Welke impact heeft kanker op je relatie?

Openbaar gesprek
11 januari 2024 om 13.59,
gewijzigd 15 januari 2024 om 18.38
1410 x gelezen

Onlangs las ik een artikel (In relatietherapie, de Volkskrant dd. 4 januari 2024) over relatietherapie na kanker. Voor mij was het herkenbaar, pijnlijk, maar ook zo eerlijk en belangrijk om te delen.

Het artikel beschrijft een therapiesessie van twee jonge mensen van begin veertig. Ze hebben jonge kinderen, een druk sociaal leven en veeleisende banen. En dan, wanneer de hogesnelheidstrein van het jonge gezin in volle vaart is, wordt er aan de noodrem getrokken: hij heeft kanker.

Door kanker kunnen dynamieken in relaties veranderen of worden versterkt. Hij houdt pijn en zorgen liever bij zichzelf. Dat leidt af en toe tot gevaarlijke situaties: ernstige complicaties worden pas laat ontdekt. En hij is door zijn geslotenheid moeilijk te bereiken voor haar. Zij houdt het leven graag behapbaar door te plannen en te regelen. Dat heeft bij hem minder prioriteit. Dit verschil in omgaan met de situatie maakt hen eenzaam. Ze bezoeken een therapeut die gespecialiseerd is in psychologische zorg voor kankerpatiënten.

Deze therapeut helpt hen bij de bewustwording van de ontstane dynamieken in de relatie. Er wordt uitgebreid ingegaan op de gevoelens en het handelen van beiden in deze uitdagende situatie. Een paar maanden na de sessie van het artikel vertellen ze dat ze dichter bij elkaar zijn gekomen. Ik hoop van harte dat het hem goed gaat en dat ze elkaar blijven vinden.

Dit artikel bracht me weer terug naar de eerste jaren na de diagnose. Jonge moeder (37) van twee kinderen (8 en 12), getrouwd. We hadden een druk sociaal leven, werkten allebei, hadden hobby’s, de kinderen deden aan sport, er werd veel gelogeerd bij vriendjes, etc. Als gezonde persoon was het al een hele kluif om alle ballen hoog te houden. Toen ik in het ziekenhuisbed veel tijd had om na te denken over ons leven, dacht ik: we zetten onszelf zo klem met alles wat moet. Als een van de twee kanker krijgt, wordt pijnlijk duidelijk hoe weinig ruimte er is om ziek te zijn. Go with the flow blijkt lastig uitvoerbaar wanneer er veel verplichtingen zijn. Maar ook in andere levensfases zal kanker de boel vast behoorlijk op losse schroeven zetten.

Wij hebben toen wel hulp gezocht, maar niet bij een therapeut die gespecialiseerd was in kanker. Onze relatie strandde uiteindelijk. Niet alleen door de kanker, maar het speelde wel een grote rol in de relatiedynamieken die ontstonden. Misschien was de kanker wel een vergrootglas dat de - voor ons onoverbrugbare - verschillen uitvergrootte. Maar er zijn vast ook stellen die er samen sterker uit komen.

Hoe gaat het bij jou/jullie? Heeft de kanker jullie relatie erg onder druk gezet of veranderd? Zijn jullie misschien juist dichter bij elkaar gekomen? Heb je hulp gezocht om een nieuwe balans in de relatie te vinden? 

Liefs! Sandra

*Link naar het artikel over relatietherapie bij kanker. Het zit helaas wel achter een betaalmuur. 

35 reacties

Lieve Sandra,

Dank voor het delen van je verhaal naar aanleiding van de actualiteit! Een heel belangrijk onderdeel van het ziekteproces: hoe houdt je relatie dat vol?! 

Gelukkig heeft mijn relatie kanker overleefd, misschien hielp het dat ik net doodziek werd, maar 10 weken op de bank om te herstellen van een operatie was niet gemakkelijk, voor mij, maar zeker ook voor mijn partner. Onze kinderen waren toen bijna 4 en 7 en het heeft een enorme impact op ons gezin gehad. Hij heeft toen 2 weken zorgverlof opgenomen, maar dat bleek niet genoeg. 

Ik denk dat de aandacht voor de partner die niet ziek is veel zorgvuldiger mag. Bijvoorbeeld vanuit de huisarts of zo. De partner krijgt heel veel praktische en emotionele zaken op zijn of haar bordje, van zichzelf en van de zieke partner. En omdat hij of zij zelf niet ziek is, ontstaat er een hele ingewikkelde dynamiek, zoals je al zegt. 

Het is erg naar als je naast het verwerken van kanker ook te maken krijgt met het afscheid nemen van je partner. Ik prijs mezelf gelukkig dat ik dat niet heb hoeven doen!

Liefs, Floor

Laatst bewerkt: 14/01/2024 - 09:49

Lieve Floor,

Dankjewel voor het delen van jullie ervaring als gezin.

Ik ben het helemaal met je eens wat aandacht voor de partner betreft. Dat hebben wij ook heel erg gemist. Tel daarbij op dat we als gezin ook geen thuishulp kregen. Ik weet nog dat we vroeger (jaren 80) een tijdje hulp in huis hadden nadat mijn moeder was geopereerd. Het is zo jammer dat dat is afgeschaft. Wat dat betreft vind ik de samenleving wel verhard. Die arme partners moeten op deze manier wel heel veel ballen in de lucht houden en dat levert extra stress op.

Echt heel fijn dat jullie relatie dit alles heeft overleefd. 

Liefs! Sandra

 

Laatst bewerkt: 18/01/2024 - 17:41

Hoi Sandra, als oudere-jongere van 68 ligt t bij mij misschien wat anders. Mijn man en ik zijn al vanaf de middelbare school samen. We hebben 2 kinderen (dertigers). In onze relatie is weinig veranderd. Mijn man heeft al 5 jaar darmkanker waarvan de laatste 3 jaar uitgezaaid in de lever. De chemo/immunotherapie deed het heel goed tot september j,l. Nu weer nieuwe uitzaaiingen en chemo. Mijn man is introvert en ik ben een prater. In de loop van de relatie heeft hij wel geleerd wat meer zijn zorgen te uiten en dat is fijn. Ik ben met een ernstige dubbelzijdige heupafwijking geboren en heb door de jaren heen 7 operaties ondergaan en ben inmiddels parttime rolstoeler en loop met krukken. De aandacht van de omgeving lag dan bij mij en nu bij hem, waar ik geen enkel probleem mee heb. Wij kunnen gelukkig goed praten over de kanker, dat doen we te pas en te onpas, dus bv ineens boven een bordje andijvie aan tafel. Natuurlijk proberen we elkaar ook te beschermen. Ik kan soms in de paniek schieten omdat t nu niet echt goed gaat, dan wil ik m daar niet mee belasten. Maar soms laat ik ook gewoon mij tranen gaan. Ik kan mij goed voorstellen dat in de hectiek van een gezin en werk en de angst voor wat er gaan gebeuren je elkaar kwijt kan raken. Voor wat betreft aandacht van oncoloog/huisarts heb ik als partner niks te klagen. Oncoloog vraagt bij elk bezoek hoe t met mij gaat en of ze nog iets kan betekenen in de thuissituatie en de huisarts is ook heel betrokken. Ik loop daar zeker niet de deur plat maar kan er altijd terecht.

groetjes,

Lenny

Laatst bewerkt: 16/01/2024 - 09:57

Hoi Lenny,

Jullie hebben het beide wel voor de kiezen gekregen zeg. Mooi om te lezen dat jullie toch wat meer naar elkaar toe gegroeid zijn. En wat goed, die balans tussen elkaar sparen en je gevoelens delen. Blijf elkaar vooral opzoeken en vinden.

Hopelijk slaat de chemo goed aan en mogen de zorgen weer wat naar de achtergrond verdwijnen.

Liefs, Sandra

Laatst bewerkt: 18/01/2024 - 17:30

Hoi Sandra, we hoefden niet naar elkaar toe te groeien omdat we altijd al een goed team vormden. Je wilt elkaar zo nu en dan wel eens uit t raam gooien maar dat is overal wel, denk ik :D. Ik vind t alleen maar gezond als je , ook nu, zo nu en dan, ff bekvecht. Dat normaliseert de boel ook wel een beetje. Ik hoop ook dat de chemo weer aanslaat maar t is een lastige situatie.  Zoals mijn man zegt: het is niet de vraag OF ik hier aan ga overlijden maar Wanneer. Groetjes, Lenny

 

Laatst bewerkt: 19/01/2024 - 15:17

Wij hoorde dit jaar dat mijn man uitgezaaide type 9 prostaatkanker heeft en niet meer beter wordt. Het heeft een groot impact op onze relatie. De sexualiteit en de toekomst die we opgebouwd hebben. We hebben hulp gevraagd en gaan daar in febr. heen. Wat je schrijft is triest als het een gezin betreft. Alhoewel ieder in haar zijn leven staat ongeacht leeftijd. Kanker is voor mij , de echtgenote angstig en vooral om alleen te blijven. Het is echt mijn maatje...

Laatst bewerkt: 16/01/2024 - 13:08

Beste 63Geertruidatuin, 

Wat een naar bericht hebben jullie gekregen. Misschien is dat wat je beschrijft wel moeilijk in deze fase van het leven: de angst om je maatje te verliezen en angst voor het alleen zijn. Heel begrijpelijk.

Hopelijk is jullie nog een mooie tijd gegund.

Liefs, Sandra

 

Laatst bewerkt: 18/01/2024 - 17:24

Beste Geertje, wij hebben hetzelfde berbericht gehad.  Mijn vriennvan 57 heeft sinds oktober 2023 prostaatkanker met uitzaaiingen in lymfe in bekken, gleasonscore 8 en 9. 2 hormoonbehandeling heeft hij nu en bestraling volgt . We zijn 7 jaar samen en latten. En er zijn kinderen aan beide kanten . Hij verandert door de hormonen.  Het is onmenselijk: hij verliest zichzelf en zijn leven.  Als partner is het niet om aan te zien. Testosteron wordt terug gebracht tot nul. Dit betekent verlies van libido, maar ook een bepaalde scherpte in energie, minder daadkracht,  minder doorzettingsvermogen,  labiliteit. We werden door de uroloog weggestuurd met de mededeling ongeneeslijk ziek en chemisch gecastreerd.  Ik ben heel open in de spreekkspreekkamers en breng seksualiteit steeds ter sprake. Er widr lacherig op gereageerd. Verbijsterend.  We zijn nu in het avl. Met verwijzing voor seksuoloog. Ik denk niet dat ik wat aan heb. Ik kan zelf ook wel alternatieven bedenken en zit niet te wachten op kunstgrepen zozoals Viagra. Mij lijkt de partnervjuist erg belangrijk in deze maatschappij van mantelzorg. Het is nog even een zoektocht. 

Laatst bewerkt: 03/02/2024 - 09:57

Beste,

Als een partner zo ziek is dan is het duidelijk dat sex op een laag pitje staat of niet meer mogelijk is. Kunstgrepen hebben dan weinig zin. Intiem zijn kan ook door knuffelen enz. Zet je partner niet onder druk en sleep haar of hem niet mee naar een of andere therapeut. De zieke heeft al genoeg te stellen met de ziekte. Ook de partner kan het gaan tegenstaan om de zieke te bevredigen, terwijl dat niet meer lukt. Begrip over en weer zou ik zeggen. Sex is zo overschat in de maatschappij. Het gaat om liefde en steun voor elkaar. Voor egoisme is geen plaats.

 

 

Laatst bewerkt: 04/02/2024 - 11:27

Hallo Caroline, wat een schrik he en nu een jaar verder is mijn man vaak moe, niet meer zo sterk en de talloze opvliegers. Elke 3 maanden AVL is hopen op 3 maanden verder leven. Ik lees het bij je en wat is je man nog jong. Wij gaan ook naar de sexuoloog. Een gesprek deze maand. Maar sex kan niet meer. En de lust is weg dus kijkt hij ook anders. Dat voel ik. We knuffelen wel omdat we veel van elkaar houden. Ik wens je sterkte in je zoektocht in deze. En kracht. Laat van je horen. Groet Geertje...

Laatst bewerkt: 17/02/2024 - 14:06

Afgelopen maand ben ik met mijn man naar de sexuologe geweest. Ik was sceptisch maar het is niet voor niets geweest. Bijv over voeding en een pomp om de penis weer wat op maat te krijgen. Deze wordt inderdaad stijf en kan met een ring dit een half uur vasthouden. Dan kan er geneukt worden met orgasme. Het gevoel is anders er zal meer een keuze vanuit het hoofd gemaakt gaan worden. Ja ook mijn man veranderd en langzamerhand raakt ik stukjes kwijt. Zo moeilijk...

Laatst bewerkt: 15/03/2024 - 21:51

Hey,
Mijn vrouw is nu +/-1j na haar laatste zware behandeling (diep flap) en ik heb het gevoel dat we nog terug naar een evenwicht aan het zoeken zijn.
Er zijn zoveel periodes geweest dat zij 'een patient' in huis was waar ik met veel liefde voor zorgde. Wat ook inhield dat ik met mijn zorgen niet bij mijn beste maatje kon.

Een moeder die weken haar kind van 1 jaar niet mag opheffen, maanden aan een stuk pijn heeft, ... die kon ik niet lastigvallen met mijn zorgen.

Maar er waren ook veel momenten dat we het wel deden. Ik heb/had heel veel schrik om alleenstaande vader te worden, of meer dat mijn dochten het alleen met mij zou moeten doen.

Ik heb ook veel schrik dat ik later alleen zal zijn. Hoewel de behandeling succesvol is, zegt ze vaak dat ze wel niet oud zal worden door al dat vergif dat ze heeft gehad.
Daar kan ik moeilijk mee om.

Zelf heb ik mijn klop echt gekregen vanaf dat zij het leven terug kon opnemen. En dan was ze er ook voor mij, en heeft ze mij de ruimte gegeven die ik nodig had. Ik heb mezelf dan ook gepusht om wat oude gedachten te delen die ik destijd voor mezelf hield.

Onze relatie was beter voor kanker, ik denk vooral omdat wij beter waren voor kanker.
Maar doorheen de behandeling en nu heb ik toch veel gedacht, wat een fantastische madam heb ik toch! 
Hoe zij dat allemaal heeft aangepakt, daar heb ik veel bewondering voor. 
En zo heeft onze relatie ook een mooie extra laag gekregen.

gr

 

Laatst bewerkt: 20/01/2024 - 19:50

Beste Maarten81,

Dank voor het delen van jullie eerlijke verhaal. 

Wanneer je partner zich moet focussen op zichzelf en het proces waar zij in zit, kan er bij beiden een gevoel van eenzaamheid ontstaan. Mooi, maar uiteraard ook pijnlijk, hoe je dat omschrijft. Het is iets waar anderen ook mee te maken hebben, en voor hen kan het fijn zijn om zich te herkennen in dit verhaal. Ik vind het zo belangrijk dat we dit delen met elkaar. 

Wat jouw zorgen betreft vraag ik me af of je daar al met een professional over hebt gepraat. Of gaan jullie samen met een hulpverlener/therapeut praten? Als ik het goed heb ben je Belgisch? Is daar adequate hulp voor stellen waarvan de een kanker heeft (gehad)? Het lijkt me wel goed om met die angstige gedachten aan de slag te gaan. Angst kan je zo verlammen.

Het ontroert mij dat je uiteindelijk zo trots bent op haar, en op hoe zij haar lot heeft gedragen. Ik hoop dan ook uit de grond van mijn hart dat jullie een weg vinden om samen een mooie, nieuwe balans te vinden. 

Veel liefs en sterkte voor jullie beiden,

Sandra

Laatst bewerkt: 22/01/2024 - 12:50

Beste allemaal,

Mijn vrouw is na een hersenoperatie, waarbij een tumor is verwijderd, niet meer de vrouw die ik kende.

Zij had de diagnose borstkanker 7 jaar geleden gekregen en is toen goed behandeld met een nieuwe vorm van immunotherapie. Ze werd schoon verklaard. Helaas is de ziekte na 7 jaar teruggekomen en nu zijn er uitzaaiingen in de botten, lever en hersenen. Zij wordt niet meer beter. Haar behandeling is palliatief, gericht op kwaliteit van leven. 

Waar ik vooral tegenaanloop is het hersenletsel dat ze heeft opgelopen nadat een tumor daar operatief is verwijderd. Dat leidde ertoe dat ze geen emoties meer heeft. Daar kan ze uiteraard niets aan doen. Maar ik heb het daar heel moeilijk mee en de kinderen ook. Alle warmte, (blijk van) liefde en intimiteit is weg. Ons contact is vooral zakelijk. Ik begrijp inmiddels dat ik in een rouwproces zit, het verlies van haar, zoals ik haar kende, een plek moet geven en moet leren omgaan met haar nieuwe identiteit. Maar dat klinkt allemaal zo eenvoudig en is het niet. Ik voel me vooral alleen in onze relatie. Kan niets echt met haar bespreken. En de kinderen hebben het er ook moeilijk mee, want ook zij zien dat hun moeder, zoals ze was, er niet meer is. Dus ik zoek lotgenoten die dezelfde ervaring met hun partner hebben en dat met mij willen delen. Misschien helpt het mij verder of kan ik hen helpen. 

Inmiddels heb ik ook hulp gezocht bij een praktijkondersteuner en er zijn lieve vrienden waar ik mijn ei kwijt kan. Dankzij een tip van iemand uit de lotgenotenzoeker ben ik lid geworden van de vereniging hersenletsel.nl en daar iemand getroffen die hetzelfde heeft doorgemaakt als ik. Maar ik hoop op dit forum ook mensen te spreken die hetzelfde hebben meegemaakt.

Laatst bewerkt: 23/01/2024 - 20:09
Beste Biskupice, Wat intens verdrietig voor jou, je kinderen, maar ook je vrouw, dat jullie met deze heftige gevolgen te maken hebben. De levende rouw die het verlies van haar persoonlijkheid en warmte met zich meebrengt zal pijnlijk zijn. Goed idee om lotgenoten op te zoeken. Begrip en herkenbaarheid werkt vaak zo troostend. In de lotgenotenzoeker kun je ook zelf zoeken naar lotgenoten. Bijvoorbeeld door bij de gevolgen op 'hersenletsel' te zoeken. Ik kan me ook zo voorstellen dat partners van mensen met een hersentumor jou ook goed kunnen begrijpen. Daar kun je ook op zoeken bij kankersoort. https://www.kanker.nl/ervaringen-van-anderen/lotgenotenzoeker?mtm_campa… Heel veel sterkte gewenst voor jullie. En succes bij het vinden van lotgenoten. Liefs, Sandra
Laatst bewerkt: 25/01/2024 - 11:30
Mijn man zijn blaas en prostaat zijn 4 jaar geleden verwijderd. Hij krijgt om de 6 weken immunotherapie en is daar 3 dagen beroerd van. We zijn in 2016 naar Duitsland geemigreerd en bewonen een mooi grooot huis kn een dorp. Mijn man heeft buisjes in zijn rug. De urine loopt in katheters. Omdat de buisjes in zijn nieren steken moet hij uitkijken dat hij niet valt. Ons keven is radikaal veranderd. Geen wintersport meer samen, niet schaatsen, niet zwemmen samen. Wel wandelen. Intiem in bed zijn we niet meer. Wel zoenen en aanraken. Af en toe vlieg ik tegen de muren op omdat we niet eens echt weggaan. Hou nog veel van hem , wil hem niet missen maar makkelijk is het niet.
Laatst bewerkt: 24/01/2024 - 16:06
Beste Petronella30, Wat kan een leven dan ineens veranderen, als je partner chronisch ziek wordt. Kan me goed voorstellen dat dat soms lastig is. Zou er ook een balans te vinden zijn waarbij jij je wat fijner voelt? Misschien een keertje op reis gaan met iemand anders? Een paar dagen met een goede vriendin op wintersport? Is er in Duitsland goede oncologische relatietherapie te vinden? Of hebben jullie dat niet geprobeerd? Je schrijft dat je hem niet kwijt wil. Daar maak ik uit op dat jullie elkaar gelukkig niet zijn kwijtgeraakt. Dat is fijn. Nog vele mooie wandelingen en intieme momenten samen gewenst. Liefs, Sandra
Laatst bewerkt: 25/01/2024 - 11:43
Ik hoef geen relatietherapie. We praten samen over alles, ook de moeilijke onderwerpen. Ik wil niet op vakantie zonder hem. We komen wel tot een compromis. Morgen ga ik schaatsen op een ijsbaan hier en hij gaat mee voor de gezelligheid. We drinken dan een kop koffie en dan is het goed. Echt intieme omgang is een moeilijk punt, hij heeft geen erectie meer en is inkontinent. We knuffelen wel. Ik blijf altijd bij hem en hij bij mij. Niet alleen de goede tijden, maar ook de slechte. Zijn jongere broer en mijn jongere zus zijn al aan kanker overleden. Het leven is niet altijd eenvoudig, maar het kan nog veel slechter en dus geen geklaag. Groeten
Laatst bewerkt: 25/01/2024 - 15:55

Mooi gezegd: het leven is niet eenvoudig, maar het kan nog veel slechter. Het blijkt in elk geval minder maakbaar dan we vroeger dachten of hoopten. Tenminste, voor mij geldt dat wel. Maar jullie maken er wat van. Klinkt alsof jullie een hecht stel zijn. Mooi.

Geniet nog lang van elkaar.

Laatst bewerkt: 26/01/2024 - 16:18
Hallo Sandra, Ik ben in begin 2000 geopereerd aan slokdarm kanker het was een 9 uur durende operatie en opdat moment brak ook de corona uit dus na 4,5 dag was ik weer thuis en moest het daarmee doen samen met mijn vrouw die ook nog eens al 30 jaar MS heeft dus mijn vrouw kreeg een zware taak te doen mij verzorgen en ook op haarzelf letten. En ik kan je vertellen dat eerste jaar was verdomd moeilijk voor ons maar want hulp krijgen was gewoon niet mogelijk , alles via telefonische afspraken en meer niet. Maar wij waren al een hecht stel samen maar dat is zeker hier nog sterker geworden. Maar nu gaat alles lekker alleen mijn vrouw heeft nu wel na dat een schub gekregen waardoor het lopen Erg slecht begint te worden ik mede dat ze nofartis zonder pardon uit de studie is gegooid en over moest gaan op andere medicijnen die niet erg goed aanslaan, dus nu ben ik er voor haar en wij gaan gewoon door met alle liefde voor elkaar. En dit was nog maar de korte versie.
Laatst bewerkt: 24/01/2024 - 17:43
Hallo Rinus119, Wat een verhaal zeg. Ik word daar een beetje stil van. Dus jouw vrouw, met MS, moest zonder hulp voor jou zorgen. Kwam het door Corona dat jullie geen hulp kregen? En dan nu het probleem met lopen bij haar. Het is allemaal niet niks. Wel heel erg fijn dat jij er nu weer voor haar kan zijn, en zij destijds voor jou. Dat klinkt allemaal wel erg liefdevol. Hou dat vast, saampjes. Liefs, Sandra
Laatst bewerkt: 25/01/2024 - 11:49
Drie jaar geleden kreeg ik de diagnose Polycythemia Vera. Een zeldzame beenmergkanker. Vanaf dag 1 heb ik volle steun en begrip van mijn man gehad. Hij verloor zijn eerste vrouw aan acute leukemie op 42 jarige leeftijd. En in ons geval,heeft dat hoe tragisch het verlies ook is geweest,enorme meerwaarde,gehad. Natuurlijk was ik heel bang,dat hij mij ook zou verliezen. De open gesprekken en onze liefde hebben ons nog meer verbonden met elkaar na mijn diagnose. Ik voel mij een geluksvogel! En blijf mede door zijn persoonlijkheid rechtovereind.
Laatst bewerkt: 24/01/2024 - 19:09
Beste Lentebloem , Wat heerlijk dat je jezelf een geluksvogel kan noemen! Bijzonder dat jouw man's verlies van zijn eerste vrouw zo'n goede invloed heeft gehad op jullie proces rondom jouw ziekte. Altijd bijzonder als je de ervaringen van een verdrietige gebeurtenis kunt omzetten in iets waardevols. Blijf nog lang van elkaar genieten. Liefs, Sandra
Laatst bewerkt: 25/01/2024 - 12:00
Op het moment dat ik de diagnose borstkanker kreeg is mijn ex ervan door gegaan na,23 jaar relatie en 17 jaar getrouwd te zijn plus 2 kinderen op dat moment van 12 en 15. Meneer had een ander bleek achteraf en vond dit schijnbaar een geschikt moment. Dus dat was geen beste periode. Gelukkig gaat het met veel relaties wel goed ik zat bij de pechgevallen maar heb nu bijna na eerst 5 jaar alleen geweest te zijn bijna 5 jaar een lieve vriend . Die er wel voor me is en dat is toch wel erg fijn Liefs Angela
Laatst bewerkt: 24/01/2024 - 20:45
Beste Angela1972, Eind goed, al goed, gelukkig! Maar, die timing van hem was wel heel slecht he? Hoe heb je dat toen gedaan? Had je hulp van vrienden en familie? Ik ben wel blij dat je het deelt, want dit kan dus ook gewoon gebeuren. En wat doe je dan? Heb jij nog tips voor mensen die dit overkomt? Hoe ben jij overeind gebleven? Hoe ging dat met de kinderen? Die hadden natuurlijk ook ineens twee schokken te verwerken. Alsof het hebben van een zieke moeder nog niet genoeg zorgen geeft. Jij moet wel een sterke vrouw zijn, Angela. Petje af. Liefs, Sandra
Laatst bewerkt: 25/01/2024 - 12:10

Beste Sandra.

Dat is een goede vraad hoe heb ik dat geraan. Ik had gelukkig heel wat lieve vrenden en familie om me heen.Ik was op dat moment zo boos. Het enige waar ik aan kon denken was vechten.Blijven vechten tegen deze ziekte voor mijn kindelen.

Deze waren toen nog minderjarig en wilde absoluut niet naar hUn vader dus ik dacht aleen maar ik moet over eind blijven tot ze volwassen zijn.En die missie i's gelukt ze zijn inmiddels 25 en 22 jaar en wonen allebei samen daar ben ik heen blij mee.Het was een zware tijd ook met de scheiding en advocaten gedoe.Maar mjn kindelen zijn toen mijn redding geweest daar moest ik voor vechten.Op het moment i's alles stabiel 4 maart een mri van mn lever alijd spannend maar ik geef niet op ik red het al 10 jaar met dank aan mijn arts ook want ze gaven me geen jaar zo slecht was ik er aan toe door alles het eerste jaar .Ik hoop dus ook terwijl ik allang iniet mn reserve tijd loop er toch nog wat jaren erbij te krijgen ikben hier nog niet klaar.

Liefs Angela  

Laatst bewerkt: 29/01/2024 - 12:01

Zo fijn dat de kinderen nu volwassen zijn. Het geeft toch rust dat je weet dat ze voor zichzelf kunnen zorgen. Een hele zorg minder.  

Als ik het zo lees hebben de mensen om jou heen ervoor gezorgd dat je overeind bleef, en zorgden jouw boosheid en de liefde voor jouw kinderen ervoor dat je bleef vechten. Bijzonder hoe veerkrachtig een mens kan zijn. Jij bent daar een goed voorbeeld van.

Veel sterkte en succes met de scan. Ik hoop met je mee dat je er nog vele mooie jaren bij mag krijgen!  

Liefs, Sandra

 

Laatst bewerkt: 30/01/2024 - 16:31
Wij hadden beiden kanker. Mijn vrouw in nierbekken en blaas, ik in prostaat. Operaties hebben geholpen, maar het heeft wel zijn weerslag op de relatie met name op seksueel gebied. Eerder was het tussen ons wisselend, maar nu bepaalt angst, onzekerheid en boosheid veel. Nu het lichamelijk stabiel is, lijkt het psychisch labiel te worden. Samen komen we er niet. We gaan op zoek naar een relatietherapeut met kijk op oncologie. We zijn tenslotte al bijna 45 jaar getrouwd en willen samen verder. Heeft iemand advies?
Laatst bewerkt: 24/01/2024 - 22:36
Beste Bruno02, Dank voor het delen van jullie ervaring. Wat een heftig en naar toeval, dat jullie allebei kanker hadden. Erkennen dat je er samen niet uitkomt en uitspreken samen verder te willen lijkt me al een hele belangrijke stap. Ik kan je verwijzen naar de pagina over gezins- en relatietherapie : https://www.kanker.nl/hulp-en-ondersteuning/vind-hulp/themas/6/24/61 In het bestand van deze vereniging staan vast therapeuten die in jullie regio werken. Of bekijk de lijst met psycho oncologische centra. De mensen in het krantenartikel hadden gesprekken bij het HDI in Bilthoven. Maar dat moet maar net bij je in de buurt zijn. Veel succes bij het vinden van een goede therapeut. Het is jullie zo gegund. Liefs, Sandra
Laatst bewerkt: 25/01/2024 - 12:24

Misschien heeft U wat aan de hulp die het Helen Dowling instituut biedt ( hdi.nl). Zij geven psychologische zorg specifiek bij kanker. Ook relatie therapie. Mijn man en ik hebben goede ervaringen met het HDI (was geen relatietherapie). Er zijn wel wachtlijsten.

Sterkte en groeten, Lenny

Laatst bewerkt: 26/01/2024 - 11:44
Helaas heeft onze relatie het niet gered alhoewel we wel elkaars beste vriend zijn. Mijn partner vond het belangrijker om het weekend voor een zware operatie toch met vrienden een weekend op wintersport te gaan. Ik bleef thuis met 3 kleine kinderen. Zijn verweer was en is dat ik het goed vond. Ik vond de vraag al dusdanig kwetsend en totaal overbodig dat ik inderdaad waarschijnlijk mijn "goedkeuring" heb gegeven. Als dat de enige keer zou zijn geweest dat hij mij in de steek liet op een cruciaal moment dan had ik hem het kunnen vergeven. Helaas is het daarna nog een aantal keren gebeurt en is mijn vertrouwen verdwenen. Mijn toekomst is niet rooskleurig en wellicht niet lang maar ik kan het alleen beter dan met partner die frustratie oproept.
Laatst bewerkt: 24/01/2024 - 23:28
Best MevrCuperus, Verdrietig om te lezen dat het zo is gegaan. Bij sommige mensen zijn ze de empathie vergeten te installeren, denk ik weleens. Extra frustratie naast alle emoties van het ziekteproces lijkt mij inderdaad een beetje teveel worden. En hij klinkt niet als iemand met wie je nog in therapie zou willen. Hoe houd je het vol met drie kinderen? Is dat te doen voor je? Krijg je daar wat hulp bij? Ik hoop heel erg dat als je toekomst niet rooskleurig is, je wel rijk bent op het gebied van vriendschap en liefde. En dat je fit genoeg bent om te genieten van je kinderen. Veel liefs, en. hou vol, Sandra
Laatst bewerkt: 25/01/2024 - 12:34
Hi mevrCuperus, ik moest even gaan zitten toen ik je verhaal las. Want het is zo herkenbaar. Een partner die keer op keer ruimte voor zichzelf vraagt terwijl jij doodziek bent en hier zelf het probleem niet van kan inzien is geen partner. En dan bedoel ik niet even een moment van rust of ontspanning (wat elke partner in zo’n situatie af en toe nodig heeft) maar: feesten, festivals bezoeken, uitgaan, nachten wegblijven en de zorg voor de kinderen aan mij overlaten tijdens behandelingen ‘omdat hij het ook zwaar heeft’. Relatietherapie bij een psycholoog die mensen met kanker begeleidde heb ik nog geprobeerd, maar bevestigde waar ik al bang voor was: Hoe wrang ook, de ziekte heeft mij de ogen geopend: na 24 jaar zag ik in dat mijn partner simpelweg niet in staat was zichzelf opzij te zetten. Het doet me veel verdriet om na een behandeltraject direct door te moeten gaan met mediationproces. Maar ik vertrouw op mijn eigen veerkracht, familie en vrienden en heb vertrouwen op een betere toekomst. Ik gun jou hetzelfde. Dank voor het delen van je verhaal. Groeten Strandenzee
Laatst bewerkt: 25/01/2024 - 14:23

Ik kan met mijn man geen normale sexuele omgang meer hebben, al jaren niet meer. Vorig jaar  is mijn man 3x in het zhs opgenomen en 14 dagen geleden ook een week. Nu heeft hij al 3 dagen koorts boven de 39. Mijn eerste gedachte daarbij is als hij maar niet dood gaat. De liefde voor mijn man is sterker dan mijn behoeften. Het is nou eenmaal wat het is. Mijn eerste man heb ik verloren aan kanker. Het doet pijn hem zo kwetsbaar te zien. Surrogaat sex is geen sex. Wees lief voor elkaar. Groeten

Laatst bewerkt: 16/03/2024 - 11:01