Collega's inlichten of niet ?
Afgelopen week CLL gediagnosticeerd op basis van bloedonderzoek voor ander ongemak.
Vooralsnog geen klachten en daarom een afwachtend beleid. Controle over 3 maanden.
Ik zit nu met de vraag: Vertel ik het mijn direkte collega's of wacht ik tot de klachten en symptomen komen. En zo ja, hoe doe je dat ?
Direkt leidinggevenden zijn wel op de hoogte
13 reacties
In overleg met mij hebben mijn leidinggevenden 8 jaar geleden mijn collega's bij elkaar geroepen en mij zo de kans gegeven mijn collega's te vertellen over de diagnose borstkanker en het vervolgtraject. Het voordeel van zo'n moment is dat je je verhaal niet telkens opnieuw hoeft te vertellen, dat er ruimte en tijd is voor emoties en vragen. Ik heb geen geheim gemaakt van mijn ziekte en daardoor destijds veel steun ontvangen van mijn collega's.
Josephine
Hallo Corsa,
Ik kan me voorstellen dat je nog met een hoop vragen zit zeker in z'n korte tijd. of je het je directe collega's verteld is erg persoonlijk en hangt van de omstandigheden af. Een ieder gaat er immers anders mee om. Je heb de diagnose Chronische lymfatische leukemie (CLL) en zit in een wait and see beleid. Voor een aantal mensen zeker in het begin frustrerend, ik ben ziek en word niet behandeld. De andere kant is je heb gelukkig nog geen klachten en laten we hopen dat dit nog heel lang zo blijft. Of je het je collega's verteld of niet hangt er van af hoe je werk situatie is zit je op een kantoortje met een of twee collega's of wek je op de bouw. Dat zijn grootte verschillen. Als je besluit het te vertellen zorg dan dat je zelf goed voorbereid ben en hou het zo simpel mogelijk vaak is men niet geïnteresseerd in details.
Ik nodig je bij deze uit in de groep https://www.kanker.nl/discussiegroepen/8-leukemie waar je lotgenoten kan vinden om van gedachten te wisselen en ervaringen te dellen.
Marko
Hier kan niemand je eigenlijk in helpen, licht je collega's in dan komt er natuurlijk een berg van steunbetuigingen op je af en iedereen gaat iedere keer weer aan je vragen: hoe is het, hoe gaat het, trek je het nog een beetje. en dan heb ik het nog niet over de collega's die zich geen houding weten te geven. Allemaal goed bedoelde en lieve reacties, maar er komt een moment dat je met rust gelaten wilt worden.... of dat die aandacht je niet uitkomt. Ik zou wachten totdat je iets meer weet.
En laten we hopen dat je op dat moment nog lang moet wachten.
Veel wijsheid en strekte toegewenst.
groeten
Wim
Ik heb mijn collega,s volledig ingelicht en zij leven enorm mee en zijn erg betrokken. Daar waar ik ik eventueel hulp nodig heb verlenen zij dat. Ik ben daar zelf heel erg blij mee en het werkt voor mij prima.
Ik vind zelf dat ik open en eerlijk moet zijn over wat er mij is overkomen, maar ook hun overkomt ik heb mijzelf immers 100 procent ziek moeten melden en dat drukt op het team. Er is inmiddels een collega aangenomen voor de tijd dat ik uitgeschakeld ben.
Ik werk als wijkverpleegkundige in een klein zelfstandig team misschien scheelt dat ook hoe ik ermee omga.
Of je je collega s en/of anderen inlicht en wanneer hangt ook een beetje van je als persoon en behoefte af>Sommige mensen zetten eerst alles v oor zichzelf op een rijtje ,anderen hebben daar juist mensen om zich heenvoor nodig (sparringpartners) Ik zelf heb altijd voor openheid gekozen .Ben zelfs zo open dat ik prima aan kan geven wanneer ik er geen zin in heb om er over te praten ( en dat werkt prima )
Ik heb ook het voordeel dat aan mijn uiterlijk niet te zien is dat ik ziek ben Ondanks de velen medicijnen die ik gebruik heb ik een enorme bos krullen :) dus heb ook geen last van "spontane " oude bekenden die ineens begaan zijn met mijn lot . Ik laat dus mensen toe , maar buffer ook >
Wat een slecht nieuws, sterkte! Als ik hoor wat voor een steun je hebt ondervonden van je werk en collega's lijkt het mij sterk dat je die voor een tweede keer niet krijgt, ik zou ook als is het moeilijk, het gewoon vertellen.
groeten
Wim
en heel veel sterkte
Toen ik hoorde dat de borstkanker uitgezaaid was, heb ik een e-mail gestuurd naar mijn leidinggevende. Zij heeft mijn mailtje vervolgens naar mijn collega's doorgestuurd. Ik kon het destijds niet opbrengen om langs te gaan en het slechte nieuws zelf te vertellen, er kwam toch al zoveel op mij af na die diagnose.
Ook nu zullen je collega's je steunen, openheid werkt volgens mij echt het beste.
Josephine
Je vraag is van enkele maanden geleden en zal misschien voor jou (en mogelijk ook door jou) inmiddels al beantwoord zijn. Mijn excuus wanneer mijn reactie dus weinig toevoegt.
Mijn situatie was anders in die zin dat ik nierkanker kreeg en vrij snel (ongeveer vier weken) na de diagnose geopereerd zou worden en daarna een tijdje niet op mijn werk zou verschijnen. Het had dus hoegenaamd geen zin om dat te verzwijgen. Ik heb mijn collega's (een team van ongeveer 15 personen) zelf geïnformeerd. Eigenlijk vrij eenvoudig door hen in een teamvergadering mee te delen dat ik 'binnenkort geopereerd zou worden wegens nierkanker'. Vervolgens ben ik na die vergadering naar huis gegaan en niet meer teruggekomen op mijn werk tot ik weer hersteld was. Tussentijds, na de operatie, heb ik eenmaal per email mijn collega's op de hoogte gebracht van de situatie en de vorderingen in mijn herstel.
Wat je het beste kunt doen in zo'n situatie hangt af van wat jij wilt en van hoe jij denkt dat je collega's zullen reageren en hoe jij dus wilt dat het bekend wordt. Daar is geen richtlijn voor, dat bepaal jij en jij alleen! Je zou ook kunnen bedenken hoe jij zo'n bericht zou willen ontvangen wanneer het een collega van jou betreft. Hoe zou je willen dat het jou verteld werd? Begrijp je? Draai het dus eens om en bekijk het vanuit een ander perspectief.
Tot slot zou ik willen benadrukken dat je nooit helemaal zeker weet hoe jij en je collega's zullen reageren. En dat is ook niet vreemd. Bedenk dat het altijd anders kan zijn dan je verwacht, dan is elke reactie (hoe vreemd misschien ook) toch ook begrijpelijk.
Alle goeds!
Frank