Nieuw en radeloos

Schoon verklaard maar wat nu?! Ik zal mezelf even voorstellen: Mijn naam is Carina ik ben 22 jaar en ben moeder van zoontje Dylano (5). Op mijn 16de ben ik zwanger geworden en op mijn 17de ben ik bevallen van mijn zoontje Dylano nu was dat een 'schok' opzicht maar net wanneer je denkt alles gehad te hebben begint het pas. De zwangerschap heb ik goed doorlopen het enige waar ik last van had was een bult in mijn nek, deze was ongeveer zo groot als een ei maar ik had er geen last van, nu ben ik niet het type dat gauw naar de dokter gaat, helemaal niet omdat ik nergens last van had, toch zijn we (ik en mijn moeder) het gaan navragen bij de gynaecoloog, misschien was het een bijwerking van mijn zwangerschap? Maar dit was niet het geval, het was gewoon een opgezette lymfeklier en er was niks om ons zorgen over te maken. Op 22 november 2009 ben ik bevallen van dylano en een week later op zondag kreeg ik koorts, de dokter gaf aan dat dit kwam Doordat ik een blaasontsteking had opgelopen Door de catheter, ik kreeg een kuur mee van 4 dagen. Op vrijdag zijn we terug gegaan en de koorts was nog niet weg, ik kreeg een kuur mee voor het weekend en moest maandag terug komen. Zo gezegd zo gedaan, maandag kwamen we terug met nog steeds dezelfde klachten en ik ben doorverwezen naar de spoedeisende hulp. Hier ben ik verschillende malen onderzocht en de doktoren kwamen tot de conclusie dat ik moest blijven. Op dinsdag ben ik onder narcose gebracht maar hebben ze niks gedaan omdat de chirurg wilde wachten op de uitslag voor de ziekte van pfeiffer en hij me een litteken wilde besparen. De volgende dag was de uitslag binnen en ik had geen ziekte van pfeiffer, weer werd ik onder narcose gebracht en is er een biopsie genomen van mijn lymfeklier. Op vrijdag mocht ik weer naar huis. Een week later moesten we naar het ziekenhuis voor de uitslag. De dokter kwam binnen en kwam direct ter zake en zei dat ze slecht nieuws was, ik had Hodgkin het zat in mijn nek, oksels, achter mijn hart en tussen mijn longen Daar zit ik dan, met Dylano van Nog geen maand oud achter me in de maxi cosi de informatie te verwerken die ik net te horen had gekregen. Het eerste wat Door mijn hoofd spookte was dat ik kaal zou worden, en eerlijk gezegd was dat het enige waarom ik huilde. Ik was 17 en naïef, het enige wat ik wist over kanker was dat de chemo's je heel ziek maken en dat je kaal wordt. Niemand heeft me vertelt over de o zo verschrikkelijke beenmergpunctie niemand zegt iets over operaties en ct/pat scannen en alle andere, voor jou, onbekende onderzoeken. Je bent 17 en onwetend 17 en aan het puberen. Ik was 17 en haalde de wc niet eens meer, ik was 17 en heb een half uur in een koud bad gelegen omdat ik er uit eigen kracht niet meer uit kon komen, schaamde me zo voor mijn naakte lichaam dat ik mijn ouders niet durfde te roepen en heb gewacht totdat mijn vriend me uit bad kwam halen en afdroogde en aankleden. Ik was 17 en moest met dylano op schoot in een rolstoel over dorp omdat ik na 3 meter in elkaar zakte Door vermoeidheid. De rolstoel kon na mijn 2de chemo al aan de kant, voor het eerst kon ik weer lopen en de doktoren zagen een stijgende lijn tot mijn 5de chemo hierna hebben de chemo's geen effect meer gehad (in totaal heb ik er 8 gehad). Ik moest met 50% kanker de bestralingen in, wat voor deze tijd nog best veel is, het plan was 16 bestralingen maar dit is verhoogd naar de 18. Wat vond ik dat vermoeiend zeg 3,5 week op en neer naar Arnhem met elke dag een andere tijd dan de dag ervoor. Om dan nog maar niet te spreken over de onderzoeken en afspraken die daar vooraf gaan.. en dan lig je daar, vastgeklikt aan de tafel met een op maat gemaakt masker, je kan geen kant op je bent alleen in de ruimte op 2 camera's na die op je gericht zijn zodat ze de boel in de gaten kunnen houden en het enige wat er beweegt in de ruimte is de machine die jou bestraalt. 20 minuten elke dag weer. 16 juli 2010, we moesten op een controle komen en uit het niets krijgen we het nieuws dat Ik kankervrij ben. Wat een geweldig cadeau op de verjaardag van mijn broertje. Flabbergasted, dat waren we. Nu 5 jaar later heb ik een depressie overwonnen in 2012 en heb ik 3 banen versleten, ik zeg maar even versleten omdat het niet helemaal gaat Hoe ik dat had willen zien. Ik merk dat ik lichamelijk op ben, ik kan niet meer en ben moe heel moe. Ik heb moeite met het accepteren dat ik nog steeds 'naweeën' heb van mijn behandelingen ik ben nu 22, waarom kan ik niet werken en voor een kind zorgen en een huishouden runnen tegelijk terwijl een 35 jarige vrouw met 3 kinderen dat wel kan? Waarom heb ik moeite met controle loslaten en vergeetachtigheid. Ik mis het begrip van de mensen om mij heen, 5 jaar later en je hebt er nu nog last van?? Ik snap het al niet laat staan mijn naasten. Hoe kan ik uitleggen dat mijn vermoeidheid anders is dan vermoeid zijn van een dag werken. Hoe kan ik hier het beste mee omgaan? Want het kan nog zo 5 jaar duren voordat dat weg ebt. Wie maakt dezelfde gevolgen mee en wie wil mij helpen met het accepteren dat ik nu minder kan dan ik zou kunnen? Liefs, Carina