hormoontherapie.
Ik wil je heel veel sterkte en succes wensen met je situatie. Ik hoop dat je een manier vindt die jou kan helpen.
Hartelijke groet,
Matthijs
In 2005 is bij mij Non Hodgkin 2a ontdekt. Het openbaarde zich heftig. Nu 9jaar later, gaat het lichamelijk goed met mij, heb wel last v vermoeidheid maar kan er redelijk mee omgaan dankzij Herstel & Balans en de internettherapie minder moe na kanker. Hetgeen waar ik mee zit is dat ik terugkerende gedachten heb aan de heftige momenten, de angst die ik had na mn opname op de IC en ook heb ik angst voor terug keer van de kanker. Ik heb bij mijn huisarts dit wel eens laten vallen, er een gesprek over gehad, hij begrijpt het en krijg ook wel extra onderzoeken om mij gerust te stellen. Maar het word mentaal steeds zwaarder voor me, ik heb t gevoel dat ik 'verzuip'. Praten in mn omgeving gaat niet of niet zo als ik zou willen. Ze snappen niet dat t nu komt, nu ik al 8jaar schoon ben. Mijn vraag is welke hulp zou mij kunnen helpen en/of zou ik kunnen vragen?
Wat naar om te horen dat het steeds zwaarder voor je wordt.
Soms hoor ik mensen kanker wel eens vergelijken met een terroristische organisatie. Het pleegt een aanslag en zaait angst, dood en verdriet. Vervolgens verdwijnt het weer uit het dagelijks leven. Het leven gaat op zo'n moment door, maar er blijft een angst dat deze terroristische organisatie terug kan komen en weer toe kan slaan.
Bij jou was deze 'aanslag' in 2005 en sindsdien heeft het zich teruggetrokken. Angst voor terugkeer komt veel voor en is helaas vaak ook een reële angst. Het kan terugkomen en weer een aanslag plegen. De vraag is dan hoe je met deze angst omgaat. Gaat het jouw hele leven leiden? Dan is de angst te ver doorgeschoten en is het goed om er iets aan te doen. Je schrijft dat je ervaring hebt met internettherapie. Een ander online programma is Minder angst bij kanker. Hierbij wordt vooral de angst voor terugkeer aangepakt. Je zou kunnen kijken of dit programma jou aanspreekt.
Je schrijft ook over terugkerende gedachten aan die nare tijd. Zoals ik in mijn vorige antwoord aan Mincka ook schreef, zou je dit kunnen zien als een hoofdstuk in jouw leven dat misschien nog niet helemaal is afgesloten of verwerkt. Dit kan voor je omgeving vreemd overkomen, het is immers al "zo lang geleden"... Toch kan het zo zijn dat dit (ook na een lange tijd) weer naar boven komt. Het is voor jou op dit moment een belangrijk thema, waar je veel last van hebt. De vraag is nu dus wat je met dit gegeven wilt doen. Misschien dat het doorlopen van het internetprogramma Minder angst bij kanker ook helpt om deze terugkerende gedachten te verminderen. Dat zou heel goed kunnen.
Een andere optie die je kunt overwegen is het zoeken van professionele hulp bij een gespecialiseerde instelling. Ik zie in je profiel dat je in het noorden van het land woont. Het Behouden Huys in Haren is zo'n instelling in jouw regio. Er is daar ook een mogelijkheid om in Drachten langs te komen. Je krijgt dan eerst een kennismakingsgesprek met een psycholoog om te kijken hoe jouw situatie in elkaar steekt. In overleg met jou wordt dan bekeken wat jou het beste kan helpen.
Afhankelijk van wat je doelen en wensen zijn, wordt dan gekeken naar een vervolg. Dit kunnen gesprekken zijn met een psycholoog. Wellicht dat spreken met een professional over die periode, jou helpt met de verdere verwerking ervan. Gesprekken in groepsverband onder begeleiding van een psycholoog, is misschien ook een optie die jou aanspreekt. Op deze manier hoor je ook hoe andere mensen omgaan met hun situatie.
Waar je ook voor kiest, ik hoop dat je dit hoofdstuk uit je leven een plek kunt leren geven.
Heel veel sterkte toegewenst.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Ik zit met de volgende vragen:
Hoe komen we erachter wat de ernst van de situatie is?
Hoe kunnen we ervoor zorgen dat er hulp komt? (Voor zowel mijn schoonmoeder als schoonvader)
Wat een moeilijke situatie, ik kan goed begrijpen dat je je zorgen maakt. Je ziet dat het niet goed gaat, maar op hetzelfde moment wordt jouw hulp niet aangenomen. Echt een gevoel van machteloosheid kan ik me voorstellen.
Mijn eerste gedachte was dat het goed is dat je schoonmoeder niet iedereen heeft buitengesloten. Ze beperkt je schoonvader wel in het praten erover, maar er is nog contact en er is ook nog contact met de behandelend arts.
Wanneer iemand te maken krijgt met een ingrijpend iets als kanker, kan iemand verschillende overlevingsstrategieën toepassen. Vechten of vluchten zijn bekende, maar controle willen houden komt ook voor. Een manier om dit te bekijken is dat de kanker een groot deel van de regie / controle in handen neemt. Het zou kunnen zijn dat dit een poging is van je schoonmoeder om die regie of controle weer terug te krijgen. Verder vertaalt zich dit bij je moeder in de sociale kring kleiner maken en het inperken van met wie je schoonvader erover spreekt. Dit kan als buitenstaander erg moeilijk zijn om te zien. Je wilt helpen, maar het wordt niet toegelaten.
Verder vertel je dat je schoonmoeder ook morfinepleisters krijgt voorgeschreven. Dit kan ook van invloed zijn op het verhaal. Morfine kan een grote impact hebben op het gedrag namelijk.
Je vraagt hoe je erachter kunt komen hoe ernstig de situatie is. Dit is moeilijk, je schoonmoeder wil het er immers niet over hebben. Er is een aantal mogelijkheden. Je zou kunnen vragen aan je schoonmoeder of jij over haar met de (huis)arts zou mogen spreken. Op deze manier kun je een reëel beeld van de situatie krijgen misschien. Als je schoonmoeder dit niet wilt kun je altijd zelf je zorg uitspreken bij de (huis)arts. De arts mag dan geen informatie geven, maar kan de zorg wel ter harte nemen.
Je vraagt ook hoe jullie ervoor kunnen zorgen dat er hulp komt. Je kunt je afvragen wat voor hulp dit zou moeten zijn. Het is natuurlijk een mooie en goede gedachte, maar deze hulp zal niet werken als je schoonmoeder het niet écht wilt. Je kunt aangeven bij je schoonmoeder dat jullie het moeilijk vinden om haar zo te zien en dat ze altijd bij jullie voor hulp terecht kunnen. Je kunt eventueel ook nog een adres geven van een professionele instelling die gespecialiseerd is in psychologische hulp omtrent kanker. Op het moment dat ze wel hulp wilt weet ze dan waar ze terecht kan.
Willen helpen is heel logisch. Soms is dit een copingreactie (coping is de manier van omgaan met problemen) om het gevoel van machteloosheid aan eigen kant op te kunnen vangen. Kanker is niet alleen voor degene met kanker een ingrijpende gebeurtenis. Ook voor de omgeving, zoals jullie ook merken, kan het een enorme impact hebben. De situatie is nog moeilijker als je wilt helpen, maar niet kan of mag helpen. Soms kan het dan goed zijn om daar als omgeving ook met een professional over te spreken. Dat kun je voor jouzelf en je man overwegen, misschien dat dit jullie verder kan helpen in het omgaan met deze situatie.
Heel veel sterkte toegewenst in deze moeilijke tijd.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Hi,
Sinds sept 2014 heb ik de diagnose DCIS3 en ik heb het vreselijk moeilijk met de behandeling.
Ik voel me alsof ik aan mijn haren via de medische gehaktmolen het protocol doorgesleurd wordt. Alles moet snel, alles moet volgens protocol, ik vind het vreselijk allemaal, zou het liefst met alles willen stoppen.
Zelf eens rondgekeken op internet en mijn gedrag en reacties lijken op Ontwijkende Persoonlijkheidsstoornis.
Daardoor ben ik een "moeilijk mens" maar in de dagelijkse praktijk valt er best mee te leven. Tot ik nu ineens geconfronteerd wordt met heel veel bezoeken aan het ziekenhuis en artsen en verpleegkundigen. Vreselijke angst gehad bij de 2 operaties (SWK en Lump.), maar geen enkele steun gekregen van artsen en verpleegkundigen (want ik ben geen aardig mens met mijn rare gedrag en lastige vragen).
Hoe moet ik daar nu mee verder? dit is al mijn tweede ziekenhuis en ik moet daar blijven omdat de plastisch chirurg daar een van de weinigen is die een dieplap operatie kan doen.
Wat naar om te lezen dat het zo'n moeilijke situatie voor je is op dit moment. Willen stoppen met dit alles is een logische reactie als het zo moeilijk gaat.
De dokters en verpleegkundigen hebben, zoals je zelf ook al merkt, vaak overvolle agenda's. Veel ruimte voor persoonlijk contact of het gevoel is er dan in sommige gevallen (helaas) niet. Ik kan me heel goed voorstellen dat het dan als een medische gehaktmolen voelt inderdaad.
Je staat in dit gevoel niet alleen, het komt veel voor bij patiënten in ziekenhuizen. Gelukkig is er dus in ziekenhuizen vaak ook veel ervaring in het omgaan met dit soort situaties. Je zou eens kunnen vragen of je met een psycholoog of maatschappelijk werker van het ziekenhuis zou kunnen spreken. Zij kennen het ziekenhuis, de situatie en vaak ook de artsen. Je zou bij hun steun kunnen vragen in het omgaan met de contacten die je moeilijk vindt. Zij kunnen je hier waarschijnlijk goed mee verder helpen.
Je vertelt ook dat je je herkent in de omschrijving van een ontwijkende persoonlijkheidsstoornis. Het is hierbij belangrijk om te vermelden dat het heel makkelijk is om jezelf te herkennen in dit soort lijstjes. Iedereen heeft namelijk wel 'iets' van dat soort omschrijvingen. De diagnostiek bij het stellen van een persoonlijkheidsstoornis is echter zeer complex. Dit is niet iets dat je zelf kunt doen, dit moet echt gebeuren door een ervaren psycholoog. Dit is dus ook iets waar je hulp bij zou kunnen zoeken.
Ik hoop dat je een manier kunt vinden die jou helpt in het omgaan met de situatie.
Heel veel sterkte toegewenst met de operatie.
Hartelijke groet,
Matthijs
In 2006 kreeg ik de diagnose baarmoederhalskanker. Het traject had een erg complicatief verloop. Na dit traject bleek mijn lijf erg veranderd. Ik bleek lymfoedeem in mijn benen te hebben, mijn weerstand was slecht, ik had veel pijn in mijn bekken en stuitje en was en ben veel moe. Nu stuitte dit bij mijn (inmiddels ex-)man en kinderen op nogal wat onbegrip.
Ik heb nooit goed kunnen uitleggen hoe ik me voelde. Dat ik nooit meer de oude ben geworden vond ik zelf ook heel moeilijk, maar de frustratie van mijn partner en kinderen vond ik heel lastig om mee om te gaan.
Ik merk dat veel (ex-)kankerpatiënten tegen onbegrip aanlopen en het daar erg moeilijk mee hebben (ik ben ook moderator van een groep op deze site). Heeft u tips voor ons over hoe we kunnen omgaan met dit onbegrip? Kunnen we iets doen om meer begrip te kweken?
Bij voorbaat dank,
Sandra
Wat naar dat om te lezen dat u op zoveel onbegrip stuit met uw situatie. In de psychologie is het lastig om concrete tips te geven, maar ik zal in dit bericht een aantal insteken bespreken die wellicht toepasbaar zijn op uw situatie.
Zoals u ook al schrijft komt dit veel voor onder (ex-)kankerpatiënten. De onderliggende thema's zijn dan vaak zaken als overlevingsstrategiën, communicatie en assertiviteit.
Als ik uw bericht en profiel lees komt u op mij over als strijdbaar, een vechter. De andere kant van dit spectrum van overlevingsstrategieën is vluchten. Het komt vaak voor dat deze primaire overlevingsstrategie sterk naar voren komt in een tijd van crisis als de kanker. Deze manier van omgaan met de situatie, de copingstijl, komt dan op verschillende gebieden in iemands leven tot uiting.
Het kan zijn dat deze copingstijl ook naar buiten komt in de communicatie. Iemand die 'vluchten' (in tegenstelling tot 'vechten') als primaire overlevingsstrategie heeft, zal misschien in zijn stulp kruipen op het moment dat hij zich onbegrepen voelt. Een ander gaat wellicht in de aanval.
In relaties met anderen speelt dit ook een rol. Als de copingstijlen van de betrokkenen niet verenigbaar zijn, kan dit tot communicatieproblemen leiden in sommige gevallen. In dat soort gevallen is het niet een kwestie van "niet willen" of onbetrokkenheid, maar spelen die onderliggende mechanismen een te grote rol voor een soepele omgang.
Assertiviteit speelt hier ook een rol. Hoe duidelijk ben je als persoon in je behoeften en wensen? En hoe goed kun je die vertalen in concreet gedrag? Hoe kun je in samenwerking/afstemming komen over de verschillende (vaak impliciete) verwachtingen?
Het is bij gedrag zo dat wanneer je het vaak genoeg doet, het ingesleten raakt. Het wordt een gewoonte, een patroon. Het doorbreken van zo'n patroon is enorm lastig. Het is een van de voornaamste redenen dat dieëten meestal tijdelijk zijn en rokers vaak weer opnieuw gaan roken nadat ze zijn gestopt.
Het doorbreken van dit patroon in de communicatie is dus makkelijker gezegd dan gedaan, helemaal omdat er bij communicatie ook nog andere personen betrokken zijn. Een insteek om dit te benaderen is systeemtherapie. Het idee daarachter is dat een groep personen of een gezin een 'systeem' is. Wanneer er met één van de personen iets aan de hand is, raakt het systeem ontwricht. Het werkt ook de andere kant op: als er iets met het systeem aan de hand is, raakt een persoon uit het systeem waarschijnlijk ontwricht. Een systeemtherapeut benadert een situatie of systeem met deze gedachte in het achterhoofd. Communicatie en assertiviteit zoals ik hierboven omschreef zijn zaken die dan aan bod komen.
Er zijn in Nederland veel systeemtherapeuten. Dit is een insteek die u wellicht zou kunnen overwegen met belangrijke personen uit uw omgeving. Misschien is het een zoektocht om iemand te vinden waar u (en uw omgeving) dan een 'klik' mee hebben. Toch is dit wel enorm belangrijk, want de relatie tussen psycholoog en cliënt(en) is een van de belangrijkste werkingsmechanismen van therapie.
Bij mijn werk bij Het Behouden Huys nemen mensen die op onbegrip stuiten uit de omgeving vaak deel aan lotgenotencontacten. Onder begeleiding van een psycholoog komen in een groep zaken als acceptatie van de situatie, maar ook communicatie uitgebreid aan bod. Leren en horen van anderen is een enorme steun voor deze mensen. Ik vind het dus goed om te lezen en te zien dat u online al erg actief bent op het gebied van lotgenotencontact, via kanker.nl. Face-to-face lotgenotencontact is een andere insteek van wat u al doet en wellicht is dat een interessante optie voor u.
In Bilthoven zit het Helen Dowling Instituut. Net als Het Behouden Huys bieden zij psychologische zorg bij kanker. Ook zij hebben verschillende groepen, misschien is dat iets dat u aanspreekt.
Het Helen Dowling Instituut heeft ook een online programma ontwikkeld voor vermoeidheidsklachten bij kanker. Misschien is dat ook iets waar u iets aan heeft.
Heel veel sterkte en succes met uw situatie, ik hoop dat u een manier vindt om hier mee om te gaan.
Hartelijke groet,
Matthijs
Ik heb een dochter 30 jaar oud die vorig jaar de diagnose kreeg vulvakanker na 5,5 weken bestralingen gingen we met goede moed verder nu een jaar verder heeft ze uitzaaiingen in de zenuwvlecht en spier in het kleine bekken.
De pijn die hiermee gepaard gaat is zo erg dat ik me machteloos voel ik weet niet hoe haar te helpen ze belt als er iets is of als ze weer helse pijnen heeft ik wil haar zo graag helpen maar weet niet hoe ik kan haar pijn niet weg nemen ik ben er als ze me nodig heeft of als haar gezin me nodig heeft maar ik zou zo graag meer willen doen het doet zo´n pijn van binnen als ik haar hoor huilen van de pijn ik voel me ook wel schuldig wat moet ik hier nu mee wat kan ik nog meer doen
vriendelijke groet
Wat een moeilijke situatie zit je in. Je helpt je dochter en je wilt eigenlijk nog meer helpen. Echt een gevoel van machteloosheid kan ik me voorstellen.
Je schreef in je bericht van donderdag dat je je ook wel schuldig voelt. Ik zag dat je in je blog van 10 maanden terug schreef dat je haar niet wilt belasten met jouw gevoel. Dit is een hele normale gedachte onder naasten van kankerpatiënten. En misschien op het eerste oog ook logisch, zij hebben immers de kanker en ondergaan alle lichamelijke (en psychische) gevolgen. Voor een naaste is het heel anders.
Toch betekent dit niet dat er helemaal geen plaats is voor jouw gevoelens. Ik hoor mensen vaak zeggen: 'kanker heb je samen'. Ook voor de omgeving kan de aantasting van iemands lijf door kanker een enorme impact hebben, je geeft om deze persoon en er overkomt hem of haar iets vreselijks. Dit raakt je.
Het kan misschien een idee zijn om eens over jouw gevoelens te praten met je dochter. Ze weet natuurlijk dat jij het heel naar voor haar vindt, maar soms kan het helpen om dat eens expliciet te bespreken. Probeer het dan niet te zien als 'haar belasten'. Het zou kunnen dat je dochter dat heel anders ziet namelijk.
Je schreef dat je hier ook al eens met een professional over hebt gesproken, dat vind ik erg goed van je. Wellicht is het een optie om dit weer te gaan doen. Dit is iets dat je met jouw huisarts kunt bespreken. Wellicht kan de huisarts gelijk al helpen, maar misschien kan de huisarts je ook doorverwijzen naar een psycholoog of psychotherapeut. Ik las in je blog ook dat de vergoeding vorige keer een probleem was, bespreek dit dan ook met je huisarts.
Heel veel sterkte toegewenst de komende tijd.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
2 september 2014 is de tumor verwijderd.
2 februari 2015 heb ik een neoblaas gekregen.
Na 2,5 week in het ziekenhuis naar huis. doordat ik s' nachts, op de wekker, moet plassen slaap ik slecht.
De gevolgen zijn moe, prikkelbaar en overdag in slaap vallen.
Ook heb ik last van huilbuien, onmacht en frustraties komen er dan gebundeld uit.
Dat dit gevolgen heeft voor een relatie, welke nu 41 jaar duurt, is logisch.
Samen zullen we hier hard aan moeten werken.
in mei ga ik professionele hulp krijgen in de emotionele verwerking.
Groeten Frans en Betty
De situatie waar jullie helaas nu in terecht zijn gekomen zal inderdaad z'n gevolgen hebben. Het is echter goed dat jullie je hier nu al van bewust zijn en ook beseffen dat het hard werken is. Goed dat je ook professionele hulp krijgt bij de verwerking, tijdig daarmee beginnen kan zeer waardevol zijn.
Jullie schrijven ook dat jullie er samen er hard aan zullen moeten werken. Dat deed me denken aan het volgende boek: Samenwerken bij kanker. Dit boek is geschreven door Martin Appelo. Hij is psycholoog / gedragstherapeut en is net als ik werkzaam bij Het Behouden Huys: een psycho-oncologisch therapiecentrum voor (ex)-kankerpatiënten en hun naasten. Het boek presenteert een projectmatige aanpak om de gevolgen van kanker het hoofd te bieden. Misschien dat dit jullie aanspreekt en jullie hier iets aan hebben.
Allebei heel veel sterkte en succes toegewenst de komende tijd.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Hallo
Mijn Moeder is 87 jaar en heeft sinds vijf jaar borstkanker en wordt behandeld met hormoon tabletten Ze wil zich niet laten opereren en nu werken de tabletten niet meer. ze is nu bijna doof geworden en ze denken dat er uitzaaiingen zijn, mijn moeder is nu wel angstig. Ik heb zo aangedrongen op verdere behandelingen maar dan wordt mijn Moeder erg boos en raakt overstuur. Ik ben zo bang dat ze veel zal moeten lijden en dan langzaam sterft. Ik zou haar dat heel graag besparen. Ik slaap er bijna niet van en ze is de hele dag en nacht in mijn gedachten. Ik krijg er zelf ook kwalen van door de stress. Wat kan ik doen om te zorgen dat ze niet hoeft te lijden .Want kan dat niet aan.
Groeten Johan.
Wat een moeilijke situatie. Ik kan me goed voorstellen dat je je moeder inderdaad niet wilt zien lijden.
Je vertelt in je bericht dat je moeder en jij andere ideeën hebben over verdere behandelingen. Dit komt vaker voor. Vaak wil de omgeving alle mogelijkheden inzetten die er zijn. De wensen van degene met kanker kunnen hier echter vanaf wijken. Onder andere zaken als verlenging en kwaliteit van leven worden dan in overweging genomen. Voor de omgeving kan het heel erg moeilijk zijn om hier mee om te gaan, er kan een groot gevoel van machteloosheid ontstaan.
Het is wel belangrijk om er zeker van te zijn dat degene met kanker van alle opties weet, én de consequenties en gevolgen begrijpt. Ik kan me voorstellen dat het in het geval van je moeder misschien voor haar allemaal iets te veel wordt. Als je het idee hebt dat ze het niet allemaal begrijpt, neem dan de tijd om het met haar door te nemen voor zover dat lukt. Je kunt natuurlijk ook de behandelend arts om hulp vragen hierbij.
Uiteindelijk zal je moeder een keuze maken voor de vervolgstappen. Probeer haar wensen en beweegredenen te begrijpen. Als dat niet lukt, zou je haar dat kunnen vertellen. Ga voor zover dat lukt hierover in gesprek en probeer haar kant te begrijpen. Wellicht kan dat jou dan ook verder helpen met de situatie.
Je zou ook kunnen kiezen om met een professional hierover te spreken. Ook voor de omgeving van iemand met kanker kan dat heel waardevol zijn. Er zijn gespecialiseerde instellingen met onder andere psychologen, die gespecialiseerd zijn in psycho-oncologische hulp.
Heel veel sterkte toegewenst de komende periode.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Dat is naar om te horen. Helaas kan ik als psycholoog weinig zeggen over deze zaken. Ik raad aan om met je vraag naar de behandeld arts te gaan, die kan je hier meer over vertellen.
Heel veel sterkte met het wachten op de uitslag en de komende periode.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Naar om te horen dat je in zo'n lastige situatie zit op het moment.
De zaken die je noemt komen inderdaad vaak voor bij mensen die met kanker te maken hebben gehad. Een overgang die vervroegd begint valt daar ook onder.
Op de vraag hoe hier mee om te gaan is helaas niet een kort en simpel antwoord te geven. Het omgaan met deze zaken is iets dat misschien beter gaat naarmate de tijd verstrijkt, maar je kunt ook overwegen om hier eens met een professional over in gesprek te gaan. Wat ik je in dat geval zou willen aanraden is om dit bij je behandeld arts of huisarts aan te kaarten. Zij kunnen je de weg wijzen naar passende opties voor zorg. Er zijn ook gespecialiseerde instellingen met onder andere psychologen, die gespecialiseerd zijn in het helpen van mensen die net als jij worstelen met de situatie na herstel.
Heel veel sterkte gewenst in ieder geval.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
ik heb 1 blaastumor gehad begin 2015 en zit ver in het herstel daar van...
ook al ben ik van mezelf heel erg positief ingesteld... is het heel zwaar om je niet alleen te voelen.. vermoeid... niet wetende wat gaat komen... ik denk dat het het belangrijkste is om te genieten van de mensen om je heen die het beste met je voor hebben.. ook al betekent dat iemand aan de foon te hebben... mij helpt het.. sterkte!!
groeten Rob Schouten
Ik weet niet of ik met mijn vraag aan het goede adres zit, maar ik doe toch een poging.
In 1992 is mij "wekedelenkanker" geconstateerd in mijn linker bovenbeen. Ik ben door behandeling in het toenmalige AZG te Groningen, door een operatie en 100 x bestraling van deze aandoening genezen. Ik ben nog 10 jaar voor longfoto's naar het UMCG geweest en was daarna "uit gecontroleerd"
Mijn gezondheid was altijd prima, ik was door de operatie en bestralingen wel wat beperkter geworden in mijn lichamelijk functioneren, hardlopen, springen en klimmen behoorden tot de verleden tijd, maar ik ben gaan wandelen en liep de marathon in 2004. Ik liep regelmatig lange stukken, door steden maar ook door de natuur.
Ik ben vanaf 2000 werkzaam in de grootkeuken, waarvan de laatste 10 jaar als Chef kok.
Vanaf 2007 zijn er klachten ontstaan aan het linker onderbeen, die voortkwamen uit de gevolgen van de bestraling uit 1992 en 1993.
In 2011 heb ik een vaattransplantatie aan het linkerbeen ondergaan. Door de bestraling waren de slagaders versteend en moesten ze vervangen worden. Deze 5 uur durende operatie is op een flop uitgedraaid. Mijn been is vanaf die tijd alleen maar slechter gaan functioneren. De bloed toevoer was hersteld maar de afvoer van het vocht was door de onherstelbare schade aan het lymfestelsel. Hier was door de vaatchirurg blijkbaar geen rekening mee gehouden.
De toestand van het been verslechterde door de jaren heen, helemaal tijdens de late herfst, de winter en het vroege voorjaar, als de temperatuur onder de 10 graden komt. De pijn wordt dan ondraaglijk.
In oktober 2014 ben ik door een andere auto in mijn auto aanreden. Mijn knie is daarbij hard tegen het dashboard gestompt. Hierdoor is er een zware ontsteking aan mijn linker onderbeen ontstaan. Het been is nadien nooit meer pijnvrij geweest. Door de bedrijfsarts ben ik afgekeurd op het verrichten van staand en lopend werk. Ik zit sindsdien in de ziektewet en moet van het UWV wekelijks solliciteren terwijl ik arbeidsongeschikt ben. Ik kan niet meer dan 150 meter lopen en kan in de koude maanden niet buiten vertoeven.
Er is geen referentiekader voor mijn ziektebeeld, ik ben afhankelijk van de grillen van een keuringsarts van het UWV. Voor zover ik heb gezocht kan ik geen lotgenoten vinden. De keuringsarts noemde mijn been: "een diabetesbeen, zonder diabetes" en sprak over onherstelbare schade.
Sinds 13 oktober jl. zit ik al op 70% van mijn laatst verdiende salaris en in juli 2016 komt mijn (af)keuring in behandeling.
Heeft u enig idee welke instantie of arts mij kan bijstaan om een keuringsinstantie er van te overtuigen dat de gevolgen van bestraling van 23 jaar deze ernstige gevolgen kunnen hebben. Ik heb altijd met veel plezier mijn werkzaamheden verricht en zou ook graag weer willen werken maar ben er door de pijn niet toe in staat.
Met vriendelijke groet,
Jos Dam
Wat een indrukwekkend verhaal en wat mooi dat je in 2004 nog een marathon hebt kunnen lopen. Maar wat naar dat je nu in zo'n vervelende situatie zit en nog steeds pijn hebt.
Helaas heb ik niet de naam van een instantie of arts die je kan bijstaan, maar ik kan je wel op een aantal opties wijzen die je wellicht verder in de goede richting helpen. Re-integratie is voor veel mensen met kanker of die kanker hebben gehad een moeilijke weg, mede door zaken zoals jij ook noemt in je verhaal. Misschien had je het al gezien, maar misschien kun je via de links die op de pagina over Werk en inkomen op Kanker.nl de hulp vinden die je zoekt. Verder is er ook nog de algemene pagina Kanker & Werk op Kanker.nl.
Ik zie in je profiel dat je nog steeds in het noorden van het land woont. In Groningen (en een locatie in Drachten) is Het Behouden Huys, een psycho-oncologisch therapiecentrum. Bij Het Behouden Huys is ook ervaring op het gebied van re-integratie, mocht je op deze manier steun willen.
Heel veel sterkte toegewenst met je situatie.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Wat vervelend voor je al die extra stress met het UWV bovenop de lichamelijke klachten die je hebt.
Als aanvulling op de links die Matthijs noemt, zou ik je ook nog graag willen wijzen op de discussiegroep Kanker, werk en werkgerelateerde zaken. Daarin kun je heel veel ervaringen van anderen lezen en ook jouw eigen ervaringen delen.
Ik hoop dat je er snel uit komt met het UWV.
-Otto-
Chemotherapie ( R chop) 2 x gekregen en gaat dit door tot juni as Wat kan ik doen als moeder aan depressie waar mijn zoon nu steeds mee geconfronteerd wordt?
Hoe krijg je je kind zover dat hij het leven ziet zitten om te knokken voor zijn gezin en familie?
Hoe graag hij ook met een psycholoog zou willen praten, er is gewoon geen plaats en zit alles vol:-(, triest vind ik dit voor hem.
Heeft u een idee hoe en op welke manier ik hem kan helpen?
Dank voor uw eventuele reactie.
Wat naar om te horen dat het zo slecht gaat met je zoon. Ik kan me voorstellen dat er een enorm gevoel van machteloosheid bij jou heerst op dit moment.
Wat ik wil goed vind om te horen is dat je zoon graag met een psycholoog zou willen praten. Want de regie die kanker overneemt in je leven, kan een grote impact hebben. Somberheid of depressie en angst komen bij veel patiënten voor. Tijdens gesprekken met een psycholoog kan dit worden aangepakt.
Helaas zijn wachtlijsten voor psychologische ondersteuning bij kanker een realiteit, maar misschien kun je via onderstaande links een plek vinden waar wel op korte termijn ruimte is:
Een psycholoog zal je zoon wellicht kunnen helpen met de gevoelens die hij op dit moment ervaart. Wat jij en de omgeving van je zoon kunnen doen is er voor hem zijn en begripvol zijn over de gevoelens die hij ervaart. Ondersteunen op andere (praktische) gebieden, zoals bijvoorbeeld de zorg voor de kinderen, kan mogelijk ook al een hoop schelen.
Kanker kan ook op de omgeving van degene met kanker een enorme impact hebben. Bij Het Behouden Huys en andere psycho-oncologische centra komen dan ook veel naasten (partners, ouders, maar ook kinderen) voor hulp en ondersteuning. Dit is ook een mogelijkheid die altijd beschikbaar is en iets dat je eventueel zelf zou kunnen overwegen.
Heel veel sterkte toegewenst voor jou en je zoon de komende periode.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Fijn om te lezen dat het aanslaat. En ook goed van je dat je op zoek gaat naar antwoorden op je vragen omtrent seks. Het is voor veel mensen met kanker een belangrijk onderwerp, maar wordt vaak ervaren als een onderwerp dat lastig is om te bespreken.
De vragen die je nu hier stelt, kun je echter beter aan je behandeld arts of huisarts vragen. Zij hebben een beeld van jouw lichamelijke situatie en kunnen je een goed en volledig antwoord geven op deze vragen.
Als je meer meer informatie wilt lezen over kanker en seksualiteit, kun je kijken in dit artikel in de bibliotheek hier op Kanker.nl.
Voor nu in ieder geval veel sterkte met de verdere behandeling.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Mijn vriend waarmee ik 2 jaar een relatie heb kreeg in januari van dit jaar de diagnose kanker. Hij is inmiddels geopereerd en ze hebben bij een 11 uur durende operatie 90% weg kunnen halen uit zijn wang en achter zijn oog. Daardoor is hij zijn oog kwijt geraakt en ook hebben ze een stuk van zijn voorhoofdskwab verwijdert en zijn gebit moest er ook uit. Hij heeft nu een week bestraling achter de rug. Hij is geen prater en na de operatie wil hij niet meer aangeraakt worden en toont hij geen affectie naar mij. Als ik met hem erover wil praten wordt hij boos en loopt weg. Hij heeft nog een wond die ik verzorg net als alle dagelijkse dingen. Heb nog een eigen woning maar sinds hij ziek is woon ik bij hem om voor hem te zorgen. De laatste tijd word hij om het minste geringste boos en zondert zich af. Ik heb de indruk dat hij alles en iedereen van zich afstoot. Nu is het afgelopen zondag zo erg geweest dat hij mij de deur gewezen heeft. Ik ben maar weer naar mijn huis gegaan met pijn in mijn hart omdat ik weet dat hij niet goed voor zich zelf verzorgd, niet goed eet want het eten moet fijn gemalen worden en hij zijn wond niet goed kan verzorgen. Ik maak me zorgen en weet niet hoe ik nu moet handelen. Hij is te gesloten om te praten en zeker net met een psycholoog of maatschappelijk werk. Wil mijn relatie redden en hem niet aan zijn lot over laten maar zo gaat het ook niet.
Wat een lastige situatie zit je in. Ik kan me voorstellen dat dit een gevoel van machteloosheid bij jou oproept, je ziet dat het niet goed gaat, je wilt helpen, maar dat gaat niet.
Wanneer iemand te maken krijgt met iets ingrijpends als kanker, wordt vaak teruggegrepen op de vroeg aangeleerde manieren van omgaan met situaties en emoties. Dit is voor iedere persoon weer anders. Het is in ieder geval erg belangrijk om ook als partner je eigen grenzen en rollen helder te hebben. Daarbij is het belangrijk dat je van jezelf weet wat je wensen en behoeften zijn. Maar bovenal ook dat je dit naar elkaar aangeeft, zodat je het van elkaar weet en dit ook helder is. Dit kan in een gesprek, maar je zou dit bijvoorbeeld ook kunnen opschrijven in een brief.
Ik lees in je bericht dat er bij jullie verschillende manieren van omgaan met stress actief zijn. Bij jullie allebei lopen de behoeften dus ook uiteen. Jij wilt graag zorgen en je vriend trekt zich terug. Soms kan het goed zijn om even afstand te nemen, maar daarbij is het wel belangrijk om te kijken of daar contact over mogelijk is.
Veel sterkte in ieder geval de komende tijd.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Dat is heel zwaar voor haar en uiteraard voor haar partner die erg sterk en nuchter lijkt maar zich ook nog zorgen om mijn vriendin maakt.
Wat is het beste om hen beiden te helpen?
Wat een nare situatie, waarin jouw vriendin en haar partner zijn beland, maar ook voor jou om je vriendin zo te zien waarschijnlijk.
Wanneer iemand te maken krijgt met iets ingrijpends als kanker, gaat diegene daar op een eigen manier mee om. Dit heet coping en is voor iedere persoon weer anders. In sommige gevallen, en wellicht ook voor jouw vriendin, kan het het heel zinvol en waardevol voor iemand om professionele hulp te krijgen. Dit kan beginnen met het bespreekbaar maken bij de (huis)arts, en eventueel met een verwijzing naar een psycho-oncologisch centrum.
Veel sterkte toegewenst in ieder geval voor je vriendin en haar partner, en voor jou.
Hartelijke groet,
Matthijs
Beste Matthijs,
In 2017 werd bij mij prostaatkanker vast gesteld. In juli van dat jaar werd met succes mijn prostaat verwijderd.Sindsdien ben ik 2 keer voor nacontrole geweest en was mijn psa-waarde verwaarloosbaar.Alle reden om blij te zijn, maar ondanks de goede voorlichting over de gevolgen van de prostaat verwijdering, voel ik mij thans depressief en lusteloos.Ik mis niet alleen mijn seksuele gevoelens, maar mijn hele gevoel is weg. Ik voel me moe en leeg.... Is dit herkenbaar?
Ik heb hierover kontakt met mijn huisarts en hij onderzoekt of er misschien lichamelijke problemen zijn, die mijn lusteloosheid en moeheid veroorzaken.
Beste Toria73,
Je verhaal is zeer herkenbaar, waarschijnlijk ook voor veel lezers van dit forum. Je bent door nogal wat heen gegaan de afgelopen tijd, en dat is niet niets. De gevolgen van de kanker, en ook zeker van de behandeling, kun je helaas nog lang merken.
Sombere, depressieve gevoelens komen vaak voor. Ook na een succesvolle behandeling. Dit kan voor een omgeving soms raar overkomen, de ziekte is immers 'overwonnen'. Dat betekent echter niet dat alles weer goed is natuurlijk. Je lichaam is niet meer zoals het voor de kanker was. Sommige dingen gaan niet meer zoals vroeger. Ðit veroont veel gelijkenissen met rouw, met alle bijbehorende 'normale' rouwreacties.
Dit zijn normale reacties. Het is alleen niet goed wanneer iemand hier in blijft hangen en het te lang duurt. Dan kan het heel goed zijn om hulp in te schakelen, en veel mensen doen dat gelukkig ook. Daarom is het heel goed dat je het al hebt besproken met je huisarts, want daar begint vaak de route naar hulp. Daarbij is het goed om lichamelijke problemen uit te sluiten, zodat je weet waar het niet (direct) aan ligt.
Vermoeidheid komt veel voor, ook lang na de behandeling, zoals je ook op deze pagina's kunt lezen hier op Kanker.nl.
Omdat zo veel mensen er last van hebben, zijn er gelukkig ook veel opties voor zorg te vinden omtrent vermoeidheid. In de Verwijsgids Kanker (ook te vinden via Kanker.nl) vind je een volledige pagina over vermoeidheid, met verschillende opties voor zorg.
Tevens is sinds deze week de Nederlandse app Untire in het Nederlands beschikbaar gekomen, wat wellicht ook een interessante optie kan zijn.
Deze opties voor zorg kun je ook allemaal met je huisarts bespreken. De huisarts kan je eventueel doorverwijzen naar een andere zorgorganisatie, waar je gespecialiseerde begeleiding kunt krijgen. Zo zijn er verschillende psycho-oncologische therapiecentra in Nederland, waar mensen (ook naasten) terecht kunnen voor professionele begeleiding.
In ieder geval veel sterkte en succes gewenst met jouw situatie.
Hartelijke groet,
Matthijs de Wit
Hallo, ik heb 2 jaar geleden borstkanker gehad, operatie, chemotherapie, bestralingen gehad. Was erg zwaar want we runnen ook een BB in Italië. De behandelingen waren tijdens het hoogseizoen, ik was erg eenzaam in die tijd. Ik was altijd energiek, kon alles en nu ben ik lusteloos, erg snel huilen, denk dat iedereen tegen me is, zelfs mijn familie, ze denken dat het allemaal weer goed is, als je zegt dat je moe bent geloven ze het niet. Voel me eenzaam, krop veel op. Zou graag met iemand praten. Er is hier wel een psychologe maar die kan alleen italiaans. Gevoelens uiten in andere taal gaat niet. Is er een mogelijkheid om hulp te krijgen?
Beste jm,
Wat naar voor je dat je je zo voelt, en dat het daarnaast ook nog eens eenzaam is voor jou. De reactie van je omgeving helpt niet daarbij. Je bent in ieder geval zeker niet de enige. Maandag berichtte de NOS nog over het feit dat zoveel vrouwen last hebben na de behandeling van borstkanker. Veel mensen hebben na die behandeling last van vermoeidheidsklachten of andere problemen.
Ik vind het heel goed van je dat je het erkent, en ook dat je met iemand wilt praten. Daarbij is de taal echter wel erg belangrijk zoals je al hebt gemerkt. Wat misschien voor jou een optie kan zijn is online therapie. Een voorbeeld van een organisatie die dit aanbiedt is Interapy. Zij bieden verschillende vormen van online therapie aan, wellicht zit daar iets bij dat voor jou interessant is.
Een andere optie voor hulp kun je wellicht vinden in de Verwijsgids Kanker, waar je onder andere kunt zoeken op onderwerp: https://verwijsgids.kanker.nl/. Er zijn veel opties voor online zelfhulp beschikbaar, wat voor jou nu misschien handig is (totdat je iemand kunt spreken). Zo is er bijvoorbeeld de online cursus Minder Moe bij Kanker, maar op deze pagina vind je nog meer opties voor hulp bij bijv. je vermoeidheid: https://verwijsgids.kanker.nl/zoek/vermoeidheid.
In ieder geval veel succes met het vinden van de voor jou juiste hulp en ondersteuning.
Hartelijke groet,
Matthijs
Beste deelnemers,
Het stellen van vragen aan psycholoog drs. Matthijs de Wit heeft een nieuwe locatie gekregen op kanker.nl. Op de nieuwe pagina "Stel je vraag aan een professional" is een speciale plek ingericht voor vragen over Psychische klachten rondom kanker.
We nodigen je van harte uit om daar je vraag te stellen aan Matthijs de Wit. Voor onderling contact zoals het delen van je andere vragen en ervaringen, kun je deze groep natuurlijk blijven gebruiken. Samen delen kan zoveel betekenen, zowel voor jezelf als voor een ander!