De teelbaloperatie
Wat mij verbaasd is dat er in dit board weinig tot niets te vinden is over hetgeen waar het voor elke patiënt mee begint, de balverwijdering. Wat zijn jullie ervaringen, narcose of ruggenprik, wel of geen implantaat, herstel van de wond etc.? Ik miste dit een beetje toen ik ervaringen zocht over de (gevolgen van) de operatie vandaar mijn eigen verhaaltje.
Ikzelf ben bijna drie weken geleden geopereerd. Ik heb gekozen voor de ruggenprik. De laatste 10 minuten van de operatie begon ik toch wat pijn te voelen, een heet branderig gevoel, weet niet of ik een tweede keer voor een ruggenprik zou kiezen.
Een paar uur later liep ik het ziekenhuis uit en nog een uurtje later ben ik toch even een 0,0% biertje gaan drinken op een feestje wat al in de planning stond. Na een uurtje was ik wel op.
De wond deed de eerste paar dagen pijn, maar niks ondragelijks, voor de rest weinig klachten. Ik had het idee dat ik na een ruime week na de operatie wel weer zou kunnen gaan werken.
Er was mij namelijk niks gezegd door de artsen over hoe om te gaan hiermee of hoe lang het herstel zou kunnen gaan duren, enkel dan dat ik het zelf maar een beetje moest aanvoelen. Dusja, als het even gaat, dan ga ik door.
Een week na de operatie kreeg ik het goede nieuws dat ik kankervrij was en niet meer behandeld hoefde te worden! (Iets wat nu op losse schroeven staat, ma bon, daar is dit topic niet voor). De arts moedigde mij zelfs aan om daar een biertje op te drinken. Dat heb ik gedaan, en niet te zuinig ook. De heerlijke verdoving van de alcohol in combinatie met het euforische gevoel van kankervrij te zijn resulteerde er in dat ik zowaar enige tijd op de dansvloer heb doorgebracht.
Dat voelde ik de volgende dag wel, maar ach dat had ik er wel voor over. Met name het punt naast de penis was erg pijnlijk en geïrriteerd. Wat ik echter niet verwacht had was dat dit nu, bijna twee weken later nog zo zou zijn en er eigenlijk geen verbetering in zit, eerder andersom. Verder is er nog een pijnlijke spier die naar de bekken toeloopt.
Moraal van het verhaal? Doe toch maar een beetje rustig aan ;)
Ikzelf ben bijna drie weken geleden geopereerd. Ik heb gekozen voor de ruggenprik. De laatste 10 minuten van de operatie begon ik toch wat pijn te voelen, een heet branderig gevoel, weet niet of ik een tweede keer voor een ruggenprik zou kiezen.
Een paar uur later liep ik het ziekenhuis uit en nog een uurtje later ben ik toch even een 0,0% biertje gaan drinken op een feestje wat al in de planning stond. Na een uurtje was ik wel op.
De wond deed de eerste paar dagen pijn, maar niks ondragelijks, voor de rest weinig klachten. Ik had het idee dat ik na een ruime week na de operatie wel weer zou kunnen gaan werken.
Er was mij namelijk niks gezegd door de artsen over hoe om te gaan hiermee of hoe lang het herstel zou kunnen gaan duren, enkel dan dat ik het zelf maar een beetje moest aanvoelen. Dusja, als het even gaat, dan ga ik door.
Een week na de operatie kreeg ik het goede nieuws dat ik kankervrij was en niet meer behandeld hoefde te worden! (Iets wat nu op losse schroeven staat, ma bon, daar is dit topic niet voor). De arts moedigde mij zelfs aan om daar een biertje op te drinken. Dat heb ik gedaan, en niet te zuinig ook. De heerlijke verdoving van de alcohol in combinatie met het euforische gevoel van kankervrij te zijn resulteerde er in dat ik zowaar enige tijd op de dansvloer heb doorgebracht.
Dat voelde ik de volgende dag wel, maar ach dat had ik er wel voor over. Met name het punt naast de penis was erg pijnlijk en geïrriteerd. Wat ik echter niet verwacht had was dat dit nu, bijna twee weken later nog zo zou zijn en er eigenlijk geen verbetering in zit, eerder andersom. Verder is er nog een pijnlijke spier die naar de bekken toeloopt.
Moraal van het verhaal? Doe toch maar een beetje rustig aan ;)
10 reacties
Mijn ervaring dan: Ik koos ook voor een ruggenprik, maar deze werkte niet voldoende. De anesthesist besloot daarom alsnog narcose erbij te geven. Wat ik trouwens lastig vond is dat alles zo snel ging dat ik er eigenlijk niet over na kon denken of ik wilde kiezen voor narcose of ruggeprik. Toen ik werd voorbereid op de operatie werd mij gevraagd wat ik eigenlijk wilde en ik kende niet echt de risico's voor- en nadelen.
Herstel ging eigenlijk best wel snel alleen lukte het plassen na de operatie niet en kreeg ik een katheter. Dat vond ik lichamelijk eigenlijk het meest pijnlijke van het hele gebeuren.
Het is nu bijna vijf maanden geleden en ik merk dat rondom het litteken nog steeds een doof gevoel is.
Ik heb niet voor een implantaat gekozen, hoe zit dat bij jou?
En wat versta jij onder een snel herstel?
en een doof gevoel onder de snede heb ik ook, maar daar heb ik geen last van ofzo.
waar ik net echter wel achterkwam is dat er littekenweefsel?? Aan de beide zaadleider/bloedvat?? Zit wat voorheen twee losse bolletjes waren, maar nu aan elkaar lijkt gegroeid. Iemand dergelijke ervaringen?
Ik sta er wel van te kijken hoe snel jullie allemaal weer aan de slag zijn gegaan. Las net ook dat Fran Sol, die spits van Willem II die net geopereerd is, verwacht eind volgende week de training te hervatten. Dat zat er bij mij echt niet in; iedere keer als ik gas gaf, werd ik teruggefloten door mijn lichaam. Het is niet niks hoor, wat ze hebben uitgevoerd in je lichaam. Vijf-zes weken rustig aandoen zou echt mijn devies zijn. Maar goed, ieder mens is anders...
Verder werd er op mijn hart gedrukt om na de operatie echt 4 weken rustig aan te doen. Niet sporten, niet zwaar tillen, niet fietsen. Met pijn en moeite heb ik me daar aangehouden. De eerste week kon ik sowieso niet veel. Hoesten of lachen deed al pijn. De rust heeft me wel geholpen. Ik heb nergens meer last van.
In de operatiekamer verliep alles super soepel: eerst even kletsen tot de hoofdarts er was en daarna kreeg ik het roesje toegediend. Direct daarna volgde de ruggenprik, die ik nauwelijks voelde, en in no-time was ik weg en heb ik er verder niets van meegekregen.
De eerste paar uur na het bijkomen waren erg vervelend: ik lag voor mijn gevoel verkeerd en had last van mijn rug. Op m'n zij draaien lukte nog niet, dus dat was een korte hel. Toen het gevoel terugkeerde was de pijn flink, maar niet ondragelijk. Ik zou naar huis mogen als ik maar kon plassen. Echter toen ik op probeerde te staan, was de pijn toch wel even een ander verhaal. Het werd al gauw zwart voor m'n ogen, dus kon ik nog niet weg.
Volgende dag was een enorme verbetering en kon ik in ieder geval weer vooruit strompelen.
Hoewel het valt onder een lichte ingreep, mocht ik 6 weken niets te intensief doen. Ik werk in de ICT, dus ik ben wel snel weer gaan werken (donderdag operatie, maandag aan het werk). Zeker die maandag en ook dinsdag was de tol van de operatie flink te merken. Ondanks ik praktisch niet hoefde te bewegen en nauwelijks pijn had, kon ik na verloop van tijd nog geen minuut lang gefocust blijven en werd ik al snel moe.
Binnen twee weker weer een stuk beweeglijker. Echt zware dingen tillen heb ik wel braaf vermeden. Lachen en hoesten kon weer probleemloos, maar niezen bracht me nog wel flink van mijn stuk. Fietsen heb ik na twee weken voorzichtig weer opgepikt en na nog geen maand was alles weer bijna als normaal, behalve dat mijn conditie aan gort is gegaan :'(
Nog altijd (ongeveer 2,5 maand later) voelt het raar rondom de wond en is een behoorlijk deel gevoelloos. Uit wat ik begrijp kan dat maanden, jaren of zelfs voor altijd zo blijven.
Ik werd 's ochtends verwacht bij de anesthesist die mij controleerde voor de verdoving. Daarna door naar de afdeling chirurgie om voorbereid te worden op de operatie. Dat is zoveel als omkleden in zo'n operatiekamer-schortje en wachten totdat je wordt opgehaald. In de voorbereidingsruimte voor de operatiekamer werd er een infuus aangebracht waarmee men de narcose toe zou dienen. Verder doen ze nog wat algemene controles zoals bloeddruk meten. Dat doen ze trouwens bij vrijwel iedere stap en een stijgende bloeddruk is ook niet vreemd. Dat is gewoon de spanning voor de operatie.
De operatiekamer binnen gereden worden is wel wat vreemd. Ik was daar nog nooit geweest en het lijkt een beetje zoals in de film. Het gaf mij dan ook de kriebels. Na overgestapt te zijn op de operatietafel werd ik aangesloten met wat plakkers en een bloeddrukmeter. Daarna kwam de chirurg zich even voorstellen en het laatste wat ik hoorde was een professionele term voor het toedienen van de narcose....
Ik werd wakker op de uitslaapkamer waar ik direct een ijsje aangeboden kreeg. Ik vond het een belachelijk aanbod maar wist niet dat ik tijdens de operatie een slang in mijn keel had gekregen. Had ik toch maar voor dat ijsje gekozen, dat schijnt het gevoel achteraf iets beter te maken. Maar geen zorgen, het ergste gevoel was een schrale keel. Vooral na het slapen. Amper wakker werd ik terug gebracht naar mijn ziekenhuiskamer en werd ik dezelfde dag nog ontslagen.
Tijdens de operatie zijn er geen spieren geraakt dus ik mocht in principe doen wat ik aan kon. Ter info: als je buikspieren worden geraakt mag je 6 weken niet tillen. Dit gold dus niet voor mij. Voor mij betekende het een paar dagen thuis blijven (omdat een normale broek dragen pijn deed) en de eerstvolgende maandag weer gewoon aan het werk (kantoorbaan). Dat viel de eerste dag wat tegen maar de volgende dag ging het al een stuk beter. De pijn werd langzaam aan minder en de hechtpleisters begonnen los te laten. Ik heb wel een goede week pijn gehad als mijn buik aan werd gespannen. Bijvoorbeeld bij hoesten, lachen of persen bij ontlasting.
Nu, 4 weken later, zijn vrijwel alle hechtpleisters weg en kijk ik dus tegen de hechtingen zelf aan. De wond geneest volgens mij goed hoewel ik vanmorgen nog wel wat bloed of wondvocht terug zag. Misschien iets te wild gedaan? De pijn komt af en toe wel weer terug en ik heb naar mijn idee ook last van een pijnlijk gevoel in mijn linkerbal. Wat gek is, want die heb ik dus niet meer. Het zal wel een raar trucje van mijn lichaam zijn.