Hoe gaat je omgeving om met jouw vermoeidheid?
De meest kanker patienten en ex kanker patienten hebben erg last van vermoeidheid.
Of door de ziekte zelf maar ook de behandelingen brengen dit met zich mee.
Hoe reageert jouw omgeving daarop? Snappen de meeste het wel?
En wordt er rekening mee gehouden?
Of is er veel onbegrip.
Of door de ziekte zelf maar ook de behandelingen brengen dit met zich mee.
Hoe reageert jouw omgeving daarop? Snappen de meeste het wel?
En wordt er rekening mee gehouden?
Of is er veel onbegrip.
7 reacties
Maar wel leeftijdgenoten die een druk en vol leven hebben en alles kunnen doen en dat ook doen! En die niet zoals ik, stil hebben gestaan door de chemo en daardoor nu niet veel meer kunnen doen. Tja, en dan de overgang die meespeelt, zij die het langzaam aan gaan merken, ik die het acuut meemaak door de chemo en daarbovenop nog eens de hormoonkuur krijg.
Weet jouw omgeving niet dat je kanker hebt gehad? Want dat is wel wat ik merk, ze geven meestal meteen aan dat hun moeheid niet te vergelijken is met wat ik heb moeten doorstaan. Dan hoef ik ook niet zo veel meer uit te leggen.
Maar ook juist door hun opmerkingen besef ik wel dat er zaken zijn die ik niet allemaal op de kanker of de chemo hoef te gooien. Ja, we worden ouder en ja, gebreken zouden er zo ook wel gekomen zijn... afijn, ik vind het soms wel eens mooi om het te relativeren. Totdat ik besef dat ik er toch maar mooi mee zit... :-)
Maar bij heel veel mensen is er juist best wel begrip.
Toen ik ruim een jaar na m'n laatste chemo, thuis kwam te zitten doordat ik mijzelf uiteindelijk had uitgeput door maar door te gaan, reageerde iedereen met "ja, heel begrijpelijk, niet zo gek met wat jij allemaal hebt meegemaakt".
Na een tijdje voelde ik me toch nog steeds schuldig omdat ik niet kon doen wat er van mij verwacht werd... wat ik dƔcht dat er van mij verwacht werd.
Want ook juist op mijn werk lijken ze veel begrip te hebben en laten ze mij in alle rust herstellen.
Het blijft voor mij moeilijk te beseffen dat mensen het 'begrijpen'. Zeker als ze het zelf niet hebben meegemaakt of een soortgelijk iets (burn-out, overspannen, heftige gebeurtenis). Maar ook voor mezelf wil ik het nog vaak 'verklaren'. Stel ik mezelf niet aan, kan ik echt niet meer dan wat ik nu doe? ...nee, ik kan Ć©cht niet meer en ja, ik stort in als ik teveel doe, dus nee, ik stel mij niet aan...
Dus als ik het zelf soms nog niet eens begrijp, hoe kunnen de anderen het dan begrijpen?
En toch lijken ze het te begrijpen of in ieder geval rekening met mij te houden. En zeker mijn lotgenootjes en dichtsbijzijnde vriendinnetjes begrijpen heel goed wat ik meemaak. Daar kan ik af en toe ook eens even lekker 'uithuilen' of het van me af praten.