Mijn partner trekt het niet meer!
Kanker is een ziekte met grote gevolgen.
Vaak is er een zware operatie nodig. Daarna nog bestralen en/of chemotherapie. De prognose blijft vaak somber. Ondanks al deze inspanningen lever je vaak heel veel kwaliteit van leven in. Medicijnen slikken al dan niet in combinatie met een dieet. Het is niet iedereen gegeven dit allemaal te ondergaan. Als patiënt kan je best wel eens het gevoel krijgen dat het middel erger is dan de kwaal.
Wat nu als je partner liever stopt met de behandeling? Je mag je partner uiteraard ondersteunen bij alles wat hij/zij doormaakt. Je mag ze ook motiveren om door te gaan en vol te houden. Maar mag je druk uitoefenen? En hoeveel druk dan? Wat is wel en niet toelaatbaar. Is het anders als er jonge kinderen zijn?
Wie heeft hier ervaring mee of vragen over?
Vaak is er een zware operatie nodig. Daarna nog bestralen en/of chemotherapie. De prognose blijft vaak somber. Ondanks al deze inspanningen lever je vaak heel veel kwaliteit van leven in. Medicijnen slikken al dan niet in combinatie met een dieet. Het is niet iedereen gegeven dit allemaal te ondergaan. Als patiënt kan je best wel eens het gevoel krijgen dat het middel erger is dan de kwaal.
Wat nu als je partner liever stopt met de behandeling? Je mag je partner uiteraard ondersteunen bij alles wat hij/zij doormaakt. Je mag ze ook motiveren om door te gaan en vol te houden. Maar mag je druk uitoefenen? En hoeveel druk dan? Wat is wel en niet toelaatbaar. Is het anders als er jonge kinderen zijn?
Wie heeft hier ervaring mee of vragen over?
10 reacties
Wat een bijzonder verhaal dat je vertelt. Ik ben het helemaal met je eens dat het om de gezondheid en het lichaam van je partner gaat hij/zij bepaalt wat wel en wat niet. Maar volgens mij is het toch zo dat je een heleboel beslissingen in onderling overleg neemt. Zo lang je op een spoor zit is dat natuurlijk geen probleem.
Het wordt anders als je een andere visie hebt. Moet je dan direct jouw visie gelijk loslaten en terzijde schuiven? Ik ben van mening dat, dat niet hoeft. Als het inderdaad zo is dat je kanker samen hebt dan geldt jouw mening ook. Het gaat ook om jouw toekomst toch. Het lastige is, als je jouw visie afwijkt van die van je partner, wanneer je dan jouw standpunt loslaat. Kan het zo zijn dat jij het idee hebt dat je je partner ondersteunt en motiveert en dat je partner dat ervaart als druk, bemoeizucht? Dit is vaak al lastig als er geen ziekte als kanker in beeld is. Veel mensen met kanker melden relatieproblemen en het percentage scheidingen is opvallend hoog. Ligt de oorzaak daarvan hierin?
Meer kan ik er niet over zeggen in een openbare discussie.
Je noemt één van moeilijkste dingen die er zijn. Je bent als naaste heel kwetsbaar en machteloos. Je ziet je lief lijden, wil wat doen, maar wat. Er moeten beslissingen worden genomen waarvan de gevolgen niet bekend zijn.
Ik heb het van de andere kant meegemaakt, als patiënt. Wat is het meest waardevolle vind is dat mijn partner er voor mij is als ik dit nodig heb. Dat hij mijn gesprekspartner is bij het nemen van beslissingen, hij begeleid me bij de gesprekken daarover. Maar ook omdat hij de uiteindelijke beslissing bij mij laat en daar geen druk op uitoefent. En, dat hij achter mijn besluit staat, hoe dat ook uitvalt.
Ik vind het ongelooflijk knap dat hij dat kan en voel zijn machteloosheid in het hele proces. Maar het meest waardeer ik zijn liefde voor mij door goede en vooral in de kwade tijden.
Misschien heb je iets aan een artikel dat ik deze week las. Ik weet dat zij binnen 1 jaar afscheid heeft moeten nemen van 4 dierbaren.http://www.yvonnetraint.nl/index.php?id=blogpagina&nr=77
Ik wens je heel veel wijsheid in hoe je erop moet reageren, maar het belangrijkste is dat je vanuit liefde handelt.
Doortje
Bedankt voor je reactie. Het is ook wel eens fijn om dit van de andere kant belicht te zien. Ik heb het blog gelezen. Een indrukwekkend verhaal hoor. Je laatste opmerking "het belangrijkste is dat je vanuit liefde handelt" is een waardevolle bijdrage.
Momenteel scheiden echtparen waarbij een partner een diagnose met kanker wordt geconfronteerd véél vaker dan echtparen die daarvan gevrijwaard blijven. Het lijkt mij een heftig en zwaar traject om naast kanker ook nog een in de relatieproblemen terecht te komen. Je hoort hier eigenlijk weinig over. Zouden mensen die met kanker worden geconfronteerd ook begeleiding aangeboden moeten worden vanuit een discipline als relatietherapie?
Zijn er mensen die zelf in de relatieproblemen zijn gekomen na de diagnose kanker en die hierover wat willen vertellen?
Alvast bedankt
Rob
Ik wil hier wel wat over vertellen maar liever niet openbaar. Is er een manier om je privé iets te laten weten of is er een gesloten discussie waarin dit besproken wordt?
Groetjes!
De bedoeling van dit platform is om zaken met elkaar te delen. Met de door jou gekozen naam en het feit dat je je profiel niet geheel hebt ingevuld waarborgen mijns inziens je anonimiteit. Graag nodig ik je dan ook uit om alsnog te reageren zo dat niet alleen ik maar ook al die anderen die dit lezen er wat aan hebben.
Vriendelijke groet
Rob
Mijn man wilde heel graag leven en onze kleindochter volwassen zien worden,maar hij heeft een hele zeldzame en erg agressieve vorm van kanker (slijmvliesmelanoom) en de enige medicatie die zou kunnen helpen de ziekte terug te dringen, zou ook weer bijwerkingen geven. Bovendien was er geen garantie dat het zou werken en de winst, qua levensverwachting, was een paar maanden. Misschien zou hij een andere beslissing genomen hebben als hij "fit"was geweest, maar de laatste twee jaar, nadat hij een hersenbloeding had gehad, waren al heel belastend. Hij voelde zich relatief goed en kon het niet meer aan om weer om de haverklap naar het ziekenhuis te moeten, en zich te moeten onderwerpen aan allerhande onderzoeken. Dus, na lang nadenken, heeft hij gezegd: ik voel me goed en ga nu genieten van de tijd die me nog gegeven is. Aan mijn lijf geen polonaise meer, ik heb er vrede mee. Als partner moet je dan wel even slikken, want je wil je maatje niet verliezen. Maar het is zijn leven en zijn beslissing en dus sta ik er helemaal achter.
En tot ieders verbazing gaat het hem tot dusver heel goed. In december werd het "doodvonnis"geveld, we zijn nu 4 maanden verder en hij gaat nog steeds naar fysiofitness en verbetert zijn conditie elke week. Hij heeft nog steeds zijn eetlust, valt niet af en is niet meer vermoeid dan anders.Er viel een enorme last van zijn schouders, toen hij die beslissing nam. En misschien is dat wel het belangrijkste: de stress is weg. En dat geeft ons de tijd om de tijd die we nog samen hebben op een fijne manier door te brengen. Wat de toekomst brengt en hoe het verder zal gaan weet niemand, maar ik weet, dat hij voor zichzelf de juiste keuze heeft gemaakt.
Hoop, dat je aan deze reactie wat hebt voor je eigen situatie.
Sterkte
Doortje