Hoe ontdekte jij dat je galblaaskanker of galwegkanker had?
- Welke klachten had je?
- Betreft het galblaaskanker of galwegkanker?
- Had de arts meteen in de gaten dat het om kanker van de galblaas/galwegen ging? Of dacht men eerst aan iets heel anders?
- Ontdekte je het in een vroeg stadium? Of was er toen al sprake van uitzaaiingen?
-Otto-
13 reacties
Dat is heel recent..... Nog volop bezig met het vaststellen van de exacte omvang van de kanker. Wat zal je leven op zijn kop staan nu.
Ik hoop dat we je hier op kankerNL een plek kunnen bieden waar je je vragen kunt stellen, informatie en antwoorden kunt vinden en je emoties kunt delen met anderen die zich in een soortgelijke situatie bevinden.
Heel veel sterkte gewenst met hetgeen er de komende tijd allemaal op je af gaat komen aan onzekerheden, onderzoeken en behandelingen.
-Otto-
Hallo Otto , 14 nov 2014, ik werd geel en had een verkleurde urine, ook had ik last van jeuk. Hiermee ging ik naar de huisarts die direct bloed liet prikken en mij in de namiddag belde en mij direct door stuurde naar het ziekenhuis waar direct en in de dagen daarna echo, ct san, mri gemaakt werden hierop was alleen te zien dat er een afsluiting in de galweg zat.Daarna is er een stent geplaatst. Door het inspuiten van contrastvloeistof tijdens het onderzoek in de alvleesklier leider is er een acute alvleesklierontsteking ontstaan.
Na 10 dagen in het rodekruis ziekenhuis doorgestuurd naar GIOCA poli in het AMC, hier werd nog een inwendige echo gemaakt waar een gezwel dacht te zien op de alvleesklier zat welke de galweg dichtdrukte .Punctie genomen en er bleken kwaadaardige cellen in te zitten.
Na nog een nieuwe stent en weer een reactie van ontsteking, en weer twee dagen opname ( kerst), van de alvleesklier moest deze eerst tot rust komen alvorens geopereerd te kunnen worden.
Nog 2 x ct scan gehad om de toestand van de ontsteking te bekijken.
13 jan2015 onvolledige whipple operatie, galblaas,galwegen, kop van de alvleesklier en de twaalfvingerige darm eruit gehaald.
Door de PA werd vastgesteld dat het om galwegkanker ging welke neergedaald was op de alvleesklier.
Snijranden en klieren waren op een na schoon, de aangetaste klier lag direct onder het gezwel, deze kon vlgs de oncoloog niet ontsnappen.
Niets dan lof voor de artsen van de GIOCA poli hier zijn alle mogelijkheden bekent en worden snel uitgevoerd.
Nu mee met de beperkingen zien om te gaan en het leven weer oppakken.
Dank je wel voor het zo duidelijk beschrijven van de symptomen die jij had.
Wanneer ik je goed begrijp was het voor jou dus eigenlijk een geluk dat de tumor je galweg dicht drukte. Want daardoor kreeg je zulke duidelijke klachten en is de kanker nog tijdig ontdekt.
Ik wens je heel veel succes met het leren omgaan met de gevolgen van je operatie en het weer oppakken van je leven.
-Otto-
Ik ben zojuist een nieuwe discussie gestart ivm galblaaskanker. Je kunt hier mijn verhaal lezen.
Sterke,
Lara
Ik heb net je verhaal gelezen. Dank je voor het delen.
Heel veel sterkte met het verwerken van deze tweede klap.
-Otto-
De vermoeidheid werd op een bepaald moment heel extreem, kon op mijn werk wel slapen. Had ook veel last van maagzuur die periode. Via de huisarts een echo laten maken of ik soms last had van galstenen, mijn galblaas incl. Stenen waren al een paar jaar eerder verwijdert.
De zelfde dag moest ik terug naar het ziekenhuis, want er was een vlek op mijn lever gevonden.
In korte tijd in het ziekenhuis in Woerden door mri scan geweest, longfoto's gemaakt en uiteindelijk een leverpunctie gedaan. Hier uit bleek dat het om kanker ging.
Doorgestuurd naar het UMC in Utrecht, naar de oncologisch chirurg dr. Molenaar.
Daar weer veel onderzoeken gekregen en veel spanning of er geen uitzaaiingen waren. Dit bleek gelukkig niet zo te zijn.
De plek en de grote van de tumor bleek niet erg gunstig te zijn voor operatie. Toen besloten om eerst chemo te doen om te kijken of dit te tumor kleiner maakte. Na pittige en vele chemo's bleek dit toch niet het geval te zijn
in oktober 2011 heeft dr. Molenaar samen met mij de beslissing genomen om de tumor in de lever te verwijderen.
tijdens de operatie heeft hij 80 % van mijn lever verwijdert en nieuwe galwegen van darm gemaakt.
Na de operatie heeft het restant veel moeite gehad om weer te gaan werken waardoor ik in coma kwam. Mijn lichaam was zichzelf aan het vergiftigen.
Dit stuk heb ik zelf niet mee gekregen, maar het is heel spannend geweest, de prognose was erg slecht met steeds meer complicatie.
Uiteindelijk ben ik na 10 dagen wonder boven wonder weer bijgekomen. De periode daarna was erg zwaar.
ik kan er een boek over schrijven.
Na 4 jaar en heel veel vechten en accepteren dat ik beperkingen heb overgehouden aan dit alles.
Maar vooral zo dankbaar dat ik er nog ben.
Sorry voor de taalfouten (een van mijn beperkingen)
Wat een heftig verhaal..... Je hebt al heel wat meegemaakt.
Ik wens je voor de toekomst een hele goede tijd toe.
-Otto-
Al eerder heb ik mijn verhaal gedaan over de galwegkanker van mijn man.
Misschien zit ik op de verkeerde site en zou dat dan graag horen, maar ik wil het zo graag hebben over de eenzaamheid en het verdriet het doet zo`n pijn. Mijn man is zo verzwak , ik verlang zo naar `n knuffel of gelegenheid van hem. Mijn dochter vindt dat het niet om mij gaat en is het huis uit gegaan. Ik weet dat het om mijn man gaat en hij krijgt ook alle verzorging en liefde die ik hem kan geven. Maar ik voel me zo eenzaam en alleen en heb zo`n angst voor de toekomst. Ik heb geen ouders meer en ben enig kind, en kan mijn verdriet met niemand delen,mijn man was mijn houvast en mijn aller beste vriend .De hele dag en nacht ben ik bij hem en hou me zo sterk voor hem, maar mijn hart doet echt pijn.
Wat vreselijk eenzaam moet dat voor je voelen dat je je juist nu je verdriet en angst met niemand kunt delen.
Je schrijft dat je man je houvast en allerbeste vriend is.
Is daarin iets veranderd nu hij ziek geworden is?
Het lijkt mij dat je man jou toch ook heel hard nodig heeft in deze periode? Kunnen jullie elkaar nu niet meer steunen? En elkaar over en weer door dit hele traject heen helpen?
Je vraagt of je misschien niet op de goede site zit met dit onderwerp.
De site is wel goed, alleen deze groep en deze discussie is niet de meest handige plek om dit aan te kaarten. Met name omdat je bericht nu in een klein hoekje is beland waar maar weinig mensen het zullen lezen, terwijl je onderwerp ook geldt voor mensen met andere kankersoorten.
Daarom is het denk ik slim om hierover bijvoorbeeld in de volgende twee volgende groepen te gaan schrijven:
Je kunt er voor kiezen om in deze 2 groepen op een bestaande discussie te reageren, maar je kunt ook een hele nieuwe discussie starten waar anderen op kunnen gaan reageren.
Ik wens je heel veel sterkte toe, en hoop dat je je emoties toch met je man kunt delen.
-Otto-
Maar het is geen griepje, je ziet hem wekelijks aftakelen en hij probeert voor mij maar te oefenen met zijn zwakke benen en ik vertel hem maar dat het stapje voor stap beter gaat. Hij wild zo graag sterker worden. De oncoloog heeft hem gezegd dan hij met chemo kan beginnen als hij sterker wordt.
Misschien doen we alles verkeerd we hebben ook geen ervaring hiermee, ik kan alleen ontzettend veel van hem houden.
Hallo dormans,
Wat naar en verdrietig dat je je zo eenzaam en alleen voelt en ook zoveel angst hebt voor de toekomst. Tegelijkertijd is het voor mij zo herkenbaar en ben je, helaas, niet de enige die zich zo voelt. Bij mijn man is in juni vorig jaar galwegkanker geconstateerd. Bij de operatie in augustus bleek het uitgezaaid te zijn naar de lymfelkieren. Daar zit je dan, de liefde van je leven blijkt er over een tijdje niet meer te zullen zijn en hoe ga je dat je kinderen, van 9 en 5 vertellen, Daar ligt hij dan zooo ziek en je kunt gewoon niets doen, dan bij hem zijn, maar je wilt gewoon niet dat het er is, want het kan gewoon niet waar zijn dat iemand van 42 geen toekomst meer heeft en de kinderen hun vader zullen moeten gaan missen en tja, dan ben ik er naturlijk ook nog. De liefde van mijn leven, mijn maatje, mijn kanjer. Maar je hebt geen keus, je moet het je kinderen vertellen, je moet er zijn voor je man en er is ook nog een baas die wil dat je komt werken. Ons leven is erg veranderd. We hebben veel meegemaakt, ziekenhuis in, ziekenhuis uit, dan weer heel ziek en dan gaat het weer beter, 10 maanden chemo en dan zeggenze bij de laatste scan dat hij ziekte vrij is, er is niets meer te zien. natuurlijk zijn we heel blij, maar teglijk ben ik zo bang, bang voor wat nog gaat komen en eenzaam, ja ook. Mensen begrijpen echt niet hoe het is om in zo'n situatie te zitten. veel gelukkig wel en die steunen ons en zijn er voor ons, maar sommige... zijn echt zo lomp. De pijn die je als partner hebt voor je partner, voor je kinderen en voor jezelf is onbeschrijfelijk. En nu, nu het beter gaat denken velen dat je gewoon weer verder kunt. Natuurlijk zijn we blij dat het nu zo gaat, maar daarmee is het niet weg uit ons gezin, uit onze relatie, uit hem, uit mij. Voor mij begint het nu pas, want het zorgen kan nu op houden, maar ergens is het er nog. Het is zo'n klus om dit te doen. En als je dan veel steun hebt, die we gelukkig wel hebben van velen, maar helaas niet van een deel van de familie, van mijn mans kant, die volledig zijn afgehaakt en mijn man laten zitten, en mij natuurlijk ook, maar ook op het werk gaat het erg moeizaam. Het valt me zwaar en als je dat open bespreekt snappen ze er niets van en moet je zo voor jezelf opkomen, wat nu niet te doen is. Dan wordt er gesproken over dat je al zoveel verzuimd hebt (in de tijd dat mijn man zo ziek was, ja) en dat dat het komende jaar wel anders moet. Ze weten niet wat ze zeggen, want zulke opmerkingen doen zo veel pijn en helpt zeker niet om weer fijn te kunnen werken. Dus eenzaam en alleen, zeker. Bang, enorm, want ik wil hem niet kwijt. Lieve Dormans, jij bent er ook en doet er ook toe, ook al is je man zo ziek. Jij moet maar zien dat je voor alles en iedereen klaar staat, dag en nacht, met al je verdriet en angst. Al ken ik je niet, ik denk aan je!