kanker: verrijking van je leven???

Voor mij is het niet zozeer een verrijking, vanwege de ellende die kanker toch met zich meebrengt. En negatieve dingen kan ik niet als verrijking zien, al kun je er heel wat van leren. Ik zie het meer als een avontuur, het zoveelste dat ik aanga. En ik leer nog elke dag.

Soms ben ik verbaasd over mijn handelen en bepaalde reacties die ik intuïtief geef. Die zijn nu anders dan ik ooit van mezelf in het verleden had durven dromen. Ik ben erachter gekomen dat ik ook bloedfanatiek en strijdbaar kan zijn, karaktertrekjes die ik niet echt bezat, meende ik.
Ik ben meer gaan relativeren, erger me groen en geel aan -voor mij- triviale zaken waar mensen zich mee bezig houden en heb soms moeite om daar energie in te steken.

Of het me sterker maakt? Het kankerpatiënt zijn maakt me bij tijd en wijlen enorm egoïstisch! Je bent veel met jezelf bezig zowel lichamelijk als geestelijk. Je wordt daartoe ook enorm gestimuleerd door iedereen; 'doe nou maar wat JIJ leuk vind, doe geen dingen die JIJ niet kunt' etc. Er gaan deuren dicht, maar er zwaaien ook dubbele deuren open. Kanker hebben lijkt ineens een excuus te zijn voor het waarmaken van lang gekoesterde dromen. En dat werkt niet bij mij, dan ga ik me enorm schuldig en lui voelen, verwend ook. Dan kruip ik in mijn veilige schulp en kom er niet meer uit.

Wel zoek ik verdieping in mijn huidige leven, ben me van de kleinste zaken bewust, zie, voel, ruik dingen eerder, heb een soort van hypersensitiviteit ontwikkeld. Aan de andere kant  laat ik ook veel zaken sneller los. Als je dat verrijking wilt noemen, dan ja.
Het heeft zeker ook een nadeel; mijn directe naasten begrijpen dit laatste niet altijd, kunnen die stappen (nog) niet met me maken. Ze geven aan me soms 'niet meer te kennen'. Ik ga hen te snel... terwijl ik de tijd voel dringen, en ik wil nog zoveel.
Zij zetten me dan -gelukkig- weer met beide benen op de grond, zorgen ervoor dat ik -voor zover dat gaat- mijn oude leventje weer oppik. En dat voelt ook wel weer lekker.