Herkent iemand mijn rouw? Hoe rouw je na een verloren ouder?

Dag allen,

Onlangs ben ik gestuit op kanker.nl en ben ik een kijkje gaan nemen over wat ik hier allemaal kan vinden.
Ik ben mijn moeder verloren aan alvleesklierkanker, op 16 februari 2017.
Het was een zeer heftige, ongelooflijke periode. Mijn moeder is in totaal 3 jaar lang ziek geweest en ik heb alles meegemaakt, tot aan haar sterfbed.

Het eerste jaar na haar dood heb ik mijn ontzettend leeg gevoeld. Dag op dag werd ik wakker met een leeg gevoel op mijn borst, een onverklaarbaar gevoel dat steeds meer op mijn borst kwam te liggen. Waar mensen normaal gezellig weekend vierden, was het voor mij in het weekend vooral op de bank zitten en uit het raam staren. Opeens leek mijn leven helemaal niet op mijn eigen leven, waar ik zo tevreden over was en waar ik zo in geloofde. Mijn moeder was mijn leidraad in mijn leven, haar woorden dat zij trots was op mij zorgden er aan het einde van de dag voor dat ik mij nooit zorgen hoefde te maken over mijn leven. Zolang ik haar elke dag kon spreken, over mijn dag kon vertellen en zij mij advies zou geven, was ik zorgeloos. Alles vertelde ik haar, mijn moeder was ontzettend verbonden met mij.

Enge gedachtes gingen ongeveer een jaar lang door mijn hoofd: Waar sta ik eigenlijk voor? Waar geloof ik nu eigenlijk nog in? Ik vind mijn werk niet meer leuk. Niets vind ik eigenlijk nog leuk. Ik werkte met kinderen, opeens vond ik dat niets meer aan. Werk werd voor mij een moeizaam iets, langdradig, saai. Ik vond salsadansen opeens niets meer aan (mijn hobby). Ik vond het niet meer leuk om naar buiten te gaan, om dingen te ondernemen. Alleen zijn thuis vond ik tegelijkertijd ook verschrikkelijk, ik werd ontzettend onrustig (ik woon alleen). Opeens leek mijn leven ontzettend leeg en nutteloos. Ik dacht zelfs: Wauw, ik ben 27 jaar en wat resteert mij nog in dit leven te doen? Kinderen krijgen, een partner krijgen en klaar? Opeens had ik helemaal geen zin meer in dit leven. Het leek zo leeg.


Heel vaak dacht ik, ik ga met iemand praten. Ik ga hulp zoeken om mijzelf hieruit te slepen. Ik sprak er nauwelijks over met vrienden, alleen sommige vrienden wisten van die 'last' die ik elke dag voelde op mijn borst. Hoewel ik verbazingwekkend merkte dat ik bijna niet huilde (huilen deed ik soms met intens gehuil). Ik miste mijn moeder ook niet 'fysiek' en kon er super mee omgaan dat ik het elke dag van haar spreken niet meer zou kunnen doen. Maar toch, dat gevoel op mijn borst voelde ik een jaar. Een gevoel van pure leegte.


Na een jaar, afgelopen augustus, begon ik langzaam op te bloeien. Ik werd wat closer met een jongen waar ik nu nog samen mee ben. Opeens kreeg mijn leven weer een doel, iets om naar uit te kijken. Ik merkte dat ik langzaam weer zin kreeg in het ondernemen van dingen, shoppen, dansen, en veel dingen samen doen met die jongen die in die periode. Langzaam aan verdween die druk op mijn borst, het lege gevoel, de lege gedachtes over mijn leven.


Nu, 1 jaar en 4 maanden later, ben ik elke dag nog bezig met mijn moeder. Ik kijk naar haar foto's, bekijk soms video's, zie haar in mijn dromen. Praten erover met vrienden of met mijn partner, doe ik niet echt. Dit komt denk ik uit de angst 'lastig' gevonden te worden of het feit dat ik heb gemerkt dat men niet de steun kan geven die je verwacht. Gewoon gehoord voelen, je verdriet mogen uiten dat je die persoon zo erg mist. En zolang je niets tegen je vrienden zegt en lacht, denken zij dat het ook gewoon goed met je gaat. Men begint er niet gauw over, mits jij het onderwerp zelf aansnijd. En ik moet zeggen dat ik een soort overlevingsmechanisme heb ontwikkeld. Elke dag doorgaan, jezelf bezig houden met je relatie, vrienden, leuke dingen doen en vooral niet bezig zijn met het besef of het feit elke dag opnieuw dat mijn moeder er nooit meer zal zijn in mijn leven.


Soms, als ik in bed lig, krijg ik flashbacks van de periode dat zij stierf. De moeilijke, emotionele en enge beelden flitsen voor mijn ogen voorbij. Hoe zij afscheid nam, hoe ik haar heb zien lijden. Hoe ik haar heb aangekleed, hoe zij erbij lag de laatste dag. Hoe zij niets meer kon, hoe ik haar heb zien huilen en afglijden. En dan, voel ik het weer. Dan voel ik de paniek, dat zij er nooit meer zal zijn. Het lijkt alsof je elke dag doorgaat uit zelfbescherming, je weet dat zij er niet is, maar zij staat in je hoofd 'geparkeerd'. Je hebt de keus eraan te denken, maar kiest ervoor om het opzij te zetten, want tja, dan is het zo lastig om je erop te concentreren en jezelf te 'dwingen' ermee bezig te zijn.

Ik denk, dat ik met een reden op deze site gekomen ben, om te willen weten van anderen hoe zij het rouwen ervaren. Is dit een normale manier van rouwen wat ik doe? Stop ik het verdriet niet onbewust weg uit overleving?
Hoe gaan anderen hiermee om? Soms lijkt het alsof ik mijzelf een robot vind. Waar zijn mijn emoties, ik heb toch zo iets intens meegemaakt. Waar zijn de tranen, hoe kan ik lachen en doorgaan. Hoe kan ik het zo parkeren in mijn hoofd?



Graag hoop ik in contact te kunnen komen met mensen die mij begrijpen, of mee kunnen praten. Of juist mij willen adviseren.
Wellicht kan ik jullie ook adviseren!


Met liefde,
Sabina