Ga je mee?
Wat was het weer een geweldige week in Frankrijk op "onze" berg. Het is elk jaar weer een beetje thuiskomen in Bourg d'Oisans aan de voet van de Alpe d'Huez. Dat blijkt ook wel uit de affiches voor alle ramen van de plaatselijke middenstand: Welkom thuis Alpe dHuZessers staat daarop. Na op zaterdag in de voormiddag te zijn gearriveerd en nog wat boodschappen te hebben gedaan onderaan de berg is het tijd om de berg op te gaan naar ons verblijf die week: appartementenchalet Le Baron, schuin tegenover bocht 0.
In z'n twee kruipen we naar boven. Het is warm, en na een paar bochten laat de auto weten het ook warm te vinden en loopt de temperatuur van de motor te hoog op. Raampjes open en de verwarming vol aan, ondanks een buitentemperatuur van 25C. Dat helpt. De temperatuur van de motor daalt en wij leggen in 20 minuten de rest van de tocht bergopwaarts af. Nadat de rest van het team gearriveerd en het team van Oog in Al waarmee we de chalet delen, kan voor ons de week beginnen. Dat doen wij door eerst een dagje aan de hoogte te wennen en de daarmee samenhangende ijlere lucht.
Op maandag staan de eerste activiteiten op het programma. Communitymanager Peter van kanker.nl gaat met de fietsende mannen van Oog in Al de Col d'Ornon op en de wandelaars van team kanker.nl verkennen vanaf het startplein in Bourg d'Oisans de eerste vijf bochten van de Alpe d'Huez. Geen pretje overigens gelet het vele verkeer op de berg en de daaraan gepaard gaande uitlaatgassen en geur van verbrandde remschijven.
De dag erop fietsen de fietsers weer een andere col op en wandelen de wandelaars over de bovenste 6 lusjes van de Alpe. De dames van team Oog in Al wandelen zelfs de Alpe in z'n geheel op van start tot finish. Ondertussen hebben de mannen van het leger de spandoeken in de bochten neergehangen waaronder uiteraard onze twee spandoeken (een derde hangt aan ons chalet).
En dan is het alweer woensdag; tijd voor het grootste team: Alpe d'HuZus (het zusje van Alpe d'HuZes). We moedigen de deelnemers en deelneemsters aan en zien ze finishen. Ondertussen zitten onze supporters en vrijwilligster Trudy ook niet stil. Mike is chauffeur van dienst en rijdt de teamleden de berg op en af voor boodschappen en lunch of diner. Trudy is te vinden in de Alpe d'HuZes-winkel en in het café in de grote tent bij de finish. Maar we maken het niet laat want we moeten al weer vroeg op om op tijd te kunnen starten om 05:30.
Gelukkig kunnen de wandelaars meerijden met de bus van onze buurtjes op de berg, team Alphen d'HuZes, waarvoor uiteraard onze hartelijke dank. Om drie uur 's nachts dalen we de berg af. Motards voorop, dan onze bus gevolgd door meer motards en dan het peloton van fietsers. Een indrukwekkend gezicht. Net als al die met kaarsjes verlichtte bochten. Elk kaarsje met een eigen verhaal. Elk kaarsje voor iemand die er niet meer is (waaronder een kaarsje van ons voor Petra Marina), of voor hen die nog volop strijd moeten leveren tegen hun ziekte.
Op het startplein heerst de licht opgewonden ietwat nerveuze sfeer van kinderen die op de bus staan te wachten voor het schoolreisje. Een Alpe d'HuZesvrijwilligster wordt toegezongen. Het is haar verjaardag. Na bijna een uur wachten is het zover. Er wordt gezamenlijk afgeteld en gestart. Hoewel er in blokken wordt gestart is het toch nog wel een hele drukte bergopwaarts en het eerste stuk slenteren we meer dan dat we lopen. En dan komen we net voorbij de campings bij het bordje depart dat de start van de klim markeert. Vanaf hier begint het dermate stevig te klimmen dat de compacte groep fietsers en lopers al snel wordt uitgerekt tot een lang lint. Iedereen lekker in z'n eigen tempo zoekend naar het goede ritme om de berg te beklimmen.
En hoe moet je verder iets beschrijven dat zich niet in woorden laat uitdrukken. De ontmoetingen die je hebt onderweg. Dat oudere echtpaar op gewone dikkebandenfietsen met degelijke ouderwetse grijze fietstassen, allebei met een foto van hun nog jonge dochter op hun rug. Het beeld zegt meer dan duizend woorden.
De pijn, het verdriet en het afzien. Maar ook de humor onderweg. Zoals de leden van team kanjers Elst die doordat we elkaar om en om steeds inhaalden bij elke nieuwe ontmoeting enthousiast uitriepen Herman!!!!. Ik ben nog nooit met zoveel enthousiasme begroet in elke bocht. Iets wat ik overigens van harte terug kon doen, aangezien ook dat team een Herman rijk was.
En dat dan weer afgewisseld met opeens iemand die je aanspreekt en zegt: "He! Herman! Jij bent toch Herman?" Het blijkt Peter Wouters te zijn. De man van Pety, de Alpe d'HuZesster die 4 augustus 2015 overleed en waarmee ik samen heb mogen bijdragen aan Alpe d'HuZes 2014 waarbij wij gevolgd werden en een makeover kregen. Peter is er samen met zonen Guus en Boris om samen met hen ter ere van Pety omhoog te fietsen. Hoe indrukwekkend is dat! Pety waarvoor wij overigens de dag ervoor een sterretje hadden neergehangen op de hartekretenwand.
En ook anderen van die makeover uit 2014 zijn weer op de berg. Zo kom ik ook Frank en Bo weer tegen. Fijn dat het goed gaat met Frank. We besluiten allebei er volgend jaar weer te zijn, maar spreken af voor die tijd elkaar nog een keer te ontmoeten om bij te praten onder het genot van een drankje.
Maar ook de mensen rond Alpe d'HuZes waarmee ik contact heb via twitter of Facebook kom ik tegen. Zo was er de zeer welkome koffie van team Oostland, aangeboden door Annemarie die ik op de koersdag in de laatste bocht voor de finish in de armen kon sluiten. Maar ook Yvonne, Ellen, Hendrien, Anja en Bert en Marc en al die anderen die ik nu vergeet te noemen.
En dan was er nog het noodweer dat rond drie uur losbarstte en waardoor de organisatie het draaiboek "berg ontruimen" uit de kast moest trekken. Een afdaalverbod voor alle verkeer, het inrichten van een kerk als noodopvang in bocht 7, alwaar Peter gestrand bleek te zijn. Driehonderd meter bij hem vandaan werd een motard getroffen door een zijdelingse bliksem (het gaat gelukkig naar omstandigheden goed met hem). Gelukkig was binnen twee uur iedereen weer veilig op de berg en waren de gestrande en verweesde fietsen naar een in allerijl ingerichte bewaakte stalling boven op de berg gebracht waar ze de volgende ochtend middels een zorgvuldige maar snelle procedure met hun eigenaars verenigd werden.
Hoe de rest van het team het beleefd heeft, dat is aan hen wat ze erover kwijt willen, en Peter zal ongetwijfeld jullie ook nog wel vertellen over zijn avonturen in bocht 7.
Rest mij nog alle sponsors en donateurs te bedanken die er ook dit jaar weer voor gezorgd hebben dat we weer een stap dichterbij gekomen zijn bij een toekomst waarin je kunt zeggen "Kanker? Ja, daar ging je vroeger nog dood aan".
Voor mij persoonlijk staat het alweer vast. Ook in 2018 moet ik weer die berg op. Om een bijdrage te leveren om kanker de wereld uit te helpen en ervoor te zorgen dat niemand meer dood gaat aan kanker. Om de angst die je hebt als kankerpatiënt om te zetten in hoop, en je onmacht in kracht. Om al die mooie ontmoetingen met al die mooie en lieve mensen. Voor mijzelf en voor iedereen die mij dierbaar is.
Ga je mee met mij en het team van kanker.nl? Meldt je dan nu vast aan bij mij voor nadere informatie. Dan kunnen we in 2018 laten zuien dat we samen zoveel sterker zijn dan kanker! h.r.otten@gmail.com
In z'n twee kruipen we naar boven. Het is warm, en na een paar bochten laat de auto weten het ook warm te vinden en loopt de temperatuur van de motor te hoog op. Raampjes open en de verwarming vol aan, ondanks een buitentemperatuur van 25C. Dat helpt. De temperatuur van de motor daalt en wij leggen in 20 minuten de rest van de tocht bergopwaarts af. Nadat de rest van het team gearriveerd en het team van Oog in Al waarmee we de chalet delen, kan voor ons de week beginnen. Dat doen wij door eerst een dagje aan de hoogte te wennen en de daarmee samenhangende ijlere lucht.
Op maandag staan de eerste activiteiten op het programma. Communitymanager Peter van kanker.nl gaat met de fietsende mannen van Oog in Al de Col d'Ornon op en de wandelaars van team kanker.nl verkennen vanaf het startplein in Bourg d'Oisans de eerste vijf bochten van de Alpe d'Huez. Geen pretje overigens gelet het vele verkeer op de berg en de daaraan gepaard gaande uitlaatgassen en geur van verbrandde remschijven.
De dag erop fietsen de fietsers weer een andere col op en wandelen de wandelaars over de bovenste 6 lusjes van de Alpe. De dames van team Oog in Al wandelen zelfs de Alpe in z'n geheel op van start tot finish. Ondertussen hebben de mannen van het leger de spandoeken in de bochten neergehangen waaronder uiteraard onze twee spandoeken (een derde hangt aan ons chalet).
En dan is het alweer woensdag; tijd voor het grootste team: Alpe d'HuZus (het zusje van Alpe d'HuZes). We moedigen de deelnemers en deelneemsters aan en zien ze finishen. Ondertussen zitten onze supporters en vrijwilligster Trudy ook niet stil. Mike is chauffeur van dienst en rijdt de teamleden de berg op en af voor boodschappen en lunch of diner. Trudy is te vinden in de Alpe d'HuZes-winkel en in het café in de grote tent bij de finish. Maar we maken het niet laat want we moeten al weer vroeg op om op tijd te kunnen starten om 05:30.
Gelukkig kunnen de wandelaars meerijden met de bus van onze buurtjes op de berg, team Alphen d'HuZes, waarvoor uiteraard onze hartelijke dank. Om drie uur 's nachts dalen we de berg af. Motards voorop, dan onze bus gevolgd door meer motards en dan het peloton van fietsers. Een indrukwekkend gezicht. Net als al die met kaarsjes verlichtte bochten. Elk kaarsje met een eigen verhaal. Elk kaarsje voor iemand die er niet meer is (waaronder een kaarsje van ons voor Petra Marina), of voor hen die nog volop strijd moeten leveren tegen hun ziekte.
Op het startplein heerst de licht opgewonden ietwat nerveuze sfeer van kinderen die op de bus staan te wachten voor het schoolreisje. Een Alpe d'HuZesvrijwilligster wordt toegezongen. Het is haar verjaardag. Na bijna een uur wachten is het zover. Er wordt gezamenlijk afgeteld en gestart. Hoewel er in blokken wordt gestart is het toch nog wel een hele drukte bergopwaarts en het eerste stuk slenteren we meer dan dat we lopen. En dan komen we net voorbij de campings bij het bordje depart dat de start van de klim markeert. Vanaf hier begint het dermate stevig te klimmen dat de compacte groep fietsers en lopers al snel wordt uitgerekt tot een lang lint. Iedereen lekker in z'n eigen tempo zoekend naar het goede ritme om de berg te beklimmen.
En hoe moet je verder iets beschrijven dat zich niet in woorden laat uitdrukken. De ontmoetingen die je hebt onderweg. Dat oudere echtpaar op gewone dikkebandenfietsen met degelijke ouderwetse grijze fietstassen, allebei met een foto van hun nog jonge dochter op hun rug. Het beeld zegt meer dan duizend woorden.
De pijn, het verdriet en het afzien. Maar ook de humor onderweg. Zoals de leden van team kanjers Elst die doordat we elkaar om en om steeds inhaalden bij elke nieuwe ontmoeting enthousiast uitriepen Herman!!!!. Ik ben nog nooit met zoveel enthousiasme begroet in elke bocht. Iets wat ik overigens van harte terug kon doen, aangezien ook dat team een Herman rijk was.
En dat dan weer afgewisseld met opeens iemand die je aanspreekt en zegt: "He! Herman! Jij bent toch Herman?" Het blijkt Peter Wouters te zijn. De man van Pety, de Alpe d'HuZesster die 4 augustus 2015 overleed en waarmee ik samen heb mogen bijdragen aan Alpe d'HuZes 2014 waarbij wij gevolgd werden en een makeover kregen. Peter is er samen met zonen Guus en Boris om samen met hen ter ere van Pety omhoog te fietsen. Hoe indrukwekkend is dat! Pety waarvoor wij overigens de dag ervoor een sterretje hadden neergehangen op de hartekretenwand.
En ook anderen van die makeover uit 2014 zijn weer op de berg. Zo kom ik ook Frank en Bo weer tegen. Fijn dat het goed gaat met Frank. We besluiten allebei er volgend jaar weer te zijn, maar spreken af voor die tijd elkaar nog een keer te ontmoeten om bij te praten onder het genot van een drankje.
Maar ook de mensen rond Alpe d'HuZes waarmee ik contact heb via twitter of Facebook kom ik tegen. Zo was er de zeer welkome koffie van team Oostland, aangeboden door Annemarie die ik op de koersdag in de laatste bocht voor de finish in de armen kon sluiten. Maar ook Yvonne, Ellen, Hendrien, Anja en Bert en Marc en al die anderen die ik nu vergeet te noemen.
En dan was er nog het noodweer dat rond drie uur losbarstte en waardoor de organisatie het draaiboek "berg ontruimen" uit de kast moest trekken. Een afdaalverbod voor alle verkeer, het inrichten van een kerk als noodopvang in bocht 7, alwaar Peter gestrand bleek te zijn. Driehonderd meter bij hem vandaan werd een motard getroffen door een zijdelingse bliksem (het gaat gelukkig naar omstandigheden goed met hem). Gelukkig was binnen twee uur iedereen weer veilig op de berg en waren de gestrande en verweesde fietsen naar een in allerijl ingerichte bewaakte stalling boven op de berg gebracht waar ze de volgende ochtend middels een zorgvuldige maar snelle procedure met hun eigenaars verenigd werden.
Hoe de rest van het team het beleefd heeft, dat is aan hen wat ze erover kwijt willen, en Peter zal ongetwijfeld jullie ook nog wel vertellen over zijn avonturen in bocht 7.
Rest mij nog alle sponsors en donateurs te bedanken die er ook dit jaar weer voor gezorgd hebben dat we weer een stap dichterbij gekomen zijn bij een toekomst waarin je kunt zeggen "Kanker? Ja, daar ging je vroeger nog dood aan".
Voor mij persoonlijk staat het alweer vast. Ook in 2018 moet ik weer die berg op. Om een bijdrage te leveren om kanker de wereld uit te helpen en ervoor te zorgen dat niemand meer dood gaat aan kanker. Om de angst die je hebt als kankerpatiënt om te zetten in hoop, en je onmacht in kracht. Om al die mooie ontmoetingen met al die mooie en lieve mensen. Voor mijzelf en voor iedereen die mij dierbaar is.
Ga je mee met mij en het team van kanker.nl? Meldt je dan nu vast aan bij mij voor nadere informatie. Dan kunnen we in 2018 laten zuien dat we samen zoveel sterker zijn dan kanker! h.r.otten@gmail.com
