‘Na de behandelingen werd het pas echt zwaar'

Toen Monique 8 jaar geleden de diagnose borstkanker kreeg, was ze heel stellig: ‘de arts vertelde dat ik hier niet dood aan zou gaan dus wilde ik geen nare emoties toelaten. Die leveren immers niks op. Mijn plan was: focus op de behandelingen en daarna weer verder met mijn leven. Toen wist ik nog niet dat het pas echt zwaar zou worden zodra de behandelingen achter de rug waren.’

Tekst en foto: Djoeke Barkey, februari 2020

"Tijdens het douchen ontdekte ik een knobbeltje in mijn borst. Ik had al eerder een cyste gehad dus ging er vanuit dat dit er weer een was. Na een paar dagen toch maar even langs de huisarts gegaan en die stuurde me door. Toen de arts me na het onderzoek en de punctie vertelde dat het kanker was, was mijn eerste vraag: “Ga ik hier dood aan?”. De arts zei van niet, want mijn oksels voelden goed dus het was prima te behandelen. Ik ging er heel praktisch in en dacht: niet ingewikkeld doen, dit zou maar een kort durend onderdeel van mijn leven zijn.

Donald Duck

Tijdens de chemo nam ik de Donald Duck mee en las alle flauwe moppen voor aan mijn partner. Daar zaten we dan samen te lachen in het ziekenhuis. Ik hield de focus op de dingen waar ik blij van werd. Daar had ik namelijk nog wel controle over. Dat was een hele bewuste keuze. Ik had veel last van bijwerkingen tijdens de behandelingen. Zoals extreme vermoeidheidsklachten en extreme smaakverandering. Daardoor ben ik bijna 30 kilo afgevallen in die periode.

De datum van de allerlaatste behandeling stond met uitroeptekens in mijn agenda. Daarna zou ik weer verdergaan met mijn leven. Maar toen begon het eigenlijk pas. Ik was nog zo ziek dat ik mijn leven gewoon niet kon oppakken hoe graag ik dat ook wilde. Zaken als aankleden, luisteren en praten waren me zelfs te veel.

'Het inloophuis was mijn lijntje naar de normale maatschappij.'
 

Inloophuis

Het advies was rustig aan doen. Maar thuisblijven maakt je wereld zo klein. Ook het contact met gezonde mensen die op bezoek kwamen was lastig. Zij zeiden telkens dat ik er zo goed uitzag, maar van binnen voelde ik me zo ontzettend moe. Ik moest continu mijn grenzen bewaken en uitleggen dat ik over 5 minuten graag af wilde ronden. Dit was heel lastig, want je wilt mensen niet wegsturen. Je bent juist zo blij met hun bezoek.

Het inloophuis in Zwolle, nazorgcentrum IntermeZZo, heeft mij enorm geholpen. Ik nam daar deel aan de yogalessen. Zo fijn om voor de verandering niks uit te hoeven leggen. Iedereen daar weet waar je doorheen gaat. Door in lesverband bezig te zijn hoefde ik het niet alleen te doen. Het inloophuis was voor mij echt het lijntje naar meedoen aan de normale maatschappij. Ik was heel ongelukkig geweest als IntermeZZo er niet was geweest. Zij kijken heel individueel naar wat heb je nodig, wat levert het je op en hoe helpen we je de regie te houden over het stukje leven waar je nog wel invloed op hebt. Precies waar ik behoefte aan had.

Angst voor terugkeer

Of ik bang ben dat de ziekte terugkomt? Als je me dit een of twee jaar na de diagnose had gevraagd had ik gezegd van niet. Maar inmiddels is mijn vader overleden aan blaaskanker en is mijn zusje op dit moment erg ziek door uitgezaaide borstkanker dus de angst zit er goed in. Ik hoop wel dat ik de angst de baas kan worden. Het stemmetje in mijn hoofd zegt dat angst een nutteloze raadgever is en dat het om het hier en nu gaat dus ik hoop dat dit stemmetje de overhand krijgt op mijn gevoel. Mijn lichaam probeer ik weer meer te vertrouwen, maar dit is dubbel.

Zingeving

Vanaf het moment van de diagnose heb ik heel erg geprobeerd om hier op een gezonde manier mee om te gaan. Om de kanker niet de baas te laten zijn. Als ik blij wil zijn, dan mag dat ook. Dus in die zin is de zingeving niet veranderd. Ik ben altijd al met zingeving bezig geweest en dit hele traject heeft daar nog meer de focus op gelegd. Ik wil mijn leven niet halfslachtig leiden of hierdoor laten verpesten. Wat mij erg geholpen heeft en wat ik anderen mee wil geven: verzin een motto voor jezelf en prent dat in je hoofd en probeer jezelf daaraan te herinneren. Mijn motto is: Als je het leuker kan maken, doe dat dan.

Natuurlijk word je van je sokken geblazen door kanker en voel je je vaak niet goed, dat is oké hier mag je in bewegen. Wat ik ook erg fijn vond was de oncologische massage die ik kreeg tijdens de chemo’s. Hierdoor bleef ik mezelf als één geheel voelen en hoorde mijn lichaam nog steeds bij mij. Een echte aanrader. Niemand komt ongeschonden uit het ziekteproces weet ik nu, maar door je eigen keuzes te maken en de regie te nemen, blijf je wel zelf aan het roer staan."

Meer over dit onderwerp?

Lees meer verhalen over het leven weer oppakken na kanker:

• Cecilia en Cynthia vonden steun bij elkaar.
• Herman gaf een positieve draai aan zijn ervaringen.
• Miep66 schrijft in haar blog dat ze nog niet lekker in haar vel zit: 'kankervrij = blij'?