het moment tussen ziek zijn en herstel

De eerste keer dat ik kanker kreeg heb ik 3 maanden niets kunnen eten vanwege de chemo. Er waren nog geen medicijnen tegen misselijkheid en als iemand alleen al over eten sprak hing ik al weer boven de emmer, ook al kwam er natuurlijk niets omdat er domweg niets meer was. Ik woonde nog bij mijn ouders en gelukkig was het in de zomer want mijn ouders kookten noodgedwongen op campinggas en aten buiten in de tuin. Tot op een zondagmiddag rond ongeveer 4 uur. Ik zag er uit als een kale anorexiapatiënt, maar kreeg ineens zin in saté. Mijn ouders keken mij aan alsof ik gek was geworden maar ik wist het zeker: Saté en wel nu meteen. Dus mijn vader naar de chinees. En ik een stokje proberen. Heerlijk. En iedereen: Stop nou eerst met eten en probeer dit binnen te houden. Maar ik wilde meer. En toen ik alle saté op had wilde ik nog meer. Doe dat nou niet was het enige wat ze konden zeggen maar ik hield vol: nu kon ik het hebben, dus nu was mijn kans wat te eten. Dus mijn vader nogmaals naar de chinees, en ook die tweede portie saté was heerlijk en bleef keurig binnen boord.
Dat was voor mij het punt: en nu gaan we eindelijk uit die put klimmen, en dat moment zal ik nooit vergeten.

-Otto-

Ik heb ook zo'n kantelpunt meegemaakt, zomer 2011.

In 2011 was ik aan de chemo van januari tot juli. Om verschillende redenen ben ik toen, eigenlijk vrij plotseling, gestopt met chemo. Wel in overleg met de oncoloog. De reden van stoppen is hier niet relevant, en laat die daarom weg.

Tijdens de chemo ben ik blijven sporten, onder leiding van een fysiotherapeut en dat heeft mij heel goed gedaan. De loopband was mijn favoriet, want als je die schuin zet, lijkt het op bergwandelen. Net na een nieuwe kuur was het natuurlijk lastig, maar ik begon wel steeds ongeveer een week erna en in de twee weken daarna twee keer per week. Net voor een nieuwe kuur had ik steeds weer minimaal het niveau van voor de chemo. Dat gaf mij echt een kick!
Zoekend op internet kwam ik de term "de ultieme uitdaging' tegen in relatie tot het beklimming van een berg (Mont Ventoux). Dat triggerde mij: mijn man en ik zouden die zomer toch naar de bergen gaan op vakantie. Nu ging ik er een uitdaging van maken om zo hoog mogelijk te komen, minimaal de 800 hoogtemeters die ik van een lotgenoot hoorde.

Mijn 'ultieme overwinning' heb ik beleefd bij Gornergrat (in de buurt van Zermatt). Daar is het hoogste treintje van Europa, een toeristentrekker. Dat treintje maakte het voor mij 'veilig': als ik niet meer verder kon, kon ik zo instappen. Heenreis gingen we eerst twee stationnetjes omhoog in de hoop de rest te lopen. Dat is gelukt, al viel het niet mee. Een half jaar later begreep ik waarom ik het op het laatst zo moeilijk had: de hoogte waar ik nog niet aan gewend was.

Bij het hoogste stationnetje was het behoorlijk druk, niet door wandelaars, maar door al die mensen die met het treintje kwamen. Zij genoten van het uitzicht, maar niemand genoot zo als ik. Ik was behoorlijk moe, maar heb daar mijn ultieme overwinning beleefd: mijn conditie was beter dan voor de diagnose. Daarmee liet ik het hele traject van onderzoeken, operaties en chemo achter me. 
Daarna kwam nog de afdaling. We wilden in elk geval de afstand van twee van de vijf stationnetjes lopen. We liepen door, alle vijf stationnetjes. Dat betekende dat ik die dag 1000 meter omhoog ben gelopen en 1600 naar beneden... Zes weken na de chemo...