Hoe bereid je je voor op afscheid nemen?
Hoi,
Ik ben Jip, 20 jaar en mijn vader heeft kanker waar hij niet meer van zal genezen. Ik vind het lastig hoe ik hier mee om moet gaan. Ik weet niet hoe lang het nog goed gaat en hoe lang hij zal leven ik weet wel dat er ergens een keer een einde in zicht is. Soms maakt het me bang en onzeker en dan weet ik niet zo goed hoe ik met de situatie om moet gaan.
Ik ben benieuwd naar hoe anderen met een soortgelijke situatie omgaan. Ik heb gezocht naar informatie hierover maar ik kan er maar weinig over vinden behalve forums of groupchats. Eigenlijk zoek ik een boekje dat ik in mijn eigen tijd op mijn eigen gemak kan lezen, maar dat was er niet echt.
Ik zit met zoveel vragen en onzekerheden zoals;
"Hoe bereid je je voor op afscheid nemen?"
" Waar halen andere hun kracht vandaan?"
"Hoe zet je vermoeidheid en angst of onzekerheid om in positiviteit en energie?"
"Hoe blijf je goed voor jezelf zorgen en cijfer je jezelf niet automatisch weg?"
"En hebben mensen misschien gewoontes/tradities of religie waar je kracht uit haalt, of een uitlaatklep waar je alles even in kwijt kan?"
" Hoe kijk jij naar de toekomst zonder degenen waar je van houd?"
" En hoe zorg ik dat ik dit in een positieve gedachte kan zetten?" Want ik weet dat dat is wat papa ook wil.
Ik ben heel benieuwd hoe andere dit aanpakken die in een soort gelijke situatie zitten. Hoe pakken jullie dit aan en waar halen jullie de kracht en positiviteit vandaan? Ik zat er aan te denken om misschien zelf een boekje te maken. Zou ik deze antwoorden dan mogen gebruiken? Zodat andere hier misschien ook weer steun aan hebben.
Ik hoop dat er mensen zijn die mij een beetje verder kunnen helpen.
Als er verder nog tips of antwoorden zijn ben ik ook heel benieuwd. Ik hoor het graag!
Liefs Jip
3 reacties
Hi Jip,
Ik worstel momenteel ook erg met deze onzekerheden en angsten. Ik ben 25 en ook mijn vader wordt niet meer beter. Vooral ook de angst wat er na zijn overlijden gaat gebeuren speelt een grote rol bij mij. Maar ook het besef dat hij belangrijke momemten zoals uit huis gaan, samen wonen, trouwen, kinderen krikgen etc niet meer mee gaat maken. Ik laat het nu maar een beetje op me afkomen. Eerlijk gezegd denk ik namelijk dat dit iets is waar je je niet op kunt voorbereiden.
Sterkte in deze zware tijd. Ik weet precies wat je voelt.
Liefs,
Dana
Hoi Jip (en Dana)
ik ben zelf 23 nu en twee weken geleden ben ik mijn moeder verloren. Het zijn goede vragen die je hebt, maar ik denk niet dat iemand het echte antwoord weet..
ik zelf ben in een soort van overlevingsmodus geschoten. Iedereen gaat er anders mee om.. ik verwaarloosde mijzelf wel, slecht eten, slecht slapen. En ja ik cijferde mezelf wel weg. Alles draaide om mijn moeder.
Ik vond de onzekerheid ook echt heel moeilijk, wat ging er gebeuren? Hoe lang duurt het nog? Maar nergens waren antwoorden op.. ik heb het allemaal een beetje op me af laten komen.
jullie mogen mij beide een berichtje sturen als jullie evt vragen of iets hebben.. ik deel graag mijn ervaringen, mailen mag ook: lotj4@live.nl
liefs, lotte
Dag,
Toen ik vierentwintig was (lang geleden), is mijn vader binnen drie maanden na de diagnose Kahler overleden. Ik ben de oudste in een gezin van drie kinderen. We hadden weinig tijd om ons voor te bereiden, maar hadden veel steun aan een zus en een broer van mijn vader. Dat heeft ons ontzettend geholpen. Je zal merken, dat door er over te praten met goede vrienden en familieleden waarmee je "close" bent je een beeld kunt gaan vormen over hoe je dingen moet gaan regelen. Tenminste dat is mijn ervaring.
E.