Vermoeidheid bij (baarmoeder)kanker
Mijn zus heeft baarmoederkanker, stadium 1, voor zover ze zien geen uitzaaingen. Dokters zijn zeer positief.Maar ze is zo vreselijk moe, Ze kan helemaal niets meer. Heeft iemand hier ook ervaringen mee? Komt dat door de kanker? Wordt dat minder als ze geopereerd is? De diagnose was begin november en ze wordt volgende week geopereerd waarbij baarmoeder, eierstkken en lymfeklieren (voor de zekerheid) worden weggehaald. Via vertikale snee. Ik maak me grote zorgen omdat haar conditie zo slecht is.
Alvast bedankt, Sien57
Alvast bedankt, Sien57
Meer over Gynaecologische kanker
Meer over Gynaecologische kanker
7 reacties
Ik leg de lat vrij hoog en mijn werk is stressvol. Inmiddels zit ik ook in een reorganisatie en weet ik niet wat te doen.
Ik vind werken leuk maar de omstandigheden zijn erg zwaar. Hierbij mijn compleet onverwachte diagnose van baarmoeder ( en eierstokkanker) waarna er half Januari een operatie heeft plaatsgevonden. Ik kwam opnieuw in de overgang en ben erg onzeker en emotioneel sindsdien.
Bij mij is tijdens nacontrole ook aangegeven dat ik 'schoon"ben. In mijn hoofd kan ik dit niet loslaten....
ik denk dat je niet te snel moet willen, maar in je eigen tempo moet doen wat je kunt. Ik was lichamelijk redelijk snel weer aan de beterende hand, maar omdat ik 60+ ben doet het hormonaal niets meer met je en ben je denk ik sneller aan het stabiliseren. De geestelijke dip kwam bij mij toen ik me lichamelijk fitter begon te voelen. Schijnt een redelijk normale reactie te zijn heb ik van de deskundigen begrepen. Nu ben ik ruim 7 maanden verder en begin ik langzaam uit mijn dal te klimmen. Heb inmiddels wel wat hulp van een psychologe en dat pak ik dankbaar met beide handen aan. Het blijft een vrij eenzame weg. Zo ervaar ik het tenminste. Je omgeving vindt dat je er "makkelijk" van af bent gekomen, en dan durf je er eigenlijk ook niet te veel meer over te zeggen. Maar het blijft moeilijk, ook al realiseer ik me dat er mensen zijn die chemo en bestraling moeten ondergaan, die door een veel dieper dal gaan. Helaas is hun onzekerheid en angst ook mijn onzekerheid en angst. Daar zit geen verschil in. Ik probeer de draad echt weer op te pakken en het lukt voorzichtig aan steeds beter. Ik wens jou dat ook toe! Sterkte!
Bij mijn zus gaat het via laporotomie/open buikoperatie. Ik ben echt heel bang dat ze, gezien haar zwakte het niet overleeft, ook al zijn de vooruitzichten op zich gunstig.
We (ook met verdere familie en vrienden) leven nu al sinds begin november in de hel. Alle kerstdrukte de gezelligheid, ineens kan het ons niets meer schelen. Ik heb al heel veel lieve mensen verloren. Ik stik bijna van angst.
En dat terwijl de artsen zo positief zijn.... toch wel vreemd dat ze er zó slecht aan toe is, dat jullie er eigenlijk geen vertrouwen in hebben. Dat klinkt echt wel zorgelijk.
Is er ook nog een huisarts die naar haar conditie kijkt? En ik neem aan dat ook de anesthesist haar gezien heeft. Ik kan me nauwelijks voorstellen dat ze iemand opereren die daarvoor de conditie niet heeft. Althans dat hoop ik maar.
Misschien is het fijn om hier overleg over te hebben met de huisarts. Die kent haar het beste en is toch de centrale vraagbaak als dat nodig is. Overleg het eens met je zus, misschien geeft haar dat wat extra vertrouwen en kracht als blijkt dat de huisarts haar conditie goed genoeg vindt.
Maar misschien trapt hij op de rem en stelt hij iets anders voor of treedt in overleg met de gynaecoloog.
Ik hoop echt dat het jou en je familie lukt om er wat meer vertrouwen in te krijgen, want dat heeft jullie zus ook hard nodig.
Ik wens jullie veel sterkte en hoop dat het jullie lukt om toch ook te kunnen zorgen voor een beetje gezelligheid, want dat heeft iedereen hard nodig. Al snap ik heel goed dat je nu even niks van die 'gezellige Kerstsfeer' moet hebben.
Het allerbeste gewenst en hou ons op de hoogte,
Hartelijke groeten,
Ellemes
pff ik ben ook erg moe bij mij is het in december geconstateerd en ik weet nog steeds niet wanneer ik naar de operatie kamer moet.
ben ook al langere tijd moe maar dat komt ws ook door heftige bloedingen. heb veel gezwommen en gelopen om mijn conditie op peil te houden.
mijn moeder heeft kanker gehad en mijn vader is er aan overleden dus ja als ik nuchter ben is het niet raar dat ik het heb.
heb nu wel veel respect voor mijn moeder die van alles mist en nog steeds leeft, sterke vrouw dus.
mijn advies ga niet in de put zitten en het is goed te genezen ik zit in fase 1.5 misschien nu 2 omdat ik moet wachten op de ingreep.
maar de vermoeidheid herken ik bij mij is het meer lusteloosheid geen energie kunnen opbrengen om wat te doen, moet me overal toe zetten.
mijn probleem is ook nog eens dat ik in Spanje woon en de taal een ramp is ze spreken zo rap en andalusieś accent.
heb er aan gedacht om in NL te laten doen maar dan moet ik ook wachten.
Wens jullie veel sterkte en verlies de moed niet ze is nog op tijd in fase 1.
zat ook al te denken om voor kankerpatienten een verwenweek te organiseren in ons vakantiehuis aan de costa del Sol.
om alles even te vergeten....
misschien vinden meer mensen dit een goed idee?
De bestraling is nu een jaar geleden, ik heb nog steeds last van vermoeidheid.