15 jaar verder...wat is/was het effect van de kanker op mijn leven!!!

Hallo allemaal,

In 2002 is er bij mij morbus hodgkin geconstateerd. Na een lange periode van onzekerheid en ook ontwetendheid, omdat de beste internist die mij meerdere malen had onderzocht even wat stappen in het onderzoek was vergeten, kwam in juli 2002 de boodschap. Op dat moment was ik 18 jaar en zat ik in de bloei van mijn leven. Ik zou op vakantie gaan met vrienden en had een onbezorgd leven. Wel had ik op 18-jarige leeftijd al de ervaring wat kanker met je kon doen. In de familie had ik meegemaakt wat de gevolgen van de ziekte konden zijn. Daarnaast had 1 van mijn vrienden ook een zeer zeldzame en kwaadaardige tumor en was op dat moment ook aan het vechten tegen deze ziekte. Kanker was dus niet nieuw voor mij en mijn ouders.

Waar ik direct merkte dat mijn ouders heel erg schrokken van het nieuws, weet ik als de dag van gisteren nog steeds hoe ik reageerde. Op een vrij nuchtere wijze zei ik tegen de arts dat ik wilde overstappen naar een academisch ziekenhuis en dat we zo snel mogelijk moesten starten met de behandeling en dat het in orde zou komen. Uiteindelijk heb ik het geluk gehad dat ik vrij goed kon omgaan met de behandelingen en minimale bijwerkingen heb gehad. Ik denk nog steeds dat mijn positieve instelling, maar ook zeker mijn fitheid destijds (was erg actief met sporten en beschikte over een zeer goede conditie) een bijdrage hebben geleverd aan de wijze waarop ik de chemo en bestraling kon doorstaan. Ik had het geluk dat ik tegen alle verwachtingen in na de chemo op maandag bijna altijd weer op dinsdag- en donderdagavond op het trainingsveld stond en zondag mijn wedstrijden speelde in het eerste of tweede (selectie). De artsen hadden bij aanvang van de chemo gezegd dat ik nog maar een paar weken actief zou zijn op het veld, dus dit was iets wat ze niet hadden verwacht en zelden hadden gezien. Ik heb dus het geluk gehad dat ik het gevecht met de ziekte op deze manier kon aangaan. Tijdens mijn ziekte heb ik ook van dichtbij meegemaakt dat een positieve afloop niet vanzelfsprekend is. Mijn vriend overleed en ik zal de dag in november nooit vergeten dat wij hem naar zijn laatste rustplaats dragen....op dat moment loop ik zelf met een kaal hoofd en ben ik wat smaller in mijn gezicht. Daarnaast leer ik in en buiten het ziekenhuis mensen kennen die ook vechten, maar het uiteindelijk ook niet redden. Omdat ik nog volop bezig was met mijn eigen gevecht was er weinig tijd om te rouwen. Het besef en vervolgens het realiseren wat ik zelf heb meegemaakt komt pas een aantal maanden na mijn behandeling naar boven.

In de omgang met mijn familie en mijn vriendin destijds merk ik dat er iets met mij gaande is. Ik heb een vrij lange periode last van een soort woede aanvallen. In deze periode reageer ik heel fel op dingen om me heen en begint ook de angst op te komen. De angst dat de ziekte toch niet weg is en terugkomt....ik wil niet nog een keer door de hele molen!!! In de periode ongeveer tot 2 jaar na de laatste behandeling leef ik in angst en ik kan dit moeilijk delen met de mensen om mij heen. De reden hiervoor is dat ik hen niet wil belasten met mijn angst omdat ik merk dat zij zelf nog midden in het proces van verwerken zitten. Vandaag de dag (ruim 14 jaar later) is het vooral voor mijn ouders en broers lastig om hier op welke wijze dan ook over te praten. Dat is ook een effect van kanker op mijn leven, maar vooral om de dierbare om je heen!!! Uiteindelijk merk ik zelf dat het niet goed gaat en dat ik teveel angst en driftbuien heb. In het ziekenhuis bespreek ik deze angst met mijn artsen en vrij snel daarna kom ik terecht bij een maatschappelijk werkster. De open gesprekken die ik alleen met haar heb geven mij houvast en ik merk dat ik mezelf en de driftbuien onder controle krijg (dit koste echter wel veel tijd).

Lange tijd kan ik redelijk goed omgaan met de angst dat het mogelijk terugkomt, maar het blijft in mijn hoofd spoken. Een paar jaar geleden krijg ik na een hectische periode in mijn leven te maken met symptomen van een burn-out. Ik kom uiteindelijk bij een psycholoog terecht en daar blijkt eigenlijk dat de mijn ziekte een onderdeel is van mijn dagelijkse leven en dat ik eigenlijk nog niet zo ver ben als ik zelf dacht. Ik heb als gevolg van de ziekte bepaalde syptomen die te koppelen zijn aan PTSS, maar ook dat is net als kanker een stempel die je meekrijgt...de behandelingen bij mijn psycholoog hebben mij zeker geholpen om weer een volgende stap te zetten, maar het zal echt nooit, maar dan ook nooit verdwijnen.

In het dagelijks leven kom ik op verschillende manieren toch in aanraking met de ziekte of is er sprake van een herinnering. Het komt extra terug in fases in je leven die mooi moeten zijn, zoals het kopen van een huis en het nadenken en bespreken van een kinderwens (ik ben vruchtbaar, maar toch heb je die onzekerheid).

Ik wil met jullie delen dat het op een bepaalde manier normaal is dat wij moeten leven met deze angst!!! Ik wil jullie ook meegeven om niet zoals mij alles te lang voor jezelf te houden. Kijk of je met je verhaal en vooral je gevoelens en angst bij iemand in je directe omgeving terecht kan. Besef wel dat vrienden of familie je waarschijnlijk niet zullen en kunnen volgen...in een flat van 10 etages stappen zij uit op etage 9 en blijven wij met onze gevoelens achter op etage 10. Deze laatste etage is de etage van hetgeen familie en vrienden niet kunnen begrijpen. Hier kom je lotgenoten tegen...probeer het gevoel van deze etage met hen te delen of stap anders naar professionele hulp om zo op een bepaalde manier toch beter te leren leven met de angst dat de kanker terugkomt!!!

Het is een beetje een lang verhaal geworden, maar met dit stuk hoop ik jullie inzicht te geven hoe ik het beleef en wat eventueel kan helpen!

Mocht je meer willen weten dan ben ik bereid om dat met jullie te delen.

Groet Marvin