Medicijnen zijn te duur, kwestie van perceptie...
De zorg voor kankerpatiënten dreigt onbetaalbaar te worden, schrijft de Volkskrant op 29 november. Het aantal patiënten stijgt en ook het aantal dure medicijnen neemt toe. Oncologen, gezondheidseconomen en patiëntengroepen pleiten in de krant voor een maximumvergoeding voor de geneesmiddelen.
Ik snap dit verhaal niet echt, de bedoeling ervan tenminste niet. Is er vanaf komend voorjaar ook niet een stijging van het aantal te behandelen patiënten te voorzien i.v.m. het in te voeren bevolkingsonderzoek naar darmkanker bijvoorbeeld? Dat kan nog leuk worden (niet echt). Ik vind dat dit niet mag en kan gebeuren, ik begrijp dat er geld op tafel moet komen, maar weet nog niet direct de oplossing. Wat vind jij hiervan?
Groet, Jerolimo
Ik snap dit verhaal niet echt, de bedoeling ervan tenminste niet. Is er vanaf komend voorjaar ook niet een stijging van het aantal te behandelen patiënten te voorzien i.v.m. het in te voeren bevolkingsonderzoek naar darmkanker bijvoorbeeld? Dat kan nog leuk worden (niet echt). Ik vind dat dit niet mag en kan gebeuren, ik begrijp dat er geld op tafel moet komen, maar weet nog niet direct de oplossing. Wat vind jij hiervan?
Groet, Jerolimo
7 reacties
Ook wij lezen de Volkskrant, en vonden het genoemde artikel "verontrustend". Ieder gevoel van "veiligheid" wordt ons zo langzamerhand ontnomen.
Voor degenen die het artikel willen lezen:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/3554022/2013/11/30/De-kankerzorg-...
nog een artikel, zelfde datum:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2844/Archief/archief/article/detail/3554020/2013/11/30/Nederlandse-ar...
En nog ééntje:
http://www.volkskrant.nl/vk/nl/2672/Wetenschap-Gezondheid/article/detail/3553556/2013/11/30/Mag-je-e...
Het positieve in het verhaal is dan nog dat kan worden onderhandeld over de prijs van medicijnen, dat schijnt men in Engeland met succes te hebben gedaan. En als er méér medicijnen nodig zijn, er dus meer wordt afgenomen, wordt de prijs ook lager. Tja, marktwerking....
Maar: wie bepaalt welke patiënt nog een peperduur kuurtje mag? Hoeveel tijd moet dat minimaal aan dat leven toevoegen? En stel je dan nog eisen aan de kwaliteit van dat leven?
Aangezien niemand dat kan voorzien, blijft het een aanzienlijke hoeveelheid koffiedik kijken, en hangt veel af van het ziekenhuis en de behandelend arts. Ik kan me niet aan de indruk onttrekken dat je daarbij toch wel veel geluk moet hebben, in zaken die je niet zelf in de hand hebt.
Hoe dan ook, je komt voor veel ethische vragen te staan. Wie maakt uit of je te oud bent, en kijk je dan naar jaren of (ook) naar vitaliteit? En hoeveel tijd wordt er gewonnen? En van welke kwaliteit? Is men eerlijk, of maakt de 1e minister meer kans dan Jan-met-de-pet?
Ik zou me kunnen voorstellen dat als een keuze zou moeten worden gemaakt tussen iemand die "nog een heel leven voor zich heeft (zou hebben)" en iemand die al flink op jaren is....... tja, daar ga je al....
Misschien moeten we ook accepteren dat leven eindig is. Dat is in onze cultuur een flinke omslag. Anderzijds: als je weet dat er wellicht een kuur is, die je weer min of meer op de been kan helpen, dan wil je toch ook dat alles uit de kast wordt getrokken?!!
Het verschil met de discussie over de medicijnen voor mensen met de ziekte van Pompe en de ziekte van Fabry is, dat deze mensen gemiddeld jonger zijn dan de gemiddelde kankerpatiënt. Dat denk ik tenminste, ik ken er geen cijfers over. Daarentegen moeten zij hun medicijnen levenslang gebruiken.
Bedankt voor je bijdrage. Er zitten inderdaad, zoals je zegt, veel verschillende aspecten aan dit verhaal.
Ik denk dat er genoeg geld is om in het algemeen de gezondheidszorg, maar ook de kankerzorg te kunnen blijven betalen, maar dan moeten er (andere) ethische en politieke keuzes gemaakt worden.
Ik hoop op nog een aantal bijdragen van anderen hierover op dit vlak.
Groet, Jerolimo
Beste Jerolimo,
Jammer dat er niet meer reacties komen.... :-(
Het maken van keuzes gaat ons huidige kabinet best goed af.... of je het ermee eens bent is een ander verhaal, natuurlijk.
Met name in de gezondheidszorg en de ouderenzorg (de gemiddelde kankerpatiënt is toch wel een 50 plusser) vallen toch wel rake klappen.
Groeten
Mijni
minimale bestaansmiddelen t.b.v. eten, drinken, wonen. energievoorziening.
Veiligheidswaarborgen: politie, leger, rechtelijke macht. Maar ook maximale ziekenzorg, voor alle groepen uit onze samenleving.
Kennisvergaring en vrije keuze in geestelijke ontplooiing, dus scholing en vrijheid van godsdienst.
Als we het hier over eens kunnen zijn, dan kunnen we nadenken over een andere opzet m.b.t. ontwikkeling en distributie van medicijnen.
Nu zijn aandeelhouders partij in de keuze welke medicijnen er worden ontwikkeld.
Zij zorgen immers voor de toevoer van geld en vragen ( eisen ) daarvoor een rendement. Hoe hoger het rendement de beter. En hier zit een tegenstelling. Wij consumenten kiezen voor een ons passend medicijn. We vragen er niet om om ziek te zijn, maar willen genezen, of minimaal zo lang mogelijk leven. Die keuze wil ik zelf maken, geholpen door artsen. Omwille van het verdien model van anderen, wil ik die vrije keuze niet inleveren.
Daarbij komt dat universiteiten betrokken zijn met onderzoek bij de ontwikkeling van medicijnen. Hiermee is veel belastinggeld gemoeid en betaal ik aan de bron al mee.
Een andere opzet dan de markt (= farmaceutische industrie) zijn werk te laten doen kan zijn het ontwikkelen, onder leiding van WHO, van onderzoek en productie faciliteit.
De geldstroom hiervoor komt dan, naar draagkracht, van de deelnemende landen. Mij lijkt dat patiënten hierbij een eerlijker kans om hun medicijnen tegen werkelijke kostprijs ter beschikking te krijgen, hebben.
Terug dus naar solidariteit op die gebieden waar de basisbehoeften in het geding zijn.
Frank Planjer
\
Het wordt dus tijd dat de mondiaal werkende farmaceutische industrie wordt genationaliseerd, of sterker nog onder toezicht en directie van de verenigde naties komt. Dit dient twee doelen: afschaffen van aandeelhouderswinst waardoor medicijnen goedkoper worden en ontwikkelen van alle noodzakelijke medicijnen, ten dienste van de hele wereldbevolking.
Het inleggen van een % van het bruto nationaal product per land zorgt er voor dat arme landen op dit gebeid meeprofiteren van rijke landen.
Het blijft echter een hellend vlak waarop een beslissing genomen wordt of een patiënt voldoende baat heeft bij het voorschrijven van een bepaald medicijn en recht zou hebben op dit specifieke medicijn, ondanks de kosten. Voorlichting of de (tijd)winst positief staat tegenover een eventuele vermindering van de kwaliteit van het resterende leven is wellicht de afgelopen jaren een achtergebleven gebied. In dit kader past ook een individueel beslissingsrecht op euthanasie. Zelfs als een betrokkenen niet meer op het moment van keuze zijn eigen recht kan vertegenwoordigen, zou een eerder goed onderbouwde schriftelijke verklaring voldoende moeten zijn. Er zijn medicijnen voorhanden om de wens uit te voeren, eventueel zonder interventie van artsen. In een seculiere samenleving waarbij wetgeving los staat van religie, is m.i. meer ruimte voor zo'n gedachtegoed.
Iedereen die zich bezwaard voelt om euthanasie als recht van elk individu toe te staan, blijft zelf het recht houden euthanasie te verwerpen.
Een derde element wat ik in wil brengen is het verplicht registreren als orgaandonor. Je kunt ontheffing aanvragen, alleen heb je dan ook geen recht op het krijgen van een donororgaan. Nu ondergaan heel veel wachtenden op organen nog dure medische behandelingen die hun kwaliteit van leven ernstig beperken.
Ik weet het, veel te overdenken onderwerpen. Ik ben benieuwd naar reacties.
Met het grootste deel van uw betoog ben ik het wel eens. Zeker daar waar het de farmaceutische industrie betreft. Maar of het algemeen belang altijd boven het persoonlijk belang moet gaan m.b.t. orgaandonatie, zou ik toch wel wat willen nuanceren. Met name het verplicht registreren als orgaandonor, omdat iemand in het andere geval, zelf geen recht zou hebben op een donororgaan. Ik neem mezelf even als voorbeeld: van m’n 18e tot m’n 62ste was ik bloeddonor, zoals velen met mij. Daarna “mocht” het niet meer, vanwege de diabetes, die inmiddels zijn intrede had gedaan. Al die jaren, twee-, soms wel driemaal per jaar, braaf opgedraven om een halve liter bloed af te laten tappen, met als resultaat dat m’n elleboogplooien dermate verlittekend zijn dat er nu amper meer een buisje uit te peuteren is voor m’n driemaandelijkse diabetesonderzoek. Dat moeten ze nu uit m’n vingertoppen of handrug halen, en dat is niet fijn. Meestal moeten er meerdere pogingen worden ondernomen, voordat de vereiste hoeveelheid buisjes voldoende gevuld is. Niemand die je daarvoor waarschuwt, als je donor wordt/bent. Ze houden (hielden?) ook niet in de gaten of het nog goed gaat met je aderen. Ook geen vorm van excuus of zo.....Op ‘t laatst stonden ze vaak met z’n drieën om me heen “Laat míj het nog even proberen”, en werd er soms meerdere malen geprikt. (Wat eigenlijk helemaal niet mág, maar dat wist ik pas later.) Héél eigenlijk vind ik dat ik dan mijn sporen “bij leven” al wel verdiend heb, en ik “lijd” er nog steeds onder, elke drie maanden. Velen hebben, dank zij collega-donoren en schrijver dezes, bijvoorbeeld een bloedtransfusie kunnen ontvangen, of een operatie ondergaan. (De ontvangende patiënten waren trouwens ook geen verplichte bloed-donoren.) Moet dan een dergelijk lichaam, na het “heengaan”, ook nog eens verplicht in hapklare brokken worden verdeeld, omdat het anders, bij leven, geen donororgaan zou mogen ontvangen? Dat riekt naar chantage! Terwijl bloed geven vrijwillig, bij leven, wordt gedaan. Als geschenk, uit liefde en mededogen voor de medemens. Jaar in, jaar uit.
nul komma nul.