Hoe breng je evenwicht tussen ziekte en gevoel?

Beste MOD, Zeer herkenbaar! Hoe verklaar je die tegenstrijdige gevoelens? Ik vergelijk ze wel met eindexamen doen en tentamen halen. Na alle stress is de klus geklaard en tot tevredenheid. Je denkt dan dat je er erg veel genoegen aan beleven zal, maar je raakt in een soort leegte. Mogelijk is die stress door ziekte er enigermate mee te vergelijken. Je schrikt je wild van het slecht nieuws gesprek en na verloop van stressvolle maanden is het probleem fysiek voorbij, maar je geest holt daar wat achteraan. Al die tijd was er spanning, die je voorzag van coping! Die coping of HOE DOE IK DIT?, hangt nog in je systeem. Copinggedrag is voor onszelf en anderen niet altijd zichtbaar, maar deze is wel degelijk aanwezig. Als je de zaak wat wilt versnellen en het leven voluit omarmen is het een optie om die coping [verinnerlijkt] te voorzien van een substituut, die het tijdelijke gedrag compenseert. Elk mens vult dit weer anders in en jij kiest de jouwe! Zelf heb ik ooit na een stressy tijd een hond gekocht en die veranderde mijn hele bestaan, maar kleinere dingen kunnen ook bijdragen. Ik denk dat jouw substituut voor de overbodige stress, die ook nog stresshormonen blijft afgeven, denk daaraan, kan liggen in dingen die je wat provoceren. Er over praten is goed, maar bevestigt je ervaring wel doorlopend, anderen doen aan sport, worden lid van iets of gaan vrijwilligerswerk doen. Naar eigen keuze kan je iets spannends doen of iets waaraan je nooit toekwam en die tijd opeisen. Ik merk dat velen erover gaan schrijven. Ik doe dat zelf erg graag en mij helpt het reusachtig! Het begin van alles is wel dat je aan jezelf opbiecht dat je in een tegenstrijdig gevoel zit en daaruit wil. Omdat het ongewoon lijkt en mensen er dikwijls niet goed op reageren, lijkt mij dit ook iets dat helemaal uit je eigen tenen moet komen. Zie daar dat je er niet eens over hoeft te praten. Goed nieuws kan mensen uit het lood slaan, zie die winnaars van loterijen maar: vaak zijn ze niet gelukkig met dat geld. Is ook in tegenspraak met wat je zou moeten voelen, maar dat is bepaald door de maatschappelijke waarden van onze tijd en dus wat dwingend. Mij lijkt dat je je daaraan kan onttrekken en je oproep geeft al aan dat je het onderwerp niet schuwt, goed is dat! Hoop dat je mijn herkenning - zij het in alle opzichten van toepassing - kan waarderen. Afsluitend een voorbeeld van mijn internist-endocrinoloog. Na consult zei hij altijd: "vrolijk verder leven en heerlijk genieten ja?" Dan dacht ik: "waar bemoei jij je mee?" Ik zat nog in die onderzoeksfeer en moest daarvan afkicken. Jammer dat men dit euvel niet kent en er geen rekening mee houdt. Toch zijn veel specialisten niet zo! Zij houden zich neutraler en dat waardeer ik dan erg. Ik hoop dat je voorspoedig in geestelijk opzicht jezelf hervinden mag!

groet van sas1947

Ik heb de balans nog niet goed gevonden. Sporten heeft een tijdje geholpen en afleiding zoeken in allerlei hobbies of geld uitgeven. Maar het blijft knagen. Soms druk ik het weg of loop ik ervoor weg. Angst en onzekerheid zijn er altijd. Ook na een schone controle.

Ik ben nu 9 maanden schoon, maar dat was ik al eerder en toen sloeg het weer flink toe. Ik ga een mindfullnes cursus volgen via een inloophuis. Meer stilstaan bij het gevoel. Stilstaan maar niet verzuren door de angst. Ik hoop dat dat mij gaat helpen.