longembolie
Een paar weken geleden kreeg ik ineens enorme ademhalingsproblemen. Ik was op de fiets op weg naar de sportschool. Na een paar honderd meter kreeg ik ineens een enorm snelle ademhaling die niet was te onderdrukken. Ik ging direct terug naar huis en daar zakte het af. Totdat ik wat later de trap naar zolder nam. Ik was volledig buiten adem.
De dag erna ging het beter, maar weer een dag later gebeurde er ongeveer hetzelfde toen ik op de fiets zat. Toen heb ik toch maar contact opgenomen met het ziekenhuis.
Een dag later meldde ik mij, in overleg met de verpleegkundige en mijn oncoloog, op de spoedeisende hulp. Daar kreeg ik allerlei onderzoeken en mocht ik blijven, omdat ik als kankerpatient een (te) groot risico heb op longembolie. Gelukkig had ik al een tas met spullen in de auto gedaan. Ik kreeg die avond ook direct bloedverdunners, om mogelijke stolsels op te lossen.
Uit de CT-scan van mijn longen bleek dat ik inderdaad allerlei embolieen had in beide longen. Na twee dagen was ik weer thuis. En een dikke week later stond ik alweer op de loopband. Wel op een lager tempo.
Inmiddels heb ik begrepen dat ik best mazzel heb gehad, het had veel erger gekund. Ik kon wel wandelen, heb niet veel pijn gehad. Heb geen bedrust hoeven houden. Al moest ik wel per se in de rolstoel van de spoedeisende hulp naar de verpleegafdeling. Protocol, denk ik. Op de afdeling mocht ik wel doen wat ik wilde. Dat was de tweede dag al een wandeling van een uur. En ook allevier trappen huizen die mij erg lonkten. Heel erg rustig aan is het mij gelukt ook.
Er is mij ook verteld dat elke kankerpatient een duidelijk verhoogd risico loopt op longembolie. Vandaar deze discussie. Neem plotselinge ademhalingsproblemen dus serieus, ook al lijken ze niet dramatisch.
Wie heeft er ook te maken gehad met longembolie? Wat waren jou verschijnselen en hoe was de behandeling? Heb je er lang last van gehad?
De dag erna ging het beter, maar weer een dag later gebeurde er ongeveer hetzelfde toen ik op de fiets zat. Toen heb ik toch maar contact opgenomen met het ziekenhuis.
Een dag later meldde ik mij, in overleg met de verpleegkundige en mijn oncoloog, op de spoedeisende hulp. Daar kreeg ik allerlei onderzoeken en mocht ik blijven, omdat ik als kankerpatient een (te) groot risico heb op longembolie. Gelukkig had ik al een tas met spullen in de auto gedaan. Ik kreeg die avond ook direct bloedverdunners, om mogelijke stolsels op te lossen.
Uit de CT-scan van mijn longen bleek dat ik inderdaad allerlei embolieen had in beide longen. Na twee dagen was ik weer thuis. En een dikke week later stond ik alweer op de loopband. Wel op een lager tempo.
Inmiddels heb ik begrepen dat ik best mazzel heb gehad, het had veel erger gekund. Ik kon wel wandelen, heb niet veel pijn gehad. Heb geen bedrust hoeven houden. Al moest ik wel per se in de rolstoel van de spoedeisende hulp naar de verpleegafdeling. Protocol, denk ik. Op de afdeling mocht ik wel doen wat ik wilde. Dat was de tweede dag al een wandeling van een uur. En ook allevier trappen huizen die mij erg lonkten. Heel erg rustig aan is het mij gelukt ook.
Er is mij ook verteld dat elke kankerpatient een duidelijk verhoogd risico loopt op longembolie. Vandaar deze discussie. Neem plotselinge ademhalingsproblemen dus serieus, ook al lijken ze niet dramatisch.
Wie heeft er ook te maken gehad met longembolie? Wat waren jou verschijnselen en hoe was de behandeling? Heb je er lang last van gehad?
2 reacties
Da's typisch, ik heb exact dezelfde ervaring. Eind maart kreeg ik het vrij plotseling ook vrij benauwd. Binnen een dag kon ik bij de dagelijkse wandelingen met mijn hond eigenlijk niet eens meer onze straat uit komen, op de fiets ging ook niet meer en binnenshuis met de trap naar boven was ook een uitputtingsslag. Na twee dagen heb ik met het oncologisch spoednummer gebeld en die hebben me direct naar het ziekenhuis gehaald. Het was wel een lang verhaal met bloedonderzoeken, longfoto's en uiteindelijk een CT-scan om te kunnen constateren dat het om longembolie ging. Op de scan was een wolk van kleine witte puntjes in beide longen te zien, allemaal kleine propjes eigenlijk. Ik moest direct opgenomen worden, eigenlijk ter observatie en om absolute rust te kunnen houden. Twee nachten verder mocht ik weer naar huis. Vanaf dat moment moest ik dagelijks een bloedverdunner gebruiken. Omdat ik midden in de chemokuren zat, kon dat niet in tablet- of pillenvorm vanwege de inregelproblemen die dat geeft, maar moest ik mezelf dagelijks een injectie geven met Fragmin. Even wennen, maar dat gaat ook wel. Dat heb ik zes maanden moeten doen. Na een week of twee voelde ik me wel weer OK, maar dat was eigenlijk moeilijk te peilen, omdat ik zoals gezegd midden in mijn chemotherapie zat. Nu is het over.
Het verhaal was toen ook dat (darm)kankerpatienten een verhoogd risico hebben op longembolie, maar ook chemobehandelingen (m.n. Oxaliplatin) kunnen daarbij een rol spelen.
Zoals je al zegt Lydia, hou dit altijd goed in de gaten en neem dit soort signalen ook serieus.
Groet, Jerolimo
de volg dag (zondag) opnieuw bloedgeprikt en het was helemaal goed, en daarna ook geen last meer van gehad ,
doe nu weer alles aan sport en werk weer volledig,
dus onderschat het probleem niet maar ga gelijk naar een ziekenhuis dan zit je tenminste goed.
gr huub