psychologische ondersteuning
Wanneer schakel je psychologische hulp/ondersteuning in?
Dit is de vraag die ik mezelf stel. Wie kan mij adviseren?
Inmiddels heb ik 10 chemo kuren achter de rug. Ik probeer zo positief mogelijk met mijn ziekte om te gaan.
Momenteel laat ik de moed soms zakken.
Het besef niet [meer] te kunnen werken of hele dagen op te passen op ons eerste kleinkind, weinig tot geen energie te hebben beginnen mij op te breken.
De artsen kunnen het verloop van mijn ziekte niet voorspellen, wat begrijpelijk is.
Voor mezelf denk ik dat het er bij hoort, zo redeneer ik verstandelijk, maar mentaal word ik hier wel somber en verdrietig van.
"Ik raak mezelf een beetje kwijt"
Terwijl mijn omgeving zegt dat ik zo sterk ben.
Dit is de vraag die ik mezelf stel. Wie kan mij adviseren?
Inmiddels heb ik 10 chemo kuren achter de rug. Ik probeer zo positief mogelijk met mijn ziekte om te gaan.
Momenteel laat ik de moed soms zakken.
Het besef niet [meer] te kunnen werken of hele dagen op te passen op ons eerste kleinkind, weinig tot geen energie te hebben beginnen mij op te breken.
De artsen kunnen het verloop van mijn ziekte niet voorspellen, wat begrijpelijk is.
Voor mezelf denk ik dat het er bij hoort, zo redeneer ik verstandelijk, maar mentaal word ik hier wel somber en verdrietig van.
"Ik raak mezelf een beetje kwijt"
Terwijl mijn omgeving zegt dat ik zo sterk ben.
8 reacties
Je geeft zelf al het antwoord op jouw vraag. Nu inschakelen. Je kunt naar een inloophuis gaan, laagdrempelig en goede ondersteuning. Je kunt er ook voor kiezen om met een aan een huisartsenpraktijk verbonden psycholoog te praten, met maatschappelijk werk is ook een optie.
Welke hulpverlener je ook kiest, ze kunnen je allemaal helpen met omdenken, het anders bekijken want dat is zwaar, onderschat het niet. Dat jouw omgeving zegt dat je zo sterk bent is waarschijnlijk omdat je enorm sterk lijkt, een mooie eigenschap maar ergens raak je jezelf kwijt. Dat laatste niet laten gebeuren, hè.
Toi toi toi, dat je weer wat lichter in hart en hoofd mag worden.
Ik herken het gevoel (denk ik tenminste) van thuis-zijn en wat nu. Geen werk, geen andere zinvolle bezigheid en het huishouden kan ik niet bolwerken.
Ik ben naar een inloophuis gegaan. Daar hoef je niks, maar er zijn mensen om mee te babbelen en er zijn activiteiten. Gewoon fijn. En ze proberen me te helpen een dag(deel)besteding te vinden die wat betekenis aan m'n tijd kan geven.
In het inloophuis is ook een psychologisch spreekuur en lotgenotencontact. En je hoeft geen verwijzing, niks, gewoon openingstijden checken en er naar toe gaan. Het proberen waard
Ook ik sluit me aan bij Kaat en Frie. Wat je beschrijft is zo herkenbaar: de onzekerheid over de toekomst, waarschijnlijk angsten die daarmee gepaard gaan, minder energie etc.. Je hele leven staat op zijn kop en dan is het heel verstandig om hulp te zoeken. Naar buiten toe kun je sterk overkomen, maar dat van binnen niet zijn. Of het zijn momentopnamen, waarbij je de ene keer positief bent en je de andere keer somber en verdrietig voelt.
Zelf heb ik sinds kort ook hulp van een psycholoog. Daarnaast kan contact met lotgenoten, al dan niet via een Inloophuis, fijn zijn. Last but not least eventueel kalmeringsmiddelen, zoals Oxazepam, of anti-depressiva om de scherpe kantjes er af te halen.
Heel veel sterkte gewenst en aarzel niet om hulp te zoeken!
Warme groet,
Jessica
Warme groet,
Rudolf
ik begrijp je helemaal, ik heb precies hetzelfde alleen heb ik geen kleinkind waar ik niet meer op kan passen, maar wel 2 leuke net volwassen meiden waar ik geen leuk dagje mee weg kan, of even spontaan naar ze toekan gaan. In mijn ziekenhuis heb je een oncologisch verpleegkundige, ik heb haar kaartje gekregen en kan haar altijd bellen. Dit kan dus ook voor deze vragen die je nu hebt, en je kan vertellen hoe je je voelt. Ze begrijpen heel veel en kunnen je vertellen hoe hiermee om te gaan. Zelf heb ik oncologische revalidatie aangevraagd, dat kan ook tijdens dat je nog voor kanker behandeld wordt, en daar zit ook een medisch psycholoog bij. Eerst dacht ik dat dit niet nodig was, maar nu het allemaal langer duurt, werd ik toch wat moedeloos en inderdaad ook de vraag af en toe wie ik nu eigenlijk nog ben. Toch een gesprek met de psycholoog aangevraagd, en dat is toch echt heel fijn! Ik heb er absoluut geen spijt van en denk dat je er zeker baat bij zal hebben! Succes!!
Kan me eigenlijk alleen maar aansluiten bij de vorige schrijvers. Ik heb er achteraf gezien te lang mee gewacht om een psycholoog in te schakelen . Ga nu bijna elke week naar haar toe en het is eerlijk gezegd niet altijd makkelijk wat er naar boven komt, maar ik merk wel dat ik nu, na een half jaar, al een stuk positiever in het leven sta.
Ik hoop dat jij ook een psycholoog vind waar je een goede klik mee hebt en wens je heel veel sterkte.
Ik heb geen longkanker, maar Kahler (nog steeds ongeneeslijk). Ik dacht in eerste instantie ook dat ik er mee om kon gaan. Ik heb toch besloten om mij een paar jaar bij Herstel en Balans aan te melden. Fysio en een psycholoog. Je zit dan in een groep en je kunt open over jouw emoties en problemen praten. Jammer dat HenB niet meer bestaat.
Ga praten met een psycholoog en bezoek een inloophuis in jouw buurt. Aan mij is niet te zien dat ik ziek ben, dat ik niet meer kan werken. Maar de Kahler heeft inmiddels wel huisgehouden in mijn lijf. Ik praat er makkelijk over. Ben lid geworden van een bridgeclub. Daar weet men van mijn situatie. Mijn bridgepartner kan er goed mee omgaan, zeker als ik minder speel. Pluk de dag en optimistisch blijven zijn clichés maar wel waar. Maar dat het moeilijk is dat weet ik maar al te goed. Want soms kom je jezelf en je beperkingen hard tegen en om dan blij de toekomst in te kijken is moeilijk. Maar wees open naar jezelf en naar je naasten.