Waarom zijn specialisten snel geirriteerd als je met vragen zit?
De mondige patient wordt doorlopend uitgenodigd om vragen te stellen en de specialisten zijn tot antwoorden bereid. Staat ook in al die prachtige glossy folders. Welnu, in de praktijk blijkt dat weer bijna terug bij af. Voor de globale diagnose is er 30 minuten tijd en komt er nog een vraag bovendrijven of - zoals bij ons het geval was - een complicerende vraag, omdat je elders ook al voor iets wordt behandeld, dan mag je toch met spoed vertrekken. In een hoog aangeschreven ziekenhuis is ons dit nu al tweemaal overkomen en de arts meldt graag hoelang hij al met je sprak en de tijd voor hem dringt. De omgangsvaardigheden laten in ons geval nogal te wensen over en nu begrijp ik pas waarom zovelen vragen stellen in blogs en oproepen. Onze huisarts snapt de complexe behandelingen niet en deze staat na 15 minuten op, met uitgestrekte arm en meldt: "we gaan afronden". Hij dus, ik nog niet, maar daar wordt geen rekening mee gehouden. Ik mag weer een afspraak maken voor een volgend consult. Bij het volgend consult blijkt hij de berichtgeving van het ziekenhuis niet te hebben gelezen en moet ik het verhaal opdreunen en is mijn kwartier weer voorbij. Google is mijn specialist geworden. Maar pas op! Kennis van zaken en begrip van vakjargon wordt nog steeds niet gewaardeerd. Zeer veel tijd gaat verloren doordat ik moet aanhoren wat ik al 53 jaar weet! Recent kwam ik er achter dat ik al ongeveer 25 jaar lijd aan chronische blaasontsteking en doorlopend heb gevraagd of mijn urine monsters wel worden bekeken. En "ja hoor, alles goed". Tot die banale kweek met resistentie, die iets anders te melden heeft. Bij uitpluizen van stokoude agenda's lees ik dat ik decennialang urine monsters aflever die "goed" zijn, maar de klachten blijven en de urine zit vol debris, gruis, pus, bloed, yoghurt en stenen. Mijn hele uro-genitale systeem is heftig ontstoken en geen anti bioticum dat daarin verandering brengt. Ik heb berekend dat ik hieraan al ca. 25 jaar moet lijden. Breng ik het ter sprake, dan krijg ik geen antwoord en bij het volgende potje troep zie ik ze denken: daar is hij weer! En zelf denk ik dat onderhand ook al en ga het ziekenhuis en de huisarts mijden. Enige weken geleden meldde ik dat een plas 20 minuten duurt en onder hevige pijn 20 ml. urine oplevert. Het antwoord was: "O". Naar de poli dan maar. Maar daar is het niet veel beter. Ik kan geen andere verklaring bedenken dan dat dat men overwerkt is. Dat blijkt bij de huisarts dito te zijn, deze moet minstens de consult tijd besteden aan een invulpapier over mijn bezoek. Of dat voor de poli ook opgaat is mij onbekend, maar de irritatie is wel toegenomen en de empathische reactie op wat ik te melden heb verdwenen. Omdat ik de arts te vriend wil houden onderdruk ik mijn eigen ergernis en loopt daarmee door die draaideur naar de tram. Het is weer over van alles gegaan, maar die biopsie, die dringend moet gebeuren? Daaraan kwamen we weer eens niet toe. Straal ik mijn onvrede al uit? Ben ik dissimulant? Heb ik teveel noten op mijn zang? Ik merk dat ik niet alleen maar bezig ben met de somatische klacht, maar vooral met het leren omgaan met artsen met tijdnood en erg lange tenen. Bij mijn levensgezel is dit de oorzaak geworden van levenslange invalidering. De oorzaak? Ik waarschuwde voor een mij bekende complicatie bij mijn partner, meldde dit en liet een bericht achter, waarin het stond omschreven. Het werd geirriteerd in ontvangst genomen en er werd niets mee gedaan en het gevolg is een geldverslindend drama geworden, waarin wij ons nu 3 jaar bevinden. Dat wordt klagen en redden wat te redden valt. Bij alle commotie overheerst mijn schuldgevoel ook nog eens danig: ik had nog meer moeten drammen voor die extra controle, maar liet het na om niet te horen: "daar gaan wij over". Miscommunicatie, niet luisteren, haast, interrupties en snelle ergernis levert doden op, ben ik zeker van. Flankerende instanties melden: "erboven op blijven zitten" en dat doe ik, maar slechts een moment van bewustzijnsvernauwing [door de stress] of grote vermoeidheid en het is toch weer fout gelopen. Zomaar, bij mij, of bij een ander. Puinruimen en wondlikken dus en je voornemen dat dit je nooit meer overkomt. Maar het overkomt je TOCH. Al die zeldzaam sympathieke specialisten ten spijt, lijkt het de hoogste tijd om grondig na te gaan wat de oorzaak is van slecht werkende afdelingen met zoveel ruis op de lijn door conflicten, dat de patient de dupe wordt. sas1947
2 reacties
Er is toch niets grondig mis met onze (medische) cultuur? De oprukkende papiermoloch die de overheid afdwingt van behandelaars is contraproductief.
Hoogopgeleide artsen, psychologen en het management van uiterst verfijnde ziekenhuizen schijnen niet aan dit ambtelijke noodlot te kunnen ontkomen. Alsof zij geen intelligente beroepsgroep vormen die en masse - bijvoorbeeld samen met honderdduizenden patienten - een halt kan toeroepenen aan deze dodelijke bureaucratie, die zich richt op nepbesparingen.
Er zal toch geen verband bestaan met het feit dat we in Nederland de hoogste prijs ter wereld betalen voor dure medicijnen?
Waarom zou je met zo'n arts vrienden willen blijven? Eerder reden om te gaan verhuizen lijkt me. Kan allemaal waar zijn, de papierwinkel, maar hij heeft ook menselijke verplichtingen en kennelijk is hij de weg kwijt. Hij ziet door de formaliteiten de patiënt niet meer en dat is op z'n minst erg verontrustend. Hij wordt betaald om in de gaten te houden of er iets niet pluis is. En als hij het niet zeker weet, vraagt hij het aan een collega of hij verwijst door. Dat dat tijd kost en dat hij zelf moet opletten hoever hij zijn tenen onder de patient uitstrekt, doet daar niets aan af. Hij kan ook een ander vak kiezen, maar valt nu nog even onder een medische gelofte. Niet alleen maar onder de gesel van de ambtenaar.
Ik neig zelf eerder naar kijken wat wel helpt, klagen doet dat meestal niet. Als je dat wilt, wijst Google ook de weg.
- Kun je nergens een arts met tijd en een hart vinden?
- Is er in de complementaire zorg helemaal niets wat je aanspreekt?
- Kun je misschien buiten je vaste regio kijken?
Ik ben in de spreekkamer ook kritisch maar ik geef de behandelaar wel respect voor zijn kunde, opinies en inschattingen. Ik heb altijd een lijstje met "need to knows", zodat het belangrijkste altijd aan bod komt. Ook lastige klanten (wat dat ook moge betekenen) hebben recht op beste zorg. En als je in die mallemolen bent vastgelopen, moet je ook durven inzien dat dit niet leidt tot succes, of tot een leven met behoorlijke kwaliteit. De wereld is ruimer dan je huisarts en je vaste klinieken. Het verloopt niet overal hetzelfde.Een persoon dus die weet hoe je de formaliteiten ombuigt naar de realiteit en niet omgekeerd.
Ik hoop dat je hier wat mee kan. Veel sterkte en wijsheid gewenst voor jullie beide.
Modest