Moet een arts altijd twijfels uiten, als de patiënt net een flinke operatie achter de rug heeft ?
Mijn man is gisteren voor de tweede keer geopereerd en weer is een groot deel van de lymfeklieren in zijn hals weggehaald. Dat wordt natuurlijk weer onderzocht en nu komen er weer spannende dagen aan in afwachting van de uitslag. Gisterenavond kwam de chirurg nog even kijken en hij leek niet ontevreden, totdat hij zei: "ik heb er geen goed gevoel over"
Dat kwam eigenlijk erg hard binnen, vooral voor mijn man, die dus nu de komende dagen nog meer een onzeker en angstig gevoel moet verdragen.
Eigenlijk vind ik dat een arts eerlijk moet zijn, maar zolang nog niets zeker is, moet hij toch voorzichtig zijn met wat hij zegt. Dus opmerkingen zoals hierboven, dienen geen enkel doel en maken mensen alleen maar nog onzekerder en angstiger. En het is al erg genoeg allemaal.
Dat kwam eigenlijk erg hard binnen, vooral voor mijn man, die dus nu de komende dagen nog meer een onzeker en angstig gevoel moet verdragen.
Eigenlijk vind ik dat een arts eerlijk moet zijn, maar zolang nog niets zeker is, moet hij toch voorzichtig zijn met wat hij zegt. Dus opmerkingen zoals hierboven, dienen geen enkel doel en maken mensen alleen maar nog onzekerder en angstiger. En het is al erg genoeg allemaal.
2 reacties
Ik snap precies wat je bedoelt: het is inderdaad allemaal al erg genoeg en dan wil je het proces weer stap voor stap kunnen doorlopen. Dus niet terugkijken en boos of verdrietig worden of vooruit kijken en anstig zijn, maar gewoon omgaan met wat er nu is, wat je nu weet, voelt en meemaakt.
Voor je omgeving is dat ingewikkeld. Mensen zeggen zo makkelijk dat het allemaal wel goed komt. Goed bedoeld maar vaak onwetend over de grote impact die zelfs die eenvoudige woorden al kunnen hebben. Een arts heeft dan nog een belangrijkere rol en eigenlijk de meest ingewikkelde, complexe dubbelrol. Je wilt een technisch perfecte chirurg die daarnaast goed aanvoelt hoe hij met jullie moet en kan communiceren. In de praktijk is dat een moeilijke combinatie van uitersten en vraagt het veel van het empatisch vermogen.
En eigenlijk zou je altijd een vaste medewerker moeten hebben, een casemanager, die jullie goed kent, niet alleen als patiënt maar ook als mens. Op die manier lopen gesprekken beter en kun iedereen ook makkelijker vragen stellen. Want natuurlijk had jullie arts ook meteen moeten vragen of jullie snappen wat hij bedoelde met z'n opmerking. Hij was inderdaad eerlijk, wat inderdaad belangrijk is, maar wat betekent die opmerking nu precies?
Ik heb ooit geleerd dat het niet belangrijk is wat ik zeg, maar dat het belangrijk is wat de ander denkt wat ik zeg. Dat betekent dat je in gesprekken dus ook heel veel luistert met je ogen omdat je heel vaak net zo veel reacties kunt zien als horen.
Dat helpt overigens maar een beetje. Kanker brengt ons allemaal in een achtbaan waarvan we nooit weten hoe de volgende bocht er uit ziet. Dit gevoel van onzekerheid wordt weinig begrepen en maakt het omgaan met kanker niet eenvoudiger. In het nu staan helpt dan wel, maar soms wordt je dus door een kleine opmerking, een blik, een pijntje of wat dan ook uit de wankele balans gestoten en kost het veel kracht om weer terug te komen in vandaag. Ik wens jullie daar veel sterkte bij