hoe ga jij om met je handicap/gebrek/gemis?

Om met dat laatste te beginnen; met datgene wat is weggenomen kun je niks meer. In mijn beleving heeft het dan ook weinig zin om daarvoor te blijven knokken. Je gaat een soort rouwproces in om je verloren lichaamsdeel, tenminste ik wel. Het wordt deel van 'iets wat is geweest', een stukje geschiedenis waar je geen invloed meer op hebt, maar wat altijd in je herinnering zal blijven. Je grijpt vaak terug naar; 'was dit maar nooit gebeurt' en 'ik mist het zo erg'. Na een tijdje gaan de scherpe kantjes er wel van af, maar het gemis blijft. Het is fijn dat ik wat foto's bij de hand heb om even te zwijmelen en mijmeren bij 'hoe het was'; als troost. Mij helpt het.

Mijn energie gaat nu uit naar het aanpassingsproces. Daar zit ik nu middenin en dat gaat -letterlijk- met vallen en opstaan.
Het moeilijkste vind ik de beslissing of je anderen deelgenoot maakt van jou handicap, zeker als men niet weet/ziet wat er aan de hand is. Soms kun je echter niet anders. Ik baal verschrikkelijk als ik mensen omloop, zaken omstoot/niet zie ed. Ik ben continue bezig me te verontschuldigen. En dan word ik daarna kwaad op mezelf; kan ik er wat aan doen?
Ik heb laatst een stapel kop- een schotels omgestoten die keurig in een winkel opgestapeld stonden. Ik had ze domweg niet naast me gezien, moest uitwijken voor een andere klant en toen ging het fout.  Ik schaamde me te pletter, het winkelpersoneel kwaad, de andere klant snapte niet waarom ik die stap naar links had gezet want ik had haar toch zien aankomen?. Ondanks alles wilde ik me eigenlijk niet 'bloot' geven door hen te wijzen op mijn handicap, maar ik moest wel wel: het zou zomaar eens verzekeringswerk kunnen worden. (iets waar ik nog niet aan had gedacht).
Op zulke momenten zak ik door de grond en raak in paniek, daarna ben ik kwaad op mezelf, met als gevolg dat ik nu die winkel mijdt als de pest omdat ik me schaam en ook om te voorkomen dat het nog een keer gebeurt. Ik weet ook dat als ik daar binnenkom men meteen denkt: o nee, dat is die vrouw met.....

Mijn verstand zegt dat je gewoon moet doorgaan met dingen doen die je altijd al deed, je hebt daar net zoveel recht op als ieder ander. Maar als je wat mankeert vraagt dat om aanpassing.
Een dagje naar de stad? Heel normaal toch? Na het enthousiasme schiet ik in de verdediging: op een rustig moment ja: maar er moeten medicijnen en poetsdoekjes mee in mijn (grotere) tas, en heel ver weg van een plek waar een openbaar toilet is begeef ik me niet. Die stok ook nog? Wel onhandig met volle tassen, dus liever een boodschappenwagentje etc. etc.
Ik zeur er niet om, ik leg me bij mijn tekortkomingen neer en ga, maar leuk is anders. Ik weet donders goed dat ik er aan zal moeten wennen want een andere keus is er niet wil je niet als eenzame muis achter de geraniums belanden. Maar moeilijk is het ook, zeker psychisch, je moet elke keer weer hordes nemen en het confronteerd je telkens keihard met je gemis.

Soms loop ik te fantaseren: zou er niet één of ander kenmerk/teken/armbandje o.i.d. te ontwerpen zijn dat je toegewezen krijgt als je wat mankeert en met dit soort zaken te maken krijgt?
Dat iedereen die dat ziet, weet dat er iets met je aan de hand is, niets vraagt en je gul de toegang tot bv. zijn toilet of een zitplaats geeft? En dat jij je niet hoeft te schamen of een lange uitleg moet geven waarom je 'raar' doet. Dat zou voor beide partijen gunstig zijn.
Ach.... fantasietjes....