Mentale belasting náást fysieke belasting
Ik heb de ervaring dat ik als naaste moreel vaak en veel steun kon betekenen voor mijn vader die dus een uit 5 tumoren peritoneaal-mesothelioom bij zich droeg. De medegedeelde vooruitzichten waren ronduit slecht. De snelheid waarmee de medische situatie 'downhill' ging was hoog. In mijn beleving kwam het mij over dat boosheid, machteloosheid, het verliezen van controle over 'het leven' zeer zwaar invloed hadden op de mentale "strijdlust", dit nog náást de snel zwaarder wordende fysieke beperkingen. Eten én drinken geeft kracht, maar dát was juist het probleem...Dát ging al snel moeilijk tot NIET meer.
HÓE krijg je een patiënt dan zóver dat hij de hoop omzetten kan in start én vooral doorzetten van deze nieuwe trial?
HÓE krijg je een patiënt dan zóver dat hij de hoop omzetten kan in start én vooral doorzetten van deze nieuwe trial?
1 reactie
Veel naasten worstelen met de door jou aangekaarte problematiek. Voor naasten is het vaak "volkomen duidelijk" wat de zieke zou moeten doen. En dan maakt je vader, vrouw of kind in jouw ogen een volstrekt onlogische keuze.
Het is het recht van je vader om te bepalen hoe hij met zijn lichaam en zijn ziekte omgaat. Zit je samen op een lijn dan is er weinig aan de hand. Maar als de zieke andere keuzes gaat maken of geen keuzes maakt dan kan dat heel zwaar zijn voor de mensen die om de zieke heen staan.
Mijn advies in deze is de keuzes van je vader te respecteren en hem daar in te steunen. Uiteraard mag je hem informatie geven over allerlei mogelijkheden maar als het er op aan komt is er maar een die beslist en dat is in dit geval je vader.
Omdat het echt héél moeilijk kan zijn hier mee om te gaan kan je als naasten ook terecht bij instituten als het Helen Dowling Instituut of de Vruchtenburg.
Heel veel sterkte de komende tijd en laat nog eens weten hoe het je vergaat.
Groet
Rob