Zingeving heeft dat nog zin of heb ik daar geen zin meer in
Hoi allemaal,
Het is een lange titel die ik gemaakt heb van deze discussie, maar zelf vind ik hem wel mooi. :-)
Bij mijn partner is de kanker terug gekomen en volgens de artsen zou er niets meer aan te doen zijn. De prognose was nog een jaar, misschien anderhalf. Dat was in februari 2016. Inmiddels zijn we een jaar verder en eigenlijk gaat het heel goed met mijn partner. Maar, altijd die maar, wat doen we nu? Na de eerste hektische maanden van overleven, zijn we wel tot de conclusie gekomen dat we moeten genieten van de tijd de er is. Je leeft tenslotte nu en niet straks. Maar hoe moet je eigenlijk nu verder? Wat altijd zo normaal was, plannen maken, afspraken, vooruit kijken enz.. enz. dat doen we wel, maar altijd zit er iets in ons achterhoofd, "ja dat kunnen we nu wel bedenken, maar ...." . Het valt ons niet mee om nog ergens voor te gaan als mens, bedoel ik. Ik weet niet of ik wel zin heb om mijn leven zin te geven als hij er niet meer is. Waarom zou ik het dan nu gaan doen. Ik krijg het niet goed onder woorden merk ik. We willen gewoon niet dat ons leven alleen maar draait om ziek e/o doodgaan. We willen niet dat we alleen maar de dingen nu doen, omdat het straks niet meer kan. Maar hoe doe je dat? We willen graag zin geven aan ons individuele leven en aan ons leven gezamenlijk, maar op de één of andere manier blijven we maar rondzwalken als een stel kippen zonder kop. We doen dit, we doen dat, we doen van alles wat, maar we komen nergens.
Dus kortom, hoe ga je leven met een doodvonnis? ps. dat klinkt wel heel zwaar al zeg ik het zelf. Begrijp me niet verkeerd hoor, ons leven nu is helemaal niet zo verkeerd, maar van dat rondzwalken willen we wel af. Er moet gewoon weer richting komen.
19 reacties
Je bent zeker niet de enige die hier tegen aanloopt en er is hulp die je daarbij kan gebruiken.
Het heeft mij zelf een paar jaar gekost om daar achter te komen. En nu langzaam ga ik daarmee aan de slag.
Nu ben ik met behulp van een psycholoog aan het werk om hier uit te komen. Je zou kunnen kijken of dat voor jullie niet ook iets is. Bijvoorbeeld via Ingeborg Douwes Centrum.
Zelf ga ik de cursus Voluit Leven doen binnenkort. Niet specifiek op kanker gericht maar wel op zingeving en aanvaarding.
Wat mij ook heeft geholpen is het lezen van boeken over vergelijkbare onderwerpen. Zowel literaire werken als persoonlijke verhalen.
Ik heb in juni 2014 te horen gekregen in het UMC+ te maastricht dat k niet meer kan genezen,wel verlengen met Iressa (als die zou aanslaan) en dat ik dan nog enkele jaren zou hebben.
In het begin was ik heel erg met doodgaan en de begrafenis bezig,toen kreeg ik een fase waarin ik een soort van bucketlist ging maken..
Dat was eigenlijk allemaal heel erg onrustig ,inderdaad zo van ,wat als!!!!!
Nu inmidels zijn we in 2017 beland,wetende medisch gezien dat ik binnen de 5 jaar dood zou gaan,want mijn imuunoloog zei in het begin (vanwege spierreuma )dat als ik binnen 5 jaar zou doodgaan ikaan de prednison zou blijven,en anders niet,want prednsion is te slecht voor je lijf in die grote hoeveelheden,en ik moest aan de prednsion blijven hoorde ik daarna van een andere arts,dus ik wist genoeg...;
Inmidels is de spierreuma over en ben ik vanaf vorig jaar mei al aan het afbouwen,ergens eind maart ben ik helemaal prednison vrij en hopen dat de bloedwaardes goed blijven!
En nu eerlijk gezegd plan ik wel gewoon mijn dingen net als eerst,ik steek ietsje meer mijn kop in het zand,omdat ik dat zelf fijner vind werken,natuurlijk heb ik in mijn achterhoofd dat ik bij iedere scan te horen kan krijgen het is gegroeid,maar ik ben er niet meer zo mee bezig.
We leven gewoon net als voor mijn ongeneeslijk ziek zijn vonnis.......
Dus afgelopen weekend zijn we naar Lissabon geweest en in augustus gaan we op motorvakantie....
ik heb natuurlijk wel een doorlopende reis en annulerings verzekering,en heb alleen nog maar de hotel geboekt via booking . com de motorhotels boek ik pas na de scan in juni ongeveer,want n u 7 maart ook weer een uitslag,en dan 3 maanden daarna weer...dus ik hou er heel licht rekening mee dta mijn gezondheid zo kan veranderen ,maar laat het niet meer overheersen,ik wil NU leven en genieten en iemand anders kan door ongeluk of bv hartstilstand misschien nog wel eerder komen te overlijden dan ik...
Het enigste voordeel wat ik vind van alles ,is dat ik nu bewuster een keuze maak bij alles van wat ik wel of niet leuk of belangrijk vind om te doen,en eigenlijk is dat dus gewoon mijn familie en vrienden om daar mee samen te zijn en vakanties (met motor het liefste).............tja niemand kan je vertellen hoe je iets moet doen,je rolt meestal vanzelf van de ene naar d andere fase toe.......
Ik merk wel dat mijn man meestal in een andere fase zit dan ik.................
sterkte,hopelijk heb je wat aan (te lange )mijn verhaal?
Groetjes Karin
Hoi Karin,
je verhaal is niet zo lang hoor. Er valt waarschijnlijk veel meer te vertellen. Ik denk niet dat je je hoofd in het zand steekt. je zoekt gewoon een weg om te leven, zolang er nog wat te leven valt. Niemand zegt dat je 24 uur per dag met ziek en zeer bezig moet zijn. Iedere keer weer naar het ziekenhuis trek je het blik of doosje open met angst, hoop en weet ik veel wat meer. Als je er weer vandaan komt, mag je die doos best weer dicht doen tot de volgende keer. Je schiet er tenminste niks mee op als je, je leven op laat houden voordat je dood bent. Je leven draait tenslotte om meer dan kanker, ziekenhuis en sterven. Goed van je dat je gewoon doorgaat. Een ander zal het misschien niet snappen, als jij het maar doet. Tuurlijk zit je man in een andere fase. Zijn leven gaat door als jij er niet meer bent. Ik hoop dat ook hij zijn weg er in gaat vinden. Succes!!!
Wat een herkenbaar verhaal en wat heb je het goed onder woorden gebracht. Ik merk zelf dat mensen in mijn omgeving het niet begrijpen als ik dit bespreekbaar probeer te maken. Ik krijg dan reacties in de trant van " ja maar jij doet toch....".
En ja ik probeer door te gaan met mijn leven en in plan ook nog dingen maar dat doodvonnis hangt er. Sinds kort werk ik niet meer en ik ben niet in staat iets anders op te pakken. Waarom aan iets beginnen als je niet weet hoe lang nog? Ik kom er helaas niet goed uit. Voor nu heb ik besloten me er niet druk over te maken en te accepteren dat mijn doelen in het leven laag zijn. Ik ben happy met mijn echtgenoot om mij heen en als we zin hebben trekken we erop uit of maken er thuis iets van. Ik probeer niet verder te denken dan dat. Ik denk dat de achterblijvende partij pas weer dingen op kan pakken als deze situatie is afgerond. Ik wens jullie sterkte en nog veel goede dagen toe.
Groet Marianne
Hoi Marianne,
Wie zegt dat je doelen laag zijn? Is het niet gewoon prachtig dat je blij bent met je echtgenoot om je heen en de dingen te doen die je wil en kan als je er zin in hebt. Niets meer en niets minder? Menig mens zou dat ook willen, alleen laten zij zich afleiden of verleiden door de herrie en de ruis. Jij bent bij machte om die herrie en ruis uit te zetten en je aandacht te richten op wat voor jou, nu belangrijk is. Dat lieve Marianne vind ik absoluut geen laag doel. Je doet jezelf te kort als je het zo omschrijft. In een ronduit K.. situatie zie je kans om het beste eruit te halen. Dat wijst op kracht. Een herstelperiode heb je nodig. In de natuur is het tenslotte ook niet altijd lente. ;-)
Ik wens jou ook veel fijne dagen toe en zeer zeker wens ik je vele mooie herinneringen.
gr. christine
Groet Ron60
Ik vind net als jij dat ik bepaal wanneer ik ga en niet het lot,maar denk wel dat je soms je grenzen verlegt.
Verder begrijp ik dat je niet meer zo goed vooruit kunt,en dan is samenzijn inderdaad ook heel erg genieten,een mens heeft eigenlijk niet zoveel nodig als men denkt toch!
Ik wens jou en je familie nog veel sterkte toe de komende tijd en geniet er maar lekker van ,
van het samen zijn.......
knuffel karin
Knuffel terug Karin, ook jij en je familie, sterkte.
Hoi Ron60,
Dank je wel voor je humor. Ik hoop tenminste dat jij het zo ook bedoelt hebt, anders sla ik de plank faliekant mis. Wat fijn dat jij weer zelf aan het roer van je leven staat. Hou vol en leef je leven!
Succes, een knipoog en veel liefs,
Christine
Bijzonder om te lezen hoe jullie/jij worstelen met deze existentiële vragen.
Dit is exact hetgeen ik (en mijn vrouw) de laatste jaren veel om ons heen hebben zien gebeuren bij dierbaren die ongeneeslijk ziek werden verklaard.
Om die reden zijn wij voornemens een plek te creëren waar mensen met deze diagnose en hun naasten zich kunnen bezinnen over hun eigen (on)sterfelijkheid.
Ik ben benieuwd of jij/jullie uiteindelijk voor jezelf die bezinning of een beetje rust hebben kunnen vinden?
Ik wens je/jullie in ieder geval veel warmtevolle liefde en inzicht toe.
Robin en Hilda Zuidam
Stichting Het Bezinningshuis
Hallo Chris en anderen
Een half jaar geleden heb ik ook een doodvonnis te horen gekregen met nog 6-12 maanden te leven.
Mijn reactie was, dat ik wilde gaan voor kwaliteit van leven. In mijn blog kun je lezen hoe ik hier de eerste maanden mee om ben gegaan. Ik heb geaccepteerd dat ik ongeneeslijk ziek ben maar niet de termijn. Ik wilde de kwaliteit van leven terug en daar heb ik keihard aan gewerkt.
De afgelopen twee weken zijn we naar Gran Canaria geweest en hebben daar weer bergwandelingen gemaakt en door de duinen van Maspolomas gezworven. En dat was meer dan dat ik 5 jaar geleden kon en had gedaan. En dat wil ik graag zo nog een tijdje houden.
Hoi Wiebe,
Fantastisch dat jullie gewoon gegaan zijn. Gewoon door blijven gaan met leven, daar moet je, je energie in stoppen. Niet in doodgaan. Dat gebeurt toch wel, op de lange of korte termijn. Daarmee wil ik niet zeggen dat je, je kop in het zand moet steken, maar je moet jezelf niet begraven voor je dood bent. ;-)
Heel veel plezierige momenten, dagen en van alles en nog wat wens is jullie toe.
Groeten Christine Vermeer
Meer dan een jaar verder en hoe gaat het nu? Ik ben benieuwd omdat ik het zelf ook nog niet op een rij heb en min of meer dezelfde vraag stelde (palliatieve fase, ja, en dan?).
Hoe is het jullie vergaan?
Hallo
Ik hoor hier één fantastische story naar de andere, ik heb ook nog ....jaren de tijd. Maar hoe ga je met de dood om als je, schulden hebt. Je kunt niets leuks doen van 35 euro de week, want ik zit in bewind. Nu moet ik het Huis uit, omdat ik het niet meer kan betalen. Hoe moet ik deze laatste tijd die mij nog verblijft gaan doen, eigenlijk zit ik alleen maar thuis. En dadelijk heb ik wel wat te doen, maar weer teveel. Ik weet nu nog niet hoe ik alles moet regelen, en ik raak zo"n beetje mijn energie kwijt. Hoe kan ik mij nou een zin van het leven maken?
Hallo Gelika, helaas kan ik je daar helemaal geen zinnig antwoord op geven. Wellicht dat er instanties zijn die je daarmee (op weg) zouden kunnen helpen. Ooit in een ver verleden heb ik in een vergelijkbare situatie gezeten vwb schulden. Maar had 'hulptroepen' om mij heen. En ik was niet ziek en werkte fulltime. Nu ben ik wel (ongeneselijk) ziek, maar verder eenvoudig oké. Niet rijk, maar gewoon genoeg en sparen voor extra's.
Sorry dat ik je niet echt verder helpen kan......
Lieve groetjes Hebe
Hoi gelika,
Vergis je niet in het lezen van wat er geschreven wordt. De meeste zijn op zoek naar hoe je kunt leven, als ziek zijn en misschien sterven in je leven komt. De één heeft meer financiële armslag dan de ander en zoals ik begrijp, heb jij geen financiele armslag. En het is naar voor je, dat je dat als "bonus" erbij hebt.
Maar ik denk en heb ervaren, dat zingeving niet te koop is. Het zit er vooral in om te kijken naar wat er wel is en wel kan. Ons brein maakt ons gek, met het telkens weer naar voren halen wat er in het verleden mogelijk was of wat er bij een ander kan. Dan ga je vergelijken en dat verlies je. Wat voor mij werkt, is altijd aan het eind vd dag minimaal 3 dingen opschrijven, die in ieder geval een beetje goed zijn gegaan. En regelmatig is dat alleen een koppie thee, de kat aaien en in de zon zitten. Zo leer je jezelf om te kijken naar wat "goed" is gegaan.
Heel veel succes Gelika en stoer van je dat je het op durft te schrijven!!!
Wow, wat een goeie reactie Chris10e! Je hebt gelijk; wegen naar wat niet is, heeft geen zin en helpt je zeker niet. Hoe moeilijk een situatie ook is - en geloof me, die van Gelika hoort daar zeker bij - er zijn kleine momentjes die de moeite waard zijn om te koesteren.
Lieve groetjes Hebe
Hey Gelinka,
Het is waar, een gedeelte van de verhalen zijn soms succes stories maar toch vaak ook een persoonlijk drama. Met kanker te worden geconfronteerd, ik weet niet of er nog iets ergers is dan dat. Hoe je daar mee moet omgaan zul je helaas zelf moeten leren denk ik zo. Hieraan heb je niks, maar je hebt ook een net zo dringend probleem, het huis waar je nu bent raak je kwijt en als je geen huis meer hebt dan mis je erg veel. Kan dat huis war je nu ( waarchijnlijk ) onderdak hebt je niet helpen om iets anders te vinden. Zelfs als je in de schulhulp verlening zit zijn er grenzen aan wat ze je kunnen af nemen. Met weinig energie voor andere dingen en nu dit ... Ik zou zeggen : probeer zo spoedig mogelijk hulp te krijgen, vooral jij met een levensbedreigende aandoening hebt extra steun nodig.
Veel sterkte en kracht gewenst door een lotgenoot