Wie ben jij?
Wie ben jij? En hoe zijn jullie hier terecht gekomen?
Mijn naam is Wendy, ik ben 35 jaar en dochter van een hele lieve moeder met longkanker. Vorig jaar september is de longkanker geconstateerd. Het ging om niet-kleincellige longkanker met uitzaaiingen in de naasten lymfeklieren. Na 3 chemokuren en tegelijkertijd 25 bestralingen kregen we goed nieuws, de tumor was zo goed als weg. Na een par maanden al weer slecht nieuws. Het was terug, gegroeid in de long en in 2 tumoren in de lever. Chemo was mogelijk, maar alleen voor verlenging. Die chemo's zitten er nu op, en redelijk goed nieuws, want de chemo is aangeslagen, echter is nu ook bij mij de angst begonnen, want het was voor verlenging. Wat is hierna nog mogelijk? hoelang gaat ze dit nog vol houden? Het voelt soms zo alsof we aan het wachten zijn op de dood. Maar waar wacht je dan eigenlijk op? Ik vind het een vreselijke periode, totaal geen hoop meer. Hoe gaan jullie hiermee om? Of hoe zijn jullie hiermee omgegaan?
Groeten Wendy
2 reacties
Ik ben Vlinder, 29 jaar en mijn vriend is overleden aan nierkanker.
Toen we hoorden dat de nierkanker teruggekomen was, met uitzaaiingen in de rug, buikholte en andere nier, was het in het begin heel onwerkelijk. Hij werd doorvewezen naar Nijmegen en daar hoorde we dat de gemiddelde levensverwachting ongeveer 24 maanden was. Toen begon niet zozeer het afwachten, maar meer het ' gaan geloven dat het echt waar was'.
Later beginnen de behandelingen inclusief bijwerkingen en wordt je er dagelijks mee geconfronteerd dat het echt waar is. Ook al was er geen hoop meer dat hij nog heel lang zou leven (behalve een wonder dan natuurlijk) was het geen hopeloze periode. We hebben elke dag genoten van wat er kon, ook al was dat steeds minder. In plaats van wandelen, gingen we autorijden. In plaats van naar de bios, tv kijken op bed, etc. Als hij op bed moest blijven vanwege zijn lichamelijke gezondheid konden we goed praten over bijvoorbeeld mijn werk of afstuderen.
Laatst kreeg ik een verzoek voor de roparun, daarin stond het motto ' leven toevoegen aan de dagen, omdat dagen niet meer toegevoegd kunnen aan het leven' (of iets in die strekking). Ik denk dat dat echt is wat we hebben gedaan.
Waarbij ik ervan uitga dat hij op de dagen dat ik aan het werk was ook wel eenzaam geweest moest zijn. Maar ik geloof dat je alleen maar goed voor iemand kunt zorgen als je eerst goed voor jezelf goed. En door mezelf te zijn, kon ik er voor hem zijn. Daarom ben ik nooit gestopt met mijn ' eigen' dingen, al natuurlijk wel in aangepaste frequentie.
Ik hoop dat het jullie lukt om van de dagen die je hebt te genieten, omdat (zeker met kanker) vandaag een gegeven is, en je morgen maar weer moet zien hoe het dan gaan.
Groetjes
mijn echtgenote zat in hetzelfde schuitje. Zij vertelde me dat ze een weekend ging simpen en daarna alles uit de kast halen om leuke dingen te doen. we zijn naar Rome,Berlijn en Parijs geweest en ook tussen de behandelingen door naar Lanzarote en Mallorca. En ook nog talloze weekendjes weg, kortom een groot feest wat we tot het laatst volgehouden hebben. Tot een maand voordat ze overleed. Er was naast de Xeloda geen chemo meer beschikbaar, althans niet een die meer zou helpen in de palliatieve behandeling. Zo hebben wij toch een leuke laatste twee en eenhalfjaar gehad.
Maar ja, mijn vrouw was iemand die haar leven niet liet beheersen door de kanker, een sterke geest!!
Jacques