welke kleur heeft kanker

Welke kleur heeft kanker?

Wie heeft bedacht dat borstkanker ‘roze’ is, was echt even de weg kwijt denk ik.. En alle media-aandacht omtrent borstkanker begrijp ik al helemaal niets van! Vrouwen die ‘de kanker hebben overwonnen’ vliegen om je oren op tv en in de bladen.. Je kunt armbandjes kopen, glossy’s , je kunt naar het pink ribbon gala, waar de vrouwen rondlopen met mooie lage decolletés met... een champagneflut in de hand. Poseren op de rode loper, zien en gezien worden, alles in je mooiste roze jurk…

Maar is borstkanker ‘roze’? Is borstkanker geworden tot de meest stijlvolle kankersoort? Want wie weet wanneer de longkankermaand is? Of de darmkankermaand? En welke kleur zijn die dan? Is het eigenlijk stiekem een beetje ‘hip’ geworden om borstkanker te hebben?

Waarom gooien we toch niet alle kankersoorten op 1 hoop, en geven het een grijs/zwart lintje, of een roestig speldje, zoiets.. want dat is wat kanker is. Kanker is een rollercoaster, angstig, pijnlijk, vermoeiend , verdrietig, en 1 van de zwaarste hindernissen die je moet nemen als je het krijgt, en niet alleen voor degene die het heeft ,maar ook voor de directe omgeving. De behandelingen die je kan krijgen ( *er zijn veel soorten behandelingen, gelukkig niet allemaal even heftig ) en je ‘beter’ moeten maken, maken je kapot en putten je uit. Niet tijdelijk zoals veel mensen denken, maar blijvend. Zodat je dus uiteindelijk als je klaar bent met de behandelingen en de ’ tumbs up ‘ krijgt van de dokter, totaal gesloopt naar huis gaat, waar iedereen blij en opgelucht is dat het ‘nu klaar’ is. Helaas is niets minder waar…

Want dan begint het…je bent niet meer wie je was, je bent moe, emotioneel, dik van de medicijnen die je de eerste jaren nog moet blijven gebruiken, libido is gesloopt, je hebt geen idee hoe het verder met je gaat, je moet zelf goed opletten of je ergens ‘iets voelt’ en vooral ‘positief blijven’! “Want je bent toch genezen»?! Dan sta je ‘s morgens op met een pijnlijk lichaam, je probeert te lopen stapje voor stapje want je voeten doen het niet goed, en zo schuifel je naar de badkamer, waar 2 enorme verfrommelde littekens je aanstaren op de plek waar eerst je borsten zaten. Daaronder een buikje zodat je de vorm hebt van een peer. Niet de normale peervorm, nee, je bovenlichaam is een peer.. Kleding staat vreemd, je oude kleding past niet meer want te klein, maar met grotere maten kun je er ook best goed uitzien.

Maar dan moet je wel je protheses dragen. Dat werkt zo: 2 enorme driehoeken in een bolle vorm, met zelfs een tepel er op ( ik vraag me écht heel erg af waar dat voor is.. ) ze staren je zo raar aan, en die prop je dan in een BH=hoesje. Die BH heb je speciaal daarvoor gekocht, met een hoog tussenstuk.. niet zo mooi, maar ja, het moet veel verbergen hè.. die BH die moet héél strak, want er zitten natuurlijk geen borsten die het schuiven tegengaan, en daar moet je bh op blijven steken. Dat gaat natuurlijk niet, en dus moet de bh, knellen, flink knellen, dan loop je het minste risico dat de hele boel ineens scheef zit, of oh oh ellende, omhoog floept. Maar je hebt natuurlijk wel schade opgelopen vanbinnen door de bestralingen, je ribben doen pijn, en daar moet toch die bh op. Maar goed, je doet je best, het ding gaat om, de bulten er in.

En dan voel je ineens een enorme druk in je hoofd, je hart gaat als een bezetene tekeer, het zweet druipt letterlijk van je lichaam. Helaas je hebt een opvlieger! Niet zo’n beetje maar lekker lang ,zoals dat vaak gaat bij hormoontherapie, en je kan er niets aan doen..’ondergaan’ is het beste.. en zo ploeter je voort, een keer of tien per dag als je daarvoor niet al helemaal in paniek je bh halverwege de dag uit gegooid hebt omdat je het niet meer trok. Als je geluk hebt heb je je man nog, maar helaas zeggen de cijfers dat dat vaak niet meer zo is, en dus probeer je zo goed en zo kwaad als dat kan door te gaan. Je gezin te onderhouden en dus fulltime werken, zorgen en genieten van de kleine dingen.

De dagen duren maar kort omdat je te moe bent om de avonden nog te ondergaan, wat dus ook weer betekend dat je sociaal leven tot een minimum wordt beperkt. 1 x per jaar ga je minstens op controle, dan voelt de dokter even en vraagt of je ergens pijn hebt, en als je dan ‘nee’ zegt dan krijg je weer een jaar! Zeg je ‘ja’ dan volgen zenuwslopende en zeer langdurige onderzoeken, want het zekere wordt voor het onzekere genomen, wordt er niets gevonden, dan krijg je alsnog je jaar, maar dat is altijd afwachten, want het kan zomaar ineens terug zijn, en dan is er niets meer aan te doen… en zul je sterven. Want kanker ‘overwin’ je dus niet, kanker…. ‘onderga’ je …

De uiteindelijke afloop ligt helemaal niet in onze macht, wat in onze macht ligt is ‘hoe je er mee om gaat’ ? De grootste strijd die je levert is die met jezelf.. Kun je je oude leven loslaten, kun je genieten ook al is het maar van de kleine dingen? Kun je het af en toe of zo vaak mogelijk even wegzetten? Want dat is waar het om gaat, geen grootse gala’s , geen roze linten, maar leven …….dag voor dag en zorgen dat iedere dag aan het einde een klein beetje een zilver randje heeft gekregen. Niet roze….