Vertrekken uit Tussenland, hoe doe je dat?
Ik ging van palliatieve fase naar radicale behandeling naar ... ja, een soort van herstel. Dat ging geleidelijk en niemand die me daar iets over had verteld. Rare situatie, die in feite nog altijd duurt ook al heb ik het leven weer behoorlijk goed opgepakt.
Zijn er meer mensen die dit is overkomen?
Ik heb er een column over geschreven voor St Lynch-Polyposis: Vertrekken uit Tussenland
2 reacties
Hoi AnitaK,
Dank je voor het delen. Wat beschrijf je jouw ervaringen en beleving mooi.
Wat kan het verloop van kanker en behandelingen toch grillig zijn. Klopt het dat ik concludeer dat het bij jou gunstiger uitpakt dan verwacht?
Ieder lijf is weer anders en reageert weer anders op behandelingen. Je sorteert voor op iets, en dan wordt het soms toch weer anders. We zijn mooie, maar ingewikkelde 'fabriekjes'. Dus ik denk dat er zeker mensen zullen zijn die zich in jouw blog herkennen.
Groet, Sandra
Dag Anita, ben stil van je blog. Ook niet-kanker patienten kunnen een Tussenland ervaring hebben. Ik ben ooit aangereden en zag dat zodanig aankomen dat ik naderhand het gevoel had dat ik het had kunnen voorkomen. En dat het misschien stiekem niet de bedoeling was dat ik nog leefde. Dat heb ik ook als een Tussenland ervaren. Of toen ik een tijd werkeloos was. En even mocht leven van een uitkering. Ik denk dat die stilte nodig is, en zoals je schrijft om daar weer uit te moeten vertrekken is niet eenvoudig. Ik denk dat ons leven na kanker niet synchroon verloopt. Hoe we ons leven inrichten (oppakken) en hoe we alles verwerken lijken soms 2 verschillende wegen. Alsof het ene been in een ander spoor loopt dan het andere. Heel ingewikkeld! Ik heb zelf altijd psychologische hulp gehad om uit Tussenland te vertrekken. Heel veel sterkte en hou vol! En misschien is de kennismaking met Tussenland (en er soms even stil mogen zijn) helemaal nog zo gek niet!