Voor later, voor je kinderen
Ik had al een kind en was zwanger van een tweeling toen ik kanker bleek te hebben, met de tweeling in mijn buik onderging ik de operatie... Ik wil dat mijn kinderen later dit verhaal kunnen horen, lezen of wat dan ook. Ik wil het vastleggen voor mezelf en voor hen voor als ze groot zijn. Ik heb geluk gehad, kan het waarschijnlijk zelf aan ze vertellen, wanneer ze oud genoeg zijn, maar weet ik dat dan nog? Kan ik het verhaal dan zo vertellen, zoals ik dat graag wil. Geen zwaar verhaal maar wel dat meegeven dat bij hun hoort. Wie heeft zijn/haar ervaring vast gelegd voor de kinderen? en hoe? gewoon met pen en papier?
4 reacties
Ik heb mijn ervaringen van de stamceltransplantatie vastgelegd in een openbaar blog omdat er van mijn type Non-Hodgkin, nl MCL, erg weinig valt terug te vinden. Wellicht een suggestie voor jou, een al of niet openbaar blog.
De teksten kun je ook gewoon in een word-document zetten, dit op 2 cd's branden en bewaren voor als de kinderen groter zijn.
Er zijn ook sites die van jouw verhaal een boek kunnen maken. Die zou je ook kunnen gebruiken en dan bestel je dat boek 3 of 4x. Éen voor jezelf en voor elk kind ook 1 exemplaar.
Heb je een webcam of een camera in je laptop, dan zou je het zelfs kunnen voorlezen en leg je dus ook je stem vast. De opname ook op 2 cd's branden en veilig opbergen.
Je ziet, mogelijkheden te over, succes en laat eens van je horen hoe je het uiteindelijk opgelost hebt.
Groet
Harm Schinkel
Dank Harm,
Schrijven is niet mijn sterkste kant.... Daar kan ik zeker wat mee... Ik heb al wat geschreven maar vind ik voor de kinderen nog veel te zwaar beladen. Dat zit nog vol met emotie en angsten (realiteit maar niet wat ik ze mee wil geven). Het is een bijzonder verhaal en uiteraard ook angstig voor ons geweest maar daar wil ik de nadruk niet opleggen. Wellicht eerst zo vastleggen en over een tijdje herschrijven voor de kinderen als de emotie wat minder hevig is.
Groetjes, Maartje
Hoe praat je met je kinderen over zware zaken zoals kanker. Wat vertel je wel en wat vertel je (nog) niet. En op welke manier op welke leeftijd. Het is een onderwerp waar zoveel ouders mee worstelen dat er binnen kankerNL zelfs een eigen discussiegroep voor bestaat. Wellicht heb je die groep al gevonden maar anders kun er komen door te klikken op de volgende link: En hoe moet het nu met mijn kinderen. Ik denk dat de vragen, antwoorden en discussieonderwerpen die je daar kunt lezen je zeker zullen interesseren.
-Otto-
Ik heb vanaf de ontdekking van mijn kanker een dagboek bijgehouden. Gewoon getypt op de PC in Word. De eerste tijd dagelijks, later wat minder frequent. Op dit moment (bijna drie jaar later) schrijf ik wat algemener (ongeveer om de paar maanden) en houd ik de gang van zaken rondom mijn controles bij. Zolang het goed met me gaat - en ik minder met de ziekte bezig ben - hoef ik niet zo veel aan mijn kankerdagboek te vertellen.
Dus niet op papier, maar digitaal. Hierbij moet je wel rekening houden met het feit dat computersoftware ook kan verouderen. Dus regelmatig alles wat je geschreven hebt laden in de nieuwe programma's, zodat je alles ook na jaren nog, kunt blijven lezen.
Ik noteer op datum de praktische zaken, wat ik voel, mijn afspraken en uitslagen van onderzoeken, de dingen die ik meemaak en voor mij belangrijk zijn. Soms zijn het korte stukjes, soms zijn het langere. Niemand leest mee, het document is beveiligd door een wachtwoord. Zo kun je eerlijk zijn, ook tegen jezelf. ik heb regelmatig een back-up gemaakt en alles opgeslagen op een CDRom om in ieder geval de belangrijkste eerste tijd niet kwijt te raken.Ik ververs regelmatig mijn back-ups.
Ik heb gemerkt dat alles van me afschrijven me heel goed helpt bij de verwerking van dingen. Ook is het praktisch: ik kan altijd terugvinden welke behandeling ik op welke datum heb ondergaan bv. Als je een paar jaar verder bent in het ziekteproces vervaagt je geheugen namelijk behoorlijk wat betreft gebeurtenissen en emoties uit het verleden.
Als je het nu gewoon vastlegt kun je later altijd nog beslissen of iemand het mag lezen, of wat je ermee gaat doen. Je kinderen zijn nu nog klein, wie weet hoe ze over tientallen jaren in het leven staan. Ze hoeven dan niets te lezen, maar de mogelijkheid om dat wel te kunnen kun je ze dan in ieder geval meegeven.
Als je schrijft op de manier waarop je tegen ze zou praten, vinden ze in ieder geval straks nog een stukje herkenning van hun moeders 'stem' terug, ook al horen ze jou niet letterlijk.
Heel veel succes met je voornemen!.