darmkanker en vreemdgaan

Mijn ex vriend heeft darmkanker gehad in februari 2013, en gaat nu nog regelmatig voor controle en onderzoeken naar het ziekenhuis. Dit vind hij (en ik) heel zwaar en eng.

Helaas moest ik ook in deze periode ontdekken dat hij heel veel heeft gelogen, onder andere over zijn leeftijd, meerdere kinderen en meerdere relaties, en over zogenaamd heel slecht contact met zijn familie(zodat ik niet in contact zou komen met ze, mijn familie kent hij wel).

Wij zijn 7 jaar samen geweest en hij was mijn eerste vriend. Doordat hij in kritieke toestand verkeerde en hij bijna was overleden kon hij zelf geen contact maken, ik was op dat moment op vakantie, door het bellen naar zijn telefoon ben ik per ongeluk in contact gekomen met zijn vriendin/vrouw (die het niet erg vindt). Om die reden ben ik niet meer vervroegd weggegaan, ik zou die situatie niet aankunnen.

Na een tijd , toen ik terug was en hij de kracht had, wou ik weten hoe het nu allemaal precies zat. En het was heel moeilijk om mijn woede te uiten omdat hij er zo verschrikkelijk slecht uit zag, ik wist me geen houding te geven.

Na een paar weken, wou ik het er weer over hebben en iedere keer begon hij dan over de pijnen en zijn angsten en dat hij eerst voor zijn leven wil vechten.

Op den duur werd ik het zat en heb ik een einde gemaakt aan de relatie, maar ik kreeg zoveel sms’jes, voicemailberichten en telefoontjes over zijn angsten en pijnen, waardoor we weer contact kregen.

Helaas is nu ook zijn stiefvader overleden (in deze maand), dit is zo plotseling gebeurt.

Zijn moeder en stiefvader hadden nooit wat op papier geregeld, en daardoor moet zijn moeder nu met spoed het huis uit (het huis stond op zijn naam), wat voor extra stress en verdriet zorgt. Maar tot op de dag van vandaag, krijg ik geen antwoorden, maar wordt er wel verzorging, hulp, begrip, liefde en medeleven van mijn kant verwacht, maar dat is sterk verminderd. En dat neemt hij mij kwalijk. Iedere keer wanneer ik vragen stel, begint hij daarover en ook over zijn angsten en pijnen en geen stress mag van de dokter.

Hij heeft het heel zwaar, en ik zie dat hij heel bang is en verdrietig, ook zie ik en weet ik dat hij vaak pijnen heeft. Maar ondertussen ben ik hem bijna gaan haten. Wel blijft bij mij de spanning wanneer hij voor controle moet, ook doet het me pijn om te zien hoeveel pijn hij toen had en nu, het is en was echt verschrikkelijk.

Ook hou ik heel veel van hem. Maar toch wil ik heel graag weg want ik ben en blijf bedrogen. Maar de situaties en de bijkomende problemen en het zien van zijn verdriet etc. maakt het me heel moeilijk. Ik vind het ook moeilijk om niet te weten hoe het met hem gaat.

Hij heeft nog veel meer moeilijke situaties gehad, naast het verliezen van zijn stiefvader (het lijkt alsof zijn leven uit problemen bestaat). Maar ik hou het even hierbij, steeds als ik er een einde aan wil maken, gebeurt er iets verschrikkelijks en dat ook nog in combinatie met zijn ziek zijn. En dan heb ik het gevoel dat ik hem in de steek laat en dat gevoel geeft hij mij ook onterecht.

Nu ik weet hoe hij is, vind ik hem eng en slecht, vooral dat gemanipuleer. Maar toch kom ik niet los. Maar het is niet zozeer dat ik niet weg kom door wat hij doet, anders was ik al weg. Maar het zijn mijn eigen gevoelens en bezorgdheid. Ik hou heel veel van hem, maar dit is geen goede man.

Ik hoop dat jullie wat tips kunt geven. Ik heb kanker nog nooit zo dichtbij meegemaakt en alles wat daarbij komt kijken zoals chemo, medicijnen, bijwerkingen, verdriet etc.

Groetjes, Stephanie