angst
Als je persoonlijk met kanker temaken heb gehad
dan is het moeilijk weer de draad op te pakken als het weer wat beter gaat
er blijft altijd die angst die je letterlijk in je nek hijgt
als je even hoest schiet het al door je hoofd het zal toch niet
het zal toch weer niet terug zijn
of als je ergens een raar builtje ondekt
hoe gaan we met deze angst om
want helaas hebben we geen aan en uit knopje om zulke gedachten uit teschakelen
dan is het moeilijk weer de draad op te pakken als het weer wat beter gaat
er blijft altijd die angst die je letterlijk in je nek hijgt
als je even hoest schiet het al door je hoofd het zal toch niet
het zal toch weer niet terug zijn
of als je ergens een raar builtje ondekt
hoe gaan we met deze angst om
want helaas hebben we geen aan en uit knopje om zulke gedachten uit teschakelen
4 reacties
Hoe je daar mee om moet gaan is inderdaad een lastige kwestie. In mijn geval met longkanker , is het bij elke controle natuurlijk weer spannend. Er wordt dan een longfoto genomen , en bij de laatste keer ( afgelopen maandag ) waren er geen veranderingen te zien. Echter , wordt er niet gekeken naar de rest van je lichaam , en dat baart me wel een beetje zorgen, De longen kunnen wel goed zijn , maar de rest ? .........
wegens uitzaaingen in haar hoofd
ze kan daar aan geopereerd worden
ze neemt contact op wanneer zij daar weer kans toe ziet
Wat je schrijft is zo herkenbaar. Ik ga steeds het ziekenhuis uit met de gedachte " ze geven hier garantie tot aan de voordeur" . De longfoto's zeggen mij niet zoveel, voor mijn gevoel is wat er in de rest van mijn lijf gebeurt het belangrijkst en daar kan een longfoto geen uitsluitsel over geven.
Het advies om je lijf goed in de gaten te houden (bobbels, hoofdpijn, buikpijn en weet ik veel wat voor een pijntjes nog meer) blijft mij onrustig maken. Ik heb geen idee waar ik op moet letten en heb het idee dat als ik dan al iets voel, ik toch weer achter de feiten aan hobbel.
gr Petra
De eerste drie jaar heb ik al een paar keer gehoord dat de kanker weer aan het groeien was. In mijn achterhoord weet ik gewoon dat ik ineens krijg te horen, dat het niet goed is. Ik zou daar niet echt van schrikken (misschien ff slikken in het begin)
De echt angst probeer ik niet toe te laten in mijn leven en al helemaal niet dat mijn kinderen dit gaan voelen.
Ik ben nu meer dan 6 jaar ziek en ik zie dit nu denk ik ook iets anders, dan 5 1/2 jaar geleden. Ik was bij een slechte uitslag altijd wel strijdlustig van wat heb je en we gaan er voor......tja ben nogal een harde ;)