Het is niet alleen maar ellende.. Een stukje hoop voor degenen die dat zoeken.

Op 8 november 2022 kreeg ik de diagnose borstkanker. Ik ontdekte een bult bij mijn borst, ging naar de huisarts die me geruststelde dat de kans wel heel klein was dat het kanker was, maar werd toch – voor de zekerheid – doorverwezen naar het ziekenhuis. Op die dag kreeg ik de schrik van mijn leven. Ik ging vrij relaxt de deur uit – ik ging het alleen even laten checken – maar kwam ’s avonds met kanker weer thuis. Bizar. Ik had eigenlijk meteen de behoefte om verhalen te gaan lezen. En daardoor kwam ik op kanker.nl terecht. Wat je hier voornamelijk ziet zijn erge, vervelende, verdrietige verhalen. En dat kan ik helemaal snappen! Maar er is meer dan alleen maar de ellende. Toen mensen na mijn diagnose, lief bedoeld, zeiden dat het “een k*t jaar ging worden, maar dat ik dit zou kunnen”, werd ik altijd al een beetje geïrriteerd. Want ik vond dat ik er niet per definitie van uit moest gaan dat het een k*t jaar zou worden. Dat maakte ik immers nog altijd zelf uit!

Ik wil je meenemen in mijn verhaal en dan vooral in hoe het nu met me gaat. Voor de mensen die, net als ik destijds, aan het begin van hun behandeltraject staan en overal zoeken naar een beetje positiviteit. 
Nadat ik in november 2022 de diagnose kreeg, kon ik een maand later, op 6 december, beginnen met de chemotherapieën. Ik was iets te optimistisch, want ik dacht gewoon door te kunnen gaan met mijn werk als juf. Dat lukte me niet. Althans, ik had altijd een slechte week (die van de chemokuur) en een goede week en ik wilde in mijn goede week genieten van de kleine momenten. En dat betekende voor mij dus niet gaan werken. Ik kreeg in totaal acht chemokuren; vier AC-kuren en vier THP-kuren. De eerste vier waren echt niet fijn. ’s Ochtends had ik mijn chemokuur en ’s avonds werd ik heel misselijk zonder te kunnen overgeven. Ook werd ik er heel lusteloos van. Maar ik hield het vol, wetende dat er daarna weer een goede week volgde. Een week waarin ik gewoon dingen kon plannen en dus leuke dingen deed. Van de THP-kuren werd ik niet meer misselijk, maar kreeg ik last van kwaaltjes. Zo had ik veel keelpijn, tintelingen in mijn vingers en tenen, een erg droge huid en in de week van de kuur had ik nauwelijks smaak. Omdat het bij de eerste THP-kuur best heftig was, werd de kuur de keren daarna naar 80% gezet. Dat scheelde al enorm. Omdat deze kuur om de drie weken was, had ik ook nu één slechte week maar kon ik in de twee weken daarna ook genieten met mijn familie en vriendinnen. Ik ben in die tijd bijvoorbeeld gewoon (zoals ieder jaar) op wintersport geweest, maar heb ook dingen gedaan die ik door mijn werktijden nooit kon, bijvoorbeeld mijn neefje en nichtje naar school brengen. Of ik zat op een doordeweekse dag op het terras te genieten van een kopje thee, ging naar concerten/voorstellingen en lunchte volop buiten de deur. Ik ben voor al die momenten nog steeds zo dankbaar. 

Na de acht chemokuren bleek mijn tumor, van 2,2 cm, helemaal verdwenen. Ik werd geopereerd; in mijn poortwachtersklier werden geen uitzaaiingen gevonden en mijn beide borsten werden geamputeerd omdat ik een erfelijk gen heb. Ik kreeg direct twee tissue expanders, die in de weken daarna opgevuld zouden worden. Omdat ik geen uitzaaiingen had, hoefde ik niet meer bestraald te worden. 
In juli 2023 ben ik begonnen met nog vier resterende behandelingen immunotherapie. Omdat ik inmiddels moeilijk te prikken was voor het infuus kreeg ik deze via een injectie. Daar heb ik eigenlijk helemaal geen klachten van gehad. Ook ben ik nu bezig met hormoontherapie; Tamoxifen en Lucrin-injecties. Los van wat stijfheid heb ik nauwelijks klachten. 

En nu, in februari 2024, kan ik zeggen dat het goed met me gaat. Ik ben sinds augustus 2023 weer fulltime aan het werk als kleuterjuf en ik geniet er nog elke dag van. Natuurlijk voel ik dat mijn lijf het afgelopen jaar veel heeft doorstaan. Soms ben ik moe, maar dat was ik ook weleens voordat ik de diagnose kreeg. Ik ervaar verder geen fysieke klachten. En heb ik die wel dan is het altijd maar de vraag waar dat vandaan kan komen; chemotherapie, immunotherapie, hormoontherapie, operaties of gewoon iets anders?Mentaal gaat het ook goed. Ik sta er vrij rustig in; ik ga me nu niet druk maken over iets wat misschien wel nooit gaat gebeuren. Straks word ik 80 en heb ik me vijftig jaar lang druk gemaakt om iets wat nooit gebeurd is. En gebeurt het wel, dan zien we dat dan wel weer; dan is het wat het is. Ook bedenk ik me maar steeds dat ik net zoveel kans heb om (weer) kanker te krijgen dan ieder ander. Iedereen kan ieder moment ziek worden. Je gezondheid heb je niet zelf in de hand. Dat is iets wat ik zeker wel geleerd heb. Uiteraard heb ik ook weleens momenten dat het me even allemaal naar de keel grijpt. Dan denk ik terug aan het afgelopen jaar en besef ik dat het niet niks is wat ik als jonge vrouw meegemaakt heb. Ik laat het verdriet altijd toe, huil als het nodig is en praat met mijn dierbaren om me heen. En dat is voor mij voldoende. Daarna kan ik er dan weer tegenaan. 
Ik sta – nog steeds – volop in het leven; ik werk fulltime, sport twee keer in de week en heb daarnaast nog leuke afspraken met familie en vriendinnen. En dat terwijl ik precies een jaar geleden nog volop met chemotherapieën bezig was. Het kan dus ook zo. En ik hoop zo dat als jij dit leest, degene die ook de diagnose heeft gekregen en aan de vooravond van alle behandelingen staat, uit dit verhaal een beetje hoop put!