Lang leve de Port-a-cath

Openbaar gesprek
23 juli 2013 om 07.09,
gewijzigd 29 januari 2014 om 14.26
9021 x gelezen

Goedemorgen allemaal,
Een jaar geleden waande ik me kerngezond en heb nog een halve marathon gelopen met een pr van 5 minuten. Een paar weken later kreeg ik darmklachten en ben toen naar de huisarts gegaan. Na een aantal onderzoeken bleven de klachten bestaan, zodat ik naar een MDL-arts in het ziekenhuis ben gestuurd. Na een sigmoïd- en een coloscopie en een ct-scan kwam naar voren dat ik een kwaadaardige tumor in mijn sigmoïd had met uitzaaiingen naar mijn lever. Mijn wereld stortte in, maar toen de artsen me vertelden dat ze me curatief gingen behandelen, kwam er de strijdkracht in me naar boven.

Goed, na de darmoperatie heb ik 3 chemokuren ondergaan. In feite zijn die goed verlopen, maar ik had wel veel last van de bijwerkingen. Ook had ik vreselijke last van mijn arm waar het infuus had gezeten. Ik had daar op een gegeven moment gewoon krampen. Afschuwelijk was het. Tijdens de dagbehandeling werd mijn arm warm gehouden door een deken, maar tijdens de 3e kuur hielp het niet meer. 's-avonds heb ik zitten huilen van de pijn op de bank; iets wat ik niet gauw doe.

Ik ben afgelopen december aan mijn lever geopereerd in Rotterdam. Met heel, heel veel pijn en moeite kon de anesthesioloog een geschikte ader vinden om het infuus aan te brengen. Mijn aders in mijn armen waren door de chemokuren helemaal verhard en moeilijk "aanprikbaar". Op de verpleegafdeling werd ik op een ochtend wakker en merkte dat het infuus uit mijn hand was. Tot 3x toe hebben de verpleegkundigen geprobeerd om een geschikte ader te vinden om het infuus aan te brengen. Op een gegeven moment werd een IC-verpleegkundige erbij gehaald. Ook bij haar lukte het niet. Toen is er besloten om het infuus in mijn armplooi aan te brengen. Een paar dagen later waren mijn armen bont en blauw van de strapatsen op die ochtend.....

Toen ik bij mijn internist-oncoloog in Tilburg was voor controle, vertelde hij me dat ik nog een aantal chemokuren moest gaan volgen. Ik heb meteen gezegd dat ik een port-a-cath wilde laten plaatsen. Dat vond hij een goed idee en een week later lag ik op de operatietafel voor de plaatsing van dit hulpmiddel. Het is onderhuids boven mijn linkerborst geplaatst en verbonden met een lichaamsader. Het toedienen van de medicatie gaat op deze manier veel beter en is veel minder belastend.

Toen ik aan de chemokuren begon, merkte ik meteen de voordelen van de port-a-cath. Het gegraai en gedraai in mijn aders in mijn armen was niet meer nodig. Met één (wel een venijnige) prik met een speciale naald, wordt het infuus aangebracht. Ik heb natuurlijk last gehad van de vreselijke bijwerkingen die bij elke kuur erger werden, maar wat was ik blij dat ik geen pijn meer had aan mijn armen. De port-a-cath is een uitkomst voor mij .Ook bloedafname wordt via de port-a-cath gedaan. Na het aanprikken moet de port-a-cath doorgespoeld worden met een heparineslot. Dit is om er zeker van te zijn dat er geen infectie optreedt. Iedere 6 weken moet de port-a-cath doorgespoeld worden om trombose te voorkomen.

Nogmaals, een port-a-cath is voor mij een uitkomst en ik had het graag eerder laten plaatsen. Het bespaart heel veel ongemak tijdens de toch vreselijke chemobehandelingen.
Heeft iemand ook ervaringen met een port-a-cath? Ik ben heel benieuwd.

Groetjes,

Buikpijntjes





4 reacties

Hallo Buikpijntjes,

Wat ben ik blij met jou verhaal! Je hebt het al eerder geplaatst in de groep die alleen zichtbaar is voor deelnemers. Door jou duidelijke uiteenzetting heb ik vrij snel het besluit genomen ook voor een port-a-cath te gaan. Een duidelijk voorbeeld van het nut van het delen van ervaringskennis! Bij mijn eerste serie kuren (2011) had ik minder last van mijn infuusarmen. Wel werd het lastiger een goede ader aan te prikken. Ook toen kende ik het bestaan wel van een PAC, maar ik dacht dat het vooral was voor mensen die meerdere dagen aan het infuus moesten. Bovendien had ik geen zin in zo'n operatie als het niet echt nodig was. De port-a-cath wordt ook wel VAP genoemd, Venous Access Port.

Ruim drie weken geleden kreeg ik mijn eerste infuus van deze tweede serie. Nu had ik veel meer last van mijn infuusarm en al snel dacht ik aan jou verhaal. Nadat ik het nog weer eens goed gelezen had, en wat over het implanteren had opgezocht, besloot ik dit te gaan overleggen met mijn verpleegkundige. De volgende dag was het met een paar telefoontjes geregeld!

Afgelopen donderdag heb ik de PAC gekregen. De operatie was onder plaatselijke verdoving. Dat scheelt narcose, maar echt fijn vond ik het niet. Net voldoende verdoving om geen echte pijn te voelen, maar ik merkte er meer van dan ik had verwacht. Als afleiding heb ik maar zo enthousiast mogelijk verteld over de vakantie aan de anesthesiemedewerker... Dat hielp echt!

De operatie duurde ook langer dan verwacht. Bij elkaar wel anderhalf uur. Die dag wel wat pijn (mevrouw, u hebt wel een operatie ondergaan!), maar vrijdag was het al minder beurs. En gelukkig viel de zwelling mee en konden ze de PAC gebruiken voor het infuus. Toen de prik, die zou venijnig zijn. Vond ik erg meevallen, echt niet meer dan van een infuus! 

Maar daarna, wat zou ik daarna gaan merken van het infuus? Ergens best spannend, want diezelfde vloeistof loopt nu in een andere ander. Zou ik dat dan niet merken? Ze kunnen wel zeggen dat de ader veel dikker is en je er daardoor niets van merkt, maar hoe het echt zal zijn weet je als als je het ervaart. Wel, ik merkte er zoveel van, dan ik op een gegeven moment was vergeten dat ik aan het infuus zat... Niets, dus. Echt super! Geen pijnlijke arm. Later natuurlijk wel de andere gebruikelijke bijwerkingen. maar geen pijnlijke arm. 
Een praktisch voordeel is ook dat je echt je handen vrij hebt, maar dat is verder niet belangrijk voor mij. Ook het afnemen van bloed zal in principe op de gewone manier gaan. Dat kan bij mij in het dorp. Het aanprikken van de PAC moet gebeuren door mensen die daarvoor zijn opgeleid. Maar dat maakt mij verder niet uit. Ook het infuus voor scans mag van mij op de gewone manier. 

In de groep darmkanker, die alleen zichtbaar is voor deelnemers, vind je nog meer ervaringen.

Ik vind de port-a-cath ook echt een uitkomst! Lang leve de port-a-cath!!!

Laatst bewerkt: 29/06/2017 - 19:51

Verschrikkelijk die port a cath. Heb er alleen maar pijn aan gehad. En de chirurg wilde de PAC onder volledige narcose verwijderen, nadat de chemo afgerond was.

Ik had geen vertrouwen meer in die chirurg en uiteindelijk is de PAC onder plaatselijke  verdoving verwijderd door een andere chirurg,. Heb er nog steeds pijn aan, want er is littekenweefsel ontstaan. Een harde bobbel in mijn schouderkom. 
En hier in Terneuzen zijn meer mensen die problemen hebben met de afdeling vaatchirurgie. Zowel met de port a cath als andere operaties.

Denk dat er te weinig controle is in een streekziekenhuis als Terneuzen.  Veel gaat mis en vervolgens worden de patiënten doorverwezen naar Gent. 
Voor mij dus een klote ervaring met die port a cath.
 


 

Laatst bewerkt: 12/05/2024 - 16:16

Geen ervaringen met een PAC, want ik heb PICC-lijn. 

Wil wel met oncoloog gaan bespreken of een switch naar PAC handig is. Grote voordeel is dat je met PAC kan zwemmen. En richting zomer en vakantie is dat wel zo fijn. 

Lees mee om te bekijken wat andere ervaringen zijn. 

Laatst bewerkt: 12/05/2024 - 21:48