Wat doe jij in je vrije tijd?
Als patiënt heb je toch een ander leefpatroon. Vooral in de periode dat je in behandeling bent, maar ook daarna.
Je bent, al dan niet tijdelijk, niet of minder aan het werk, en hebt soms de puf niet meer voor uitgebreide sociale contacten.
Wat doe jij in je vrije tijd? Heb je (nieuwe) hobby's? Lees je meer, of kijk je veel TV? Of juist minder? Hoe voorkom je dat je (veel) gaat piekeren?
Vertel het hier en misschien breng je anderen op een idee.
5 reacties
Direct na de diagnose (niet te genezen) prostaatkanker ben ik als een wezenloze gedoken in vrijwilligerswerk wat ik toch al deed, maar dan tot in het extreme perfect. Om maar bezig te zijn met dingen die ik snapte, me wel serieuze aandacht vroegen, waar ik mijn hoofd dus bij moest houden. Maar die wel bekend terrein waren.
Oftewel: de rol van webmaster bij Kampong Voetbal, aansluitend zelfs ook bij de federatie Kampong en Kampong Tennis. Nou is Kampong de grootste omni-sportvereniging van (midden) Nederland, dus was wel een uitdagende klus.
En dat werkte, het gaf me in die eerste onzekere periode toch heel wat houvast.
Daarnaast, ook wel verrassend: ik probeer toch nog gewoon te werken. Daarbij krijg ik alle mogelijke ruimte van mijn direct leidinggevende. Dat is veel waard, heel veel.
En ook zeker het vermelden waard: tegen de spierafbraak in (bijeffect van orchidectomie) ben ik (onder aansturing van oncologie fysiotherapeute) heel fanatiek gaan sporten. Spiersterkte en conditie werden er tegen de stroom in stukken beter door, en dat helpt me nu door de chemo-periode heen.
Twee jaar verder is het vrijwilligerswerk iets meer in proportie gekomen, doe ik minder voor Kampong maar nog steeds vrij veel. En is Kampong een warme familie voor me geworden, iedereen kent mijn verhaal (er is zelfs op de website aandacht aan besteed) en met mijn vertrouwde campingstoeltje ben ik een waar fenomeen aan het worden langs de lijn.
Ook werken gaat nog steeds, zelfs op bijzondere wijze een toch wel erg vergaande reorganisatie (met erg veel ontslagen) overleefd.
Recentelijk ben ik aan de chemo-kuren gegaan, en dat is inderdaad zwaar. Na bijna twee jaar toen eindelijk pas formeel ziek gemeld (maar dan alleen voor de weken waarin de chemo-kuren vallen!)
Maar de werkzaamheden voor Kampong blijven gewoon doorgaan, en als het even kan ga ik ook direct na een kuur gewoon naar de wedstrijden van beide zonen. Heb wel mijn maatregelen genomen, vandaar dat campingstoeltje. En direct na de chemo word ik netjes naar de wedstrijden toe gereden.
De dagen dat ik (ziek) thuis ben doe ik zo min mogelijk. Afgelopen keer als een wezenloze voornamelijk voor de TV gehangen, series die ik gedownload had bekijken. En er toen in een kleine week ruim twee seizoenen van een hele serie doorheen gejast. Meest curieuze aan die actie was nog wel de serie die het betrof: The Walking Dead. Niet echt een voor de hand liggende keuze, geef ik onmiddellijk toe.
Ben nu aan een inhaal-actie voor de volgende serie begonnen en die keuze is wat minder discutabel: Lilyhammer. Maar ook weer gewoon aan het werk dus nu kom ik niet verder dan één aflevering per twee dagen of zo.
Het enige wat eigenlijk onbedoeld minder is geworden is het sporten. Komt omdat de uitbater van de sportschool die mijn fysiotherapeute gebruikt vond dat er te weinig winst werd gemaakt. En zo werd Health City opgedoekt en omgetoverd in een Basic Shit. En kon ik na het inspannen van het sporten niet meer gelijk ontspannen in sauna en zo. Dat mis ik nogal.
Frank
Ik ben me gaan beseffen hoe kostbaar het leven is, en waar de prioriteiten liggen. Het is een harde les, maar voorheen was dat werken en presteren. Nu is dat veel socialer geworden, neem de tijd voor familie en andere mooie dingen die ik tegen kom. GENIETEN, in hoofdletters, dat doe ik veel meer. Genieten van mijn kleinkind dat in de tussentijd is geboren, genieten met Evert, mijn echtgenoot. We gaan geregeld naar mooie concerten, dat vinden we beiden leuk.
Daarnaast is het leven ook te kostbaar om het te verprutsen met nutteloze dingen. Ik ben nog steeds op zoek naar een meer zinvolle invulling met mijn werkzaamheden als webdesigner en kleurconsulent.
Ik ben moderator bij dit forum geworden, daardoor kan ik mijn ervaring inzetten, het doet me minder machteloos voelen. Klinkt raar, maar ik doe het met veel plezier. Het is zeker een stap naar een meer zinvol leven.
Naast al dat "zit"werk ben ik ook veel actiever. Eerst heb ik vorig jaar de Heuvelland 4-daagse gelopen, de volgende uitdaging is de Alpe d'Huzes 2 maal op lopen. Ook dat zet de machteloosheid over deze ziekte om in kracht. Samen met het geweldige team van Kanker.nl ga ik volgend jaar de berg op.
Al met al werk ik veel minder uren, neem meer tijd voor de leuke, gezellige, mooie en zinvolle dingen die het leven bied. Ik voel me daar goed bij.
Doortje
In het begin wilde ik vooral gewoon doorgaan. Dat was lastig. Ik was onzeker en moe, had last van pijn. Uiteindelijk kon ik weer voorzichtig aan werken. Wat ik wel merkte, was dat ik heel veel behoefte had aan afleiding. Ik pakte mijn hobby's op, maar legde zo ook vaak weer neer of stapte weer over naar iets anders. Die onrust herken ik nog wel steeds. Wat mij het meest heeft geholpen is hardlopen. Dan stopt het denken. Het is goed voor mijn lijf en geeft me weer het gevoel dat ik iets kan opbouwen. Ik moet er wel mee oppassen, want er zijn grenzen.
Ik kan me voorstellen dat je leven nu heel anders is, ik denk dat bijna iedereen dat heeft. Een leven voor en een leven na. Ik zou je leven zeker niet laten beheersen door de tijd, internet e.d. Heerlijk muziek maken of andere dingen doen waar je je fijn bij voelt. Er is niemand beter in staat om je te verwennen als jezelf.