Meegaan met de flow in corona tijden?
Laatst sprak ik uitgebreid met een vriendin die helaas kanker heeft, over hoe het met haar gaat in deze tijd. Ze vertelde dat sommige dingen uiteraard zwaar waren, zoals het vele binnen zitten en het gemis van vrienden en familie.
Toch vertelde ze, tegen al mijn verwachtingen in, dat ze dacht dat deze situatie voor haar op bepaalde vlakken misschien wel makkelijker is als voor andere mensen.
Aan de ene kant omdat veel dingen van deze situatie voor haar al gedeeltelijk bekend waren, zoals het vaker thuis zijn als haar lief is en de zorgen rondom de eigen gezondheid. Ze hoopt ergens ook dat deze situatie andere mensen misschien tot meer begrip kan brengen, over de permanente situatie waar sommige mensen in zitten.
Maar ze kon vooral deze situatie aan, omdat er niets is wat ze beter heeft geleerd van haar ziekte als incasseren en meegaan met de flow. Om ook in zware tijden dingen los te laten en positief te kijken naar alles wat er nog wel kan.
Ik vond dit heel mooi, dat zij er zo instond en vroeg me af of andere mensen dit herkennen?
9 reacties
Ja, ik herken dit! Ik wil ook nooit een feestje of andere leuke dingen missen en ik merk dat ik nu ontzettend kan genieten van dingen die nog wel kunnen!
Ik vind deze moeilijke tijd oprecht vervelend voor eenzame mensen zoals een vriendin die graag een nieuwe relatie wil of voor ouderen in verzorgingshuizen.
Natuurlijk vind ik het jammer dat mijn familie en vele vrienden op afstand moeten blijven en niet langs kunnen komen maar dat geeft ook rust. Ik hoef niet te haasten om op tijd klaar te zijn voor visite.
Je hebt het heel mooi verwoord Eef.
Mooi dat je dit hier zegt Eef! En een hele mooie en ware laatste alinea; tenminste voor mij heel herkenbaar. Ben zelf ongeneselijk ziek en doe daardoor al zo lang niet anders dan oppassen met verkoudheid van mij en anderen, griep, energie, enzovoorts. Die anderhalve meter kan daar nog wel bij en ja, natuurlijk mis ik zéér contacten en daarbij behorende (voor mij) knuffels. Maar ik ben ook een mens dat er altijd voor een ander wil zijn, anderen niet wil teleurstellen en dus regelmatig toch iets doe waarvoor ik dan eigenlijk de energie niet heb of wat dan ook. In nee zeggen, ben ik altijd nog niet zo goed. Dat hoef ik nu dus niet en dat geeft rust. Want het is voor ons of / of, en nooit meer en / en.... Nu hoef ik niet te kiezen en kan me volledig bezig houden met wat ik en wij fijn vinden en nu wel kunnen. Ik hoef geen boek meer te laten liggen, omdat ik mijn energie al verbruikt heb. Dankzij het heerlijke weer fijn buiten in het zonnetje. En alle uitjes zullen ongetwijfeld weer een keer komen. Maar ik denk dat ik nu geleerd heb, dat ik in het vervolg beter zal 'doseren'...
Groetjes Hebe
Hoi allen,
Mooi beschreven en ook voor mij herkenbaar. Als (ex) patient ben je er al aan gewend dat je soms dingen moet laten, omdat het niet goed is voor je gezondheid bijvoorbeeld of omdat je het niet (meer) kunt. Nu is dat zo voor het hele land en merken de meesten hoe lastig dat is, ik mis zeker een aantal dingen zoals vrienden niet bezoeken maar ik geniet ook erg van de quality time met mijn kinderen ( ik heb het geluk dat ze nog thuiswonen). Zoals altijd tel je zegeningen en daar zijn de meesten van ons noodgedwongen al erg bedreven in.
Jullie schrijven mooie wijze dingen die ik zeker herken en zelf ook toepas en meemaak. Ook ik leef wegens verlaagde weerstand al jaren grotendeels in sociale distantie. En ik had al de nodige oefening in bij de dag leven en blij te zijn met wat ik nog kan en met elke dag dat ik nog leef. Inderdaad, wij kankerpatiënten zijn wel wat gewend en daardoor misschien minder snel in paniek. Maar laten we het niet mooier maken dan het is. Met ongeneeslijke kanker en een beperkte horizon leven is moeilijk, en in deze tijd is het nog moeilijker. En ik denk ook dat het leven in coronatijd als je toch al ernstig ziek bent, moeilijker is dan als je niks mankeert.
Het hangt natuurlijk erg af van hoe lang je levensverwachting nog is. Maar eenieder die ongeneeslijk ziek is, weet dat de tijd min of meer beperkt is. Dus dan is het wrang dat allerlei dingen die het leven prettig maken, nu door een externe oorzaak vroegtijdig worden afgenomen. Voor velen zullen zich vragen opdringen als: zal ik mijn familie en vrienden ooit nog terugzien? Kan ik ooit nog op vakantie? En wellicht ook: hoe ziet mijn uitvaart eruit als ik in coronatijd overlijd?
Intussen maak ook ik er elke dag het beste van en dat lukt heel behoorlijk. Maar al te veel halleluja, dat valt voor mij onder het clichébeeld van de altijd positieve, van het leven genietende kankerpatiënt. Daar doe ik niet aan mee.
Dus ik wens jullie vooral allemaal veel sterkte in deze voor ons extra moeilijke tijd.
Hanneke
Jee Hanneke, je hebt een punt en wel een heel groot! Ik moet bekennen dat ik nog steeds sta achter mijn eerdere woorden. Dat voelde voor mij ook zo. Ik voelde rust en had het gevoel dat we thuis op vakantie waren. 'Ietsje' anders maar toch. In Zwitserland op onze camping. Dan hebben we ook geen fysio, acupunctuur, bezoekjes, bios, museum (ja hoor, soms wel!) en alleen praatjes op de camping en in het dorp met de mensen die we kennen. Gewoon buiten op straat bij een ommetje. Dan app ik veel en stuur foto's. Net als nu. Tijd en energie voor een boek. Top! Dus ja, serieus de eerste weken met dat gevoel van 'vrijheid' geleefd. Blijkbaar heb ik die rust ook nodig gehad (maar dat was een 'intern' probleempje'). Maar..... ook op vakantie heb ik er na 3 máx 4 weken schoon genoeg van en wil ik weer naar een normaal leven. Met veel gezellige bezoekjes, leuke dingen, dikke knuffels en wat al niet meer.
Dus ja, na nog eens 3 weken ligt het echt wel 'wat' genuanceerder. We wandelen en fietsen elke dag een stukje. Vooral 's morgens vroeg en met het middaguur weer thuis. Om grotere drukte te vermijden én omdat ik toch naar het toilet moet en onze rondjes daarop aanpas. Gossie, wil wel weer eens een 'echt' rondje fietsen en dan vooral ook ergens anders. Onderweg een gezellig terras met borrel en toilet. Manlief doet de boodschappen, maar ik wil mee! Vind het zo leuk rond te scharrelen en dingen voor het eten ter plekke te verzinnen. Vind het zo heerlijk door de stad te slenteren en een theetje mét te doen. Treinen naar Amsterdam, Utrecht, Maastricht voor musea en musical. Weekendje weg door de week. Op avontuur door ons eigen mooie land. Naar onze caravan in meine zweite Heimat..... Kom ik daar nog dit jaar? Ik houd de hoop vast. Sommige dingen zouden al kunnen..... uhhhh??? Ja?? Ik mag, zou mogen, maar voel me er gewoon nog niet prettig bij!
Het is helaas niet anders en we moeten het er mee doen. Daarbij prijs ik mij gelukkig dat ik denk te mogen denken dat ik voor alles wat ik graag doe nog de gelegenheid krijg. Wat ik absoluut in ál deze weken geen dag ben vergeten, is dat die gelegenheid er voor een heleboel onder ons met 'een beetje pech' helemaal niet is. En dat houdt me soms wakker en brengt me vaak in tranen. Waarmee ik niets opschiet, maar wat wél een werkelijkheid is waaraan velen voorbij gaan. Ik niet. Zeker niet. Al stond dat dan hier nog niet als zodanig geschreven. Super goed van je dat je dat hier zo netjes aankaart. Je hebt een punt. Een super groot, heftig en indringend punt! Dank voor het wakker schudden!
Liefs Hebe xxxx
Ik denk dat je gelijk hebt. Ik denk dat beiden uitersten, zowel dat van de kwetsbare kankerpatiënt als dat van de altijd positieve levensgenieter niet de complexe werkelijkheid kunnen vatten.
Ik herken dit zo goed. Zou het zelf geschreven kunnen hebben. Begrip en emphatie blijft, ondanks dat we nu allemaal in een bepaald schuitje zitten, voor een groot aantal mensen een lastig ding. Ik ben zelf hooggevoelig en heb een Loopbaan als hulpverlener in de GGZ gehad, maar ik blijf ook optimistisch, blijf tot aan het eind strijdvaardig en mensen zoveel mogelijk mee te geven waar het kan. Bewustwording en bewustzijn . Beroepsdeformatie waarschijnlijk. Ben ermee vergroeid😊 Nog een beetje meer liefde, aandacht en compassie voor je naasten en omgeving. Allemaal op microniveau met een macro effect.
Warme groet,
Loes
Gow with the flow? Nee, helemaal niet. Ik ben ongeneeslijk ziek en had ruim 2 jaar na die diagnose m'n kankerleven enigszins op de rit. Maandag vrijwilligerswerk op de manege, dinsdags om de week Lotgenotengroep, woensdag medische fitness, donderdag boetseren, vrijdags om de week immunotherapie. ALLES is gecanceld, al weken. Ik verblijf al bijna drie maanden alleen in mijn huis en mijn tuin.
Dat is helemaal niet gemakkelijk. Wat als ik het niet meer meemaak, een weekendje weg, uit eten met mijn familie, lunchen met lotgenoten, vakantie met mijn lief? Ik mag mijn kinderen niet eens in de auto hebben omdat ze niet op hetzelfde adres wonen als ik.
Gezonde mensen in de stress omdat ze ineens beseffen dat ze niet onsterfelijk zijn, tsss. Nee, ik vind het als kankerpatiënt helemaal niet makkelijk!
Tssss.... Frie! Alweer een binnenkomertje en ik besef wederom dat mijn eerste reactie alleen verwoordde hoe het voor míj was/is. Zie mijn reactie bij Hanneke; ik ben jouw beleving niet vergeten, heb hem alleen niet verwoord.
Een aantal van de dingen die jij o zo node mist, kon/had ik al niet, waardoor ik ze ook niet missen kan. Mijn man is al 72 en dus ruim beschikbaar om mee te gaan wandelen en fietsen. Een wereld van verschil! En ja, toch heb ook ik nu wederom 'mogen ervaren' hoe kwetsbaar wij als kankerpatiënten zijn. We hoeven dan misschien niet meer of minder ontvankelijk te zijn voor het coronavirus dan gezonde mensen; de gevolgen wanneer het ons te pakken neemt, zijn echter in de meeste gevallen vele malen groter. Jouw longen, mijn Kahler..... en dan niet te spreken over hen die sowieso geen behandeling zullen krijgen vanwege 'aanwezige kwetsbaarheid'. Om het even netjes uit te drukken.
Ook jij dank voor het mooi en duidelijk verwoorden van de kant die er zéker ook is! Méér is! Zoals in reactie op Hanneke gezegd, ik neem het vrijwel elke dag met me mee. Niet omdat ik nou zo geweldig ben, maar simpelweg omdat ik een lieve 'schare' enorm kwetsbare mensen om mij heen heb die ik al het moois wat ze nog zouden kunnen beleven in dit leven zo zeer gun! En de reële kans daarop wordt nu letterlijk met de dag kleiner. En dat doet zeer. Heel erg zeer.
Liefs Hebe xxxxx
Prachtige zin trouwens....... 'Gezonde mensen in de stress omdat ze ineens beseffen dat ze niet onsterfelijk zijn.....tssssss'