N.a.v. kankermonoloog Fien Vermeulen: Kinderwens, hopen op het beste?
Laatst ben ik gewezen op het filmpje op LINDA.tv van Fien Vermeulen. Hierin praat ze over hoe zij door de behandelingen tegen non-hodgkin onvruchtbaar is geworden. Hoewel ik vaak het idee heb totaal andere dingen te voelen dan mensen in zulke filmpjes, sloeg Fien wat mij betreft precies de spijker op de kop. "Als iemand had gezegd: 'Weet je Fien, natuurlijk is het moeilijk. Maar over drie jaar dan word je gewoon moeder,' dan had ik het helemaal kunnen laten gaan. Maar niemand kan je die zekerheid geven en dat is gewoon lastig. Dat maakt het gewoon onzeker. En dat is een les die ik echt heb geleerd: positief zijn betekent niet dat je nooit verdrietig mag zijn. Dat zijn twee dingen die echt losstaan van elkaar."
Ikzelf zit momenteel in de overgang met daarbij ook nog een heel onhandige constructie waarbij er nog een eierstok in de vriezer in Leiden ligt, en ik vind dit allemaal maar lastig. Enerzijds ben ik heel onzeker en mag ik van mezelf er niet vanuit gaan dat de bevroren babymaker in het LUMC het nog gaat doen, anderzijds kan ik het niet goed aan om helemaal gedag te zeggen tegen het idee ooit eigen kinderen op de wereld te zetten.
Zijn er mensen die dit herkennen (of er juist totaal anders in staan)? En hoe gaan jullie om met het idee dat je (misschien) nooit zelf kinderen kunt krijgen?
Hier overigens de link naar het filmpje. Mocht de link niet werken dan kun je deze nog proberen.
7 reacties
Ik herken me erg in jouw verhaal. Ik kan door baarmoederhalskanker geen kinderen meer krijgen. Ik heb voor de behandeling startte de optie gekregen om eitjes in te vriezen. Hier hebben mijn vriend en ik toen bewust niet voor gekozen; we wilden namelijk graag zo snel mogelijk starten met de behandeling (kanker was voor de 2e keer terug gekomen) en we zouden gebruik moeten maken van een draagmoeder als we wat met de ingevroren eitjes wilden doen. Dat laatste zagen we niet zitten en daarmee werd ook ons boek wat betreft kinderen gesloten.
Natuurlijk heb ik nog wel pijnlijke en confronterende momenten maar ik laat er niet mijn leven door leiden. Samen genieten we van een hoop leuke dingen die het leven ons te bieden heeft!
Wat betreft Nikkikaren, ik snap je onrust, er liggen voor jou nog opties open. Ik heb vriendinnen waarbij het (zonder dat ze deze rotziekte hebben gehad) maar niet lukt om zwanger te worden. Zij hebben veel meer moeite met de situatie dan ik, omdat zij hoop blijven houden dat het wel gaat lukken en ik gewoon weet dat het niet kan bij mij.
Succes en sterkte allemaal! Liefs, Leontien
Hoi Juniper,
Weet je inmiddels of het zo is dat je 10 jaar kankervrij moet zijn om te mogen adopteren? Ik ben mijn vruchtbaarheid verloren door de behandelingen voor baarmoederhalskanker uitgezaaid naar lymfe. Ook voor mij waren er geen opties om vooraf eicellen in te vriezen en inmiddels doen zowel mijn eierstokken als mijn baarmoeder het niet meer. De enige optie voor mij om moeder te worden is dan ook adoptie. Ik ben 28, maar mijn vriend is 39. We hikken heel erg tegen de financiële kant aan bij adoptie en dat het een jarenlang proces is. Als we daar nog 10 jaar bovenop moeten tellen (ik ben pas sinds een ruime maand genezen verklaard) dan wordt ook adoptie een behoorlijk probleem en verlies ik eigenlijk alle hoop om nog ooit moeder te worden.
Ik zit in een beetje dezelfde situatie als jij. Ik ben nu 27 en ik heb eierstokkanker gehad en dat was eerst in mijn linker gevonden dus die is eruit gehaald. Ondertussen hebben wij gelukkig nog 2 IVF cyclussen kunnen doen en 12 eitjes eruit kunnen halen en als embryo's in kunnen vriezen. Erna moest mijn andere eierstok er ook uit omdat het terug was gekomen. Natuurlijk zijn we positief en hebben we nog iets in de vriezer liggen maar die onzekerheid is ook heel zwaar. Tegen mij hebben ze gezegd dat ik een goede kans heb om kinderen te krijgen omdat ik verder geen vruchtbaarheidsproblemen heb maar toch kun je daar niet 100% vanuit gaan. Je weet niet of de baarmoeder het helemaal goed doet en daarbij vind ik het ook spannend dat de kanker terug zou kunnen komen in de baarmoeder. Kans is klein maar ik heb nu wel geleerd dat alles kan. Ik zelf ben een heel positief persoon en mijn vriend ook, dit hoor ik ook van iedereen maar precies wat Fien zegt, positief zijn betekent niet dat je nooit verdrietig mag zijn. Ik ben behoorlijk verdrietig geweest om het feit dat wij geen vrije keuzes meer hebben. Stukje bij stukje heb ik elke keer weer verder afscheid moeten nemen van dingen. Als eerst van mijn ene eierstok (doet die andere het dan nog wel...) gelukkig zou ik misschien nog natuurlijk zwanger kunnen raken was mijn houvast. Toen moest toch de ander er ook uit.. afscheid nemen van het natuurlijk zwanger kunnen worden met alle romantiek eromheen en zo gaat die grens steeds verder. Dat is beangstigend. In september kwam mijn beste vriendin naar mij toe om te vertellen dat haar spiraal eruit ging en ze gingen proberen zwanger te raken. Slik... ik heb die keuze nu niet.. (mijn chemo was toen nog bezig) en het komende jaar ook niet. Maar toen ik dat uitgesproken had en het er met mijn vriend over had gehad is dat gevoel weer gezakt en kan ik heel blij zijn voor mijn vriendin. We hebben nog die 12 embryo's, er is nog kans dat ik ooit moeder mag worden van mijn eigen kinderen en dat is ook zoveel waard. Zo relativeer je alles een beetje naar je eigen situatie.
Ik weet dat een eierstok invriezen experimenteel is maar als ze er niks in zagen, hadden ze het nooit gedaan. Dus hou vast aan dat beetje hoop en probeer het een beetje los te laten zolang je nog geen serieuze plannen hebt. Dat probeer ik ook. Ik hoop dat je hier wat aan hebt. Ik vind het in ieder geval fijn dat dit topic gestart is want ik ben nog maar weinig verhalen tegen gekomen van soortgelijke situaties.
Toen ik in januari 2017 gediagnosticeerd werd met borstkanker, zat ik midden in de medische molen om zwanger te worden. Met de diagnose werd ons de keuze voorgelegd om met een spoed IVF eitjes in de vriezer te laten leggen, alvorens ik met de chemo's zou beginnen. We hebben dit om verschillende redenen niet gedaan, te riskant. Nu moet ik nog 5 jaar hormoontherapie volgen, dan mag ik niet zwanger raken. Daarna ben ik waarschijnlijk te oud om kindjes te krijgen. Al met al, moet ik dus eigenlijk allang mijn conclusies trekken. Het stomme is dat ik nog hoop houd omdat ik nog wel mijn eierstokken en baarmoeder heb en een kleine kans dat ik dit kleintje toch nog op de wereld mag zetten. Toen ik vorige week weer voor het eerst na maanden na mijn chemo's menstrueerde, maakte mijn hart automatisch een sprongetje. Gevolgd door rationeel geratel dat dit juist niet goed is, want te riskant in mijn situatie. Waarschijnlijk zal mijn oncoloog daarom ook aanraden mijn menstruatiecyclus plat te leggen door middel van medicatie. Intussen probeer ik mijn ratio goed z'n werk te blijven doen maar geef ik mijn emoties ook de ruimte een stuk verlies te verwerken en kleine hoop te houden dat die kleine kans alsnog wonderen verricht, om vervolgens weer alles te blokken en over te gaan tot de orde van de dag.
Ik wens jou heel veel sterkte met het stuk verlies te verwerken, en hoop (met je mee) dat de kans dat je bevroren babymaker een keertje wonderen gaat verrichten. "Hoop doet leven".
Ook ik ben onvruchtbaar geworden door kanker. Bij mij was het pseudomyxoma en zijn meteen in een klap mijn eierstokken en baarmoeder verwijderd. Ik heb daarmee ook geen kans meer op kinderen en probeer me daarbij neer te leggen. Ergens kan ik het me wel voorstellen dat je het moeilijk vind om om te gaan met de onzekerheid en de vraag of het daadwerkelijk gaat lukken om zwanger te worden. Aan de andere kans denk ik dat je blij moet zijn dat er in ieder geval wel nog een kans is. Zoals ook al andere dames het aangaven doen de dokters dit niet, tenzij ze denken dat je daadwerkelijk een kans op een zwangerschap hebt. En natuurlijk mag je verdrietig zijn om hetgeen je hebt verloren, maar laat dit je niet tegenhouden om tegelijk ook te vechten voor elke kans die je gegeven wordt. De weg naar een zwangerschap zal voor jou niet romantisch of makkelijk zijn, maar als het lukt dan zal ook dat naar de achtergrond verdwijnen.