Vriendjes die niet meer komen spelen, hoe pak je dat aan?
Sinds erbij mij vorig jaar borstkanker is gevonden komen er bepaalde vriendjes van de kinderen niet meer bij ons over de vloer. In het begin snap ik dat wel. Zieke, kale moeder, maar nu gaat het weer goed. Mijn haren beginnen weer te groeien, lijkt net super kort kapsel. Voor de buitenwereld toon ik weer normaal. Ik hoor in de verhalen over school dat er nog wel mee omgegaan wordt met die vriendjes. De jongste heeft zijn spreekbeurt over borstkanker gehouden en daar zie je ook nu dat het beter gaat. De oudste van 13, zit in 2 mavo, heeft aangegeven dat hij mij nog steeds niet als normaal eruit vindt zien en wil ook nog steeds niemand uitnodigen thuis. Ik vind we pakken het "normale leven" weer op en ook vriendjes thuis uitnodigen hoort daarbij. Hebben jullie hier ervaring mee? Hoe kan ik dit stimuleren waar ook hij zich prettig bij voelt?
1 reactie
ik heb zelf 2 dochters nu 26 en 15 maar toen ik 10 jaar geleden longkanker kreeg waren ze natuurlijk een stuk jonger
en dan merk je ook dat kwa leeftijd ze er erg anders mee omgaan de oudste had het er het moeilijks mee en wilde er het liefst niets over horen ze vroeg ook niet vaak hoe het ging maar ging eigenlijk een beetje der eigen gang
en was heel tegen draads en moeilijk in de omgang zelfs nu ze 26 is praat ze er nog niet graag over met mij
maar wel weer met andere zeker nu ze in het ziekenhuis werkt ze verzorgt de koffie op de afdeling en dan praat ze wel met andere patienten over mij en ook hoor ik van de artsen dat ze daar een stuk opener in is op der werk dan bij mij thuis
ze verteld ze hoe trots ze op me is dat ik er nog steeds ben en hoe ik daar nu mee omga en wat ik nu doe om andere tehelpen
me jongste dochter daarin tegen die was toen net 6 geworden
die praat er heel makelijk over heeft ook een spreek beurt gehouden toen op school over mij en longkanker
en hoe ons leven daardoor veranderde en waar we allemaal rekening mee moesten houden thuis als ik met de chemo bezig was tuurlijk werd ze ook gepest op school over dat ik kaal was en dat ik in een scoot mobiel haar kwam halen
ze heeft zich daar nooit heel erg veel van aangetrokken en zei dan maar ik mag zo wel lekker sturen van me moeder
alleen als ze gingen schelden met de ziekte dan werd ze heel erg boos op school werd het ook in de klas besproken en werd er over kanker gepraat en dan komt er al snel boven dat meer kinderen er mee temaken hadden gehad met een opa of oma of een tante maar niemand met zijn moeder of vader
nadat het op school goed verteld was in de klas ook door de leraren
bleven de vriendjes en vriendinnetjes gewoon komen en bleven ze ook wel is slapen
zodat ze zagen hoe het bij ons ging en dat maakte het een stuk makelijker
vaak is het de angst wat zorgt dat ze niet meer komen
ik ben van mening dat kinderen heel wat aan kunnen en ook heel logische kunnen redeneren als je ze maar een handje helpt en het gewoon goed en duidelijk uitlegt wat er speelt
groetjes brigitte