Rariteitenkabinet

Toen mijn moeder haar eerste chemo's kreeg (al bijna 25 jaar geleden), vielen haar haren uit. Ze kreeg een pruik. Een oerlelijk plastic geval, in één kleur, het leek wel een haarhelm. Ze vond er zelf ook geen snars aan, hij jeukte ook nog. Dus zodra ze kon, zette ze 'm het liefste af. Soms droeg ze een muts of doek op haar hoofd. Maar eigenlijk vond ze het allemaal maar gefrunnik en irritant. Buitenshuis, of als er bezoek kwam, zette ze haar haar wel weer op, want mensen 'keken zo' anders.

Ik was 15 . Eén van mijn grote vrienden was Henk, onze leuke, rooie kater. Henkie hield wel van spelletjes, en rende graag achter speeltjes aan. Op een avond vonden we samen uit dat die pruik een supercool vechtbeest was, met mijn hand erin. Konden we enorm stoeien. De grote grap uiteindelijk was om te proberen hoever de pruik over Henk heen kon, en hem dan door de kamer achter een speelgoedmuis aan laten rennen. Een pruik op pootjes. Dikke pret, tranen van het lachen!

Tot een keer 's avonds Henk door de kamer rende met de pruik op zijn rug, en de collega van mijn moeder langskwam. Zijn mond viel open.. door de ramen zag hij een kat met raar haar door de kamer vliegen, en mijn moeder -zonder haar- en ik gieren van de lach. Hij durfde niet meer aan te bellen, omdat hij totaal niet wist hoe hij hier op moest reageren.
Jaren later vertelde hij dit. Heel sportief, trouwens. We hebben er heeeeel hard om gelachen...!

Jij nog een kanker-rariteitje?