emoties in gedichtvorm

Emoties
Het ziek zijn, na een half jaar begint mij op te breken
Altijd positief zijn lukt niet zo is gebleken
Mijn besef beperkt te zijn in mijn doen en laten
Kom ik er niet mee, door hierover alleen te praten
Verdriet, twijfel, angst, noem alle emoties maar op
Komen onverwacht boven, dan is er echt geen stop.
Ik huil, mopper, chachrijnig, niet voor rede vatbaar.
Het lucht me wel even op, dan is het even weer klaar.
Afleiding, even naar buiten dat doet wonderen.
Mijn besef weinig te kunnen laat me niet bedonderen.
Door dit er ook te laten zijn komt er wat ruimte vrij
Voor wat vele kleine dingen kunnen zijn, dat maakt me weer blij
Ze zeggen wel eens een achtbaan van emoties waarin je je kunt bevinden
Geldt zeker voor kanker, dit geef ik toe zonder mij op te winden.

Rossie [12-03-18] Inmiddels 8 chemokuren verder