Je angst: Het zal toch niet terug zijn......

Ik ben nog maar kort met kanker bezig. Ondanks dat ik van mezelf mag zeggen dat ik behoorlijk nuchter en pragmatisch ben en snel relativeer, hakt dit aspect er behoorlijk in.
Het is zo ongrijpbaar. Inderdaad, op elk miniem seintje van mijn lichaam breekt er gevoelsmatig paniek uit: wat nu weer? het zal toch niet? Zeker bij zaken die niet passen in het beeld/gevoel dat je (vóór je kanker kreeg) van je eigen lichaam had.
En dat speelt niet alleen bij mij als patiënt. Ook mijn naasten reageren bezorgd en wakkeren de paniek nog verder aan. Kijken op bij een hoestje, schrikken als ik val, sturen me naar de huisarts, bij wijze van spreken nog om een splinter uit mijn vinger te halen....
Ik heb net de onderzoeken van mijn eerste 3-maanden-controlebeurt achter de rug en wacht nu op uitslagen. Ondanks dat het goed met me gaat brengt dit toch spanning met zich mee. Verborgen spanning weliswaar die zich uit in kleine dingen: even niets in je agenda plannen, lamlendigheid, afwachtende houding, vooruitschuiven van activiteiten, schrikken van telefoontjes, wegdromen in gedachten, gevoelens van angst etc. Niemand die het benoemd hoor, maar de stress is duidelijk voelbaar.

Eerlijk gezegd weet ik niet of dit soort zaken went. Ik heb het er met verschillende mensen over gehad, het zal een onderdeel van je leven moeten worden, en dat heeft met acceptatie te maken. En als het dan plotseling fout loopt, schrik je toch. Ondanks dat je weet dat de kans dat het alsnog fout kan gaan er altijd zal blijven.
Natuurlijk, de scherpe randjes zullen vervagen, maar ik vrees dat de diagnose Kanker een levenslang vonnis is, ondanks het feit dat gelukkig veel mensen met kanker steeds meer kansen krijgen om te blijven leven....
En aan dit laatste klamp ik me vast.

Ik blijf  elke contrrole spannend vinden en leef dan tussen hoop en vrees in. Er valt niet goed mee te leven, maar ik ga door. Stap voor stap.