Via Vraag het een professional kun je vragen stellen aan een deskundige op kanker.nl. Bijvoorbeeld een vraag over je diagnose of de onderzoeken die je krijgt. Of vragen over je behandeling en de bijwerkingen daarvan. Ook kun je bij ons terecht voor vragen over je leven met/na kanker. De deskundige kan met je meedenken en uitleg geven. Goed om te weten: de professionals vervangen nooit je eigen arts, verpleegkundige of hulpverlener. Die blijft altijd je eerste aanspreekpunt.
Hoe kunnen we je het beste helpen?
Heb je een vraag over iets in je online patiëntendossier? Bespreek die altijd eerst met je arts. Heb je er daarna nog vragen over, dan kun je bij ons terecht. Maar vraag altijd eerst je arts.
Stel je vraag zo duidelijk mogelijk
Wat zet je in je vraag? Dit kan belangrijk zijn om te noemen:
- Welke onderzoeken je hebt gehad
- Het stadium van de ziekte
- Kenmerken van de tumor, bijvoorbeeld hormoongevoeligheid of genmutaties
- Uitslagen van onderzoeken: bijvoorbeeld de PSA-waarde of de CIN-uitslag
- De eindconclusie in het verslag van weefselonderzoek
Heb je vragen over bijwerkingen of gevolgen van de behandeling? Schrijf dan bijvoorbeeld:
- Welke medicijnen je gebruikt of hebt gebruikt
- Wanneer je bestraling kreeg
- Wanneer je geopereerd bent
Heb je vragen over omgaan met kanker? Schrijf dan bijvoorbeeld:
- Welke problemen je ervaart. Heb je bijvoorbeeld last van angst of onzekerheid, of problemen met je relatie? Of heb je vragen over hoe het gaat met je werk?
Wat kun je beter niet doen?
- Plaats niet het hele verslag van weefselonderzoek.
- Plaats geen afbeeldingen van scans of röntgenfoto's.
- Plaats geen foto’s van bobbeltjes, vlekjes en dat soort dingen.
- Plaats geen namen, telefoonnummers, mailadressen van jezelf of zorgverleners.
Gebeurt dit toch? Dan moeten we dit soort extra gegevens helaas verwijderen.
Vind je het moeilijk om een vraag te stellen? Dan kunnen de voorlichters van kanker.nl helpen bij het maken van een vraag.
Goed om te weten:
- Alle vragen en antwoorden zijn openbaar. Elke bezoeker van kanker.nl kan de vraag en het antwoord meelezen. Gebruik daarom altijd de naam die je hebt gekozen toen je een account aan hebt gemaakt.
- Onze professionals stellen geen diagnose, geven geen second opinion en geen behandeladvies. Heb je klachten die door kanker kunnen komen, dan kun je het beste naar je huisarts gaan.
Hoe werkt het?
- Om een vraag te kunnen stellen heb je een account nodig. Heb je een account dan moet je eerst inloggen.
- Kies de professional(s) aan wie je een vraag wilt stellen. Klik op Stel je vraag en klik daarna op vraag versturen.
- De professional probeert je vraag zo snel mogelijk te beantwoorden.
- Je krijgt een melding op je overzicht met activiteiten als je vraag beantwoord is.
Schildklierkanker en pubers
Hoi,
ik heb folliculaire schildklierkanker. Ik heb de behandelingen achter de rug en ben nu bezig met instellen van de medicatie en krijg in januari controles. Ik merk dat ik snel moe ben en daardoor ook snel geirriteerd. Mijn oudste puber is sinds mijn diagnose volop aan het puberen. Ik ben moe en snap dat ze aan het puberen is en grenzen opzoekt maar ik begrijp niet dat ze totaal geen nee accepteert en ze keer op keer volledig over mijn grenzen gaat. Ik loop op mijn tenen want wil dat ze geen last hebben van mijn ziekte en herstelproces maar het kost me zoveel energie en het lukt me dan ook niet om rustig op haar grillen te reageren. Ik reageer dan explosief en dit geeft ze me verwijtend terug. Hoe kan ik het beste het gesprek aangaan. Ik wil haar namelijk niet onnodig bang maken maar de kanker is er wel en het beinvloedt mij zowel lichamelijk (moe) als geestelijk ( emoties). En mijn lontje is daardoor echt korter. Tot op heden wil ze er niks over horen en niet over praten maar het is er wel en heeft absoluut invloed op wie ik ben en wat het met me doet en hoe ik reageer. Ik heb veel boeken over pubers gelezen en geef zelf les op de basisschool. Ik begrijp dat ze grenzen opzoeken en ik weet ook dat ik die moet aangeven, maar wat doe je als ze deze niet accepteert en respecteert en hoe zorg ik dat ik daardoor niet compleet afgebrand ben. Ik heb geen partner die het af en toe over kan nemen en merk dat mijn emmertje vol is. Bedankt
Antwoord
Goedemorgen,
Dank voor je vraag. Ik kan me voorstellen dat je het gevoel hebt dat je hierin ' vast' zit. Het is heel begrijpelijk dat je emmer vol zit. Het is een enorme uitdaging om zowel voor jezelf te zorgen na de behandeling tegen kanker en midden in je herstel te zitten, en een moeder te zijn. Het klinkt alsof je oudste het ook zwaar heeft met jouw ziek zijn, ook al wil ze er niet over praten. Mogelijk probeert ze daarmee de nare gevoelens weg te houden. Maar die nare gevoelens/spanning moeten toch ergens ontladen worden. Je ziet dan vaak dat die spanning juist tegendraads gedrag veroorzaakt en kinderen dan ruzie zoeken. Op het moment dat het 'ontploft' komt alles eruit. Dan zou je kunnen zeggen dat er dan pas echte ontlading ontstaat. Dat is natuurlijk niet hoe je het zou wensen. Maar helaas wel hoe het vaak gaat. De grens die je geeft, geeft dus ook een kans voor haar om haar spanning te ontladen en haar spanning op jou te projecteren. Dus inderdaad heel goed om die grens te geven, maar ook erg vermoeiend als het zo veel energie kost en emoties oproept.
Denk je dat het mogelijk is om met je puber te praten over wat er tussen jullie gebeurd? Dan hoef je niet zo zeer over de kanker te praten, maar meer over hoe jullie beide op de stress reageren die de kanker geeft. Dan praat je over jullie copingstrategieën die je nu inzet (bijvoorbeeld: ik probeer er juist niet aan te denken, of wil afleiding zoeken (vaak zeggen pubers dit), of bijvoorbeeld voor jou als moeder: ik doe mijn best om te herstellen maar heb het er zwaar mee en daarom ben ik niet de moeder die ik wil zijn op dit moment voor jou). Het voorbeeld geef ik om verduidelijking te geven, maar het gaat natuurlijk om je eigen woorden. Het is soms ook helpend om je puber te helpen met inzicht te krijgen in haar gedrag door het te normaliseren. Bijvoorbeeld: 'veel kinderen en jongeren die een zieke ouder hebben, voelen meer spanning hierdoor en kunnen daardoor boos, bang of verdrietig zijn. Dat is heel normaal, maar ook moeilijk. En soms kan het dan zo zijn dat je bijvoorbeeld sneller dan normaal spanning voelt bij een toets of sneller boos bent op je ouders of een vriendin, of sneller huilt dan normaal.'
En daarnaast denk ik dat je kunt vertrouwen op je eigen kennis over pubers, en je eigen intuitie als moeder. Ik hoor graag of je hiermee verder kunt. Zo niet, dan kun je natuurlijk altijd nog in de verwijsgids op kanker.nl kijken welke psychologische hulp er in de buurt is. Soms help je je kind ook al door voor jezelf hulp te vragen omdat je dan je eigen emmer weer gaat vullen en je kind hierdoor weer kan steunen.
Hartelijke groet,
Anja van Onna
GZ-psycholoog Ingeborg Douwes centrum