Een extra zorg of juist een afleiding?
Toen ik 7 jaar gelden de diagnose borstkanker kreeg, waren onze kinderen 4 en 1 jaar.
Naast de zorgen om mijn gezondheid en alles rondom de behandeling, vond ik de zorg voor de kinderen toen heel heftig: wie kon ze opvangen, wat ging er in hun koppie om, en, wat als ik het niet zou redden.....
Aan de andere kant, ik moest door. Ik kon niet blijven hangen in ziek zijn; de kinderen hadden me nodig!
En ze waren ook de motivatie om te vechten natuurlijk!
Hoe heb jij dat ervaren, de combinatie ziek zijn/behandeling en jonge kinderen thuis?
Ik ben benieuwd of je dit herkent, of dat je hele andere ervaringen hebt.
Naast de zorgen om mijn gezondheid en alles rondom de behandeling, vond ik de zorg voor de kinderen toen heel heftig: wie kon ze opvangen, wat ging er in hun koppie om, en, wat als ik het niet zou redden.....
Aan de andere kant, ik moest door. Ik kon niet blijven hangen in ziek zijn; de kinderen hadden me nodig!
En ze waren ook de motivatie om te vechten natuurlijk!
Hoe heb jij dat ervaren, de combinatie ziek zijn/behandeling en jonge kinderen thuis?
Ik ben benieuwd of je dit herkent, of dat je hele andere ervaringen hebt.
6 reacties
ik herken dat wel hoor toen ik in 2003 ziek werd waren mijn kinderen 4 en 15 jaar
mijn man vertrok na de eerste chemo dus stond ik er alleen voor met de kinderen
gelukkig wel me ouders die me konden bij springen en andere ouders van school die hielpen met het halen en brengen
mijn prognose was toen heel erg slecht en ik zou maar 6 tot 12 maanden tegaan hebben
ik ben toen van alles gaan regelen voor de kinderen heb bij een notaris vast laten zetten dat ze bij mijn overlijden
bij me ouders in huis zouden gaan en als het te zwaar zou zijn voor me ouders dat ze naar een tante van mij zouden gaan
ook de crematie geregeld en de hele uitvaart zodat niemand met vragen zou blijven zitten
me ouders kregen van de woning bouw een andere woning want die zaten eigenlijk net in een 50 + flat
en kregen nu een eensgezins woning met 4 kamers
ik ben toen brieven gaan schrijven voor de kinderen 1 voor elke verjaardag tot hun 21ste
en ook een brief voor mijn ouders en voor mijn longarts
daarna bood de woning bouw mij een huis aan naast mijn ouders zo dat het wat makelijker zou zijn voor de kinderen
en ze ook gewoon heel vaak bij mij konden zijn
door de kids kreeg ik wel meer kracht en vechtlust
en nu zoveel jaar later en ik er nog steeds ben
mogen ze elk jaar met der verjaardag de brief open maken
dat is soms best hilarische omdat er dingen in staan die al lang gebeurt zijn of nog niet aan de orde zijn
maja dat wist ik niet toen ik ze schreef natuurlijk
maar ik weet onderhand wel kids kunnen veel hebben en begrijpen soms meer als volwassenen
en ziijn ook eerlijk in hun oordeel
groetjes brigitte
Ik heb al vaker wat van je gelezen. je bent een mooi mens. Als ik dit weer van die brieven lees wat goed zeg.
en er zijn toch altijd dingen die je je kinderen het liefste zelf zou willen vertellen
en dat niet aan een ander over wil laten
zo vertelde ik aan cheyenne wanneer ze voor het eerst ongesteld ging worden en hoe dat dat zou zijn
dat het pas in de brief van 14 jaar stond hebben we achteraf samen om gelachen want dat was al een jaar eerder gebeurt
die angst verdwijnt wel iets maar nooit helemaal helaas is mijn ervaring
als ik op controle moet dan stuurt cheyenne ook altijd berichtjes of ik al iets weet en of alles nog wel goed is
ook let ze altijd op of ik me medicijnen wel in neemt en niks vergeet
wel kan ze er steeds beter over praten en verteld nu ook over de dingen die der echt zijn bij gebleven
zoals de tijd na de operatie en de fase van de ic tijd
en ze kan me niet vaak genoeg vertellen hoe trots ze wel niet op me is
dat ik er nog ben en dat ik nu probeer veel voor andere te doen
die dingen verteld ze ook op school in de klas en dat helpt andere kinderen weer die nu in die situatie zitten
door er af en toe gewoon is samen over te praten neemt dat nu ook langzamerhand iets van de angst weg
cheyenne is nu 15 dus dat scheelt wel want we praten nu over haar angst maar ook over die van mij
hoe het voelde dat ik hun misschien wel achter moest laten