Interview met Karin Janssen

Karin Janssen werkt als functioneel beheerder in het Antoni van Leeuwenhoek (AvL). In oktober 2018 kreeg ze te horen dat ze eierstokkanker heeft. Heftig nieuws, ook omdat ze in 2015 haar man verloor aan kanker. Rondom de behandelingen werkte ze zoveel mogelijk door.

Tekst: redactie kanker.nl, december 2019

Heb je op je werk verteld dat je ziek was?

"Ik ben er vanaf het eerste moment heel open over geweest. Dat past ook het beste bij mij. Ik heb het geluk dat ik in een heel fijn team met lieve collega’s werk. Dat scheelt natuurlijk enorm. Ik ben in 2006 in het AvL begonnen. Eerst als doktersassistente en daarna raakte ik al vrij snel betrokken bij de invoering van het elektronische patiëntendossier. Zo rolde ik de ICT in en werd functioneel beheerder. Ik ken m’n collega’s dus al heel wat jaren."

'Ik had in mijn hoofd dat ik er na een jaar weer zou zijn. Dat lukte niet.'
 

Ben je blijven werken tijdens de behandelingen?

"Toen ik de diagnose kreeg, was ik al een paar weken ziek. Ik had heel veel vocht in mijn buik waar ik flink last van had. Toen dat er eenmaal uit was, voelde ik me een stuk beter en heb ik gevraagd of ik aan de slag mocht. Ik ben wat klussen gaan doen die geen directe haast hadden en waarbij ik geen klantencontact had. Zo kon ik rustig op de achtergrond net zoveel uur werken als ik aankon, in afwachting van de behandeling. De behandeling startte met 3 chemokuren. Daarna volgde een operatie en toen weer 3 chemokuren. Ik heb tussendoor steeds een paar uur gewerkt, net wat kon. Nadat de behandeling was afgerond heb ik het werken opgebouwd naar 4 dagen van 4 uur."

Ging het re-integreren zoals je verwacht had?

"Ik had in mijn hoofd dat ik er na een jaar weer zou zijn. Dat lukte niet. Ik had niet ingeschat dat ik zo moe zou zijn. Dat moest ik leren accepteren. En ik moest leren luisteren naar mijn lichaam. Niet stoer doorgaan, maar op tijd stoppen. Mijn collega’s begrepen dat misschien wel beter dan ik. Zij riepen steeds dat ik op tijd naar huis moet gaan. Mijn leidinggevende zie ik niet elke dag. Bij haar gaf ik elke week aan hoeveel ik gewerkt had. Heel fijn dat dat zo kon. Ik kreeg echt alle medewerking."

Hoeveel werk je nu?

"Momenteel heb ik net 2 maanden thuis gezeten, omdat er in mijn gezin nog wat andere dingen speelden. Dat werd me te veel. Ik begin nu weer rustig met opbouwen. Omdat ik nu in het tweede ziektejaar zit, vraagt het UWV van me dat ik bij een externe werkgever ga re-integreren, maar dat wil ik helemaal niet. Gelukkig wil mijn leidinggevende me ook niet kwijt. Het ligt niet aan mijn werk dat ik moeite heb met re-integreren. Deze baan is juist helemaal prima voor mij. Ik heb gewoon nog last van de late gevolgen van kanker. Deze regel zou niet voor iedereen moeten gelden. Ze moeten naar de reden kijken waarom het nog niet is gelukt om te re-integreren." 

Wat zijn de grootste drempels om te blijven werken?

"De vermoeidheid. Dat wist ik ook wel, dat las ik ook op kanker.nl. Daar begeleid ik 2 gespreksgroepen, Bewegen bij kanker en Kanker en werk. Van mijn lotgenoten hoor ik dat je lang moe kunt zijn van de behandelingen. Het verschilt per patiënt hoelang dat is, maar het kan jaren duren. Gelukkig hoor ik ook dat het over kan gaan. Er is hoop!"

Zou je het een volgende keer weer zo doen?

"Ik zou zeker blijven werken. Misschien wel juist omdat ik geen partner meer heb. Door te werken heb je ritme in je leven. Je staat toch op. En omdat je mensen om je heen hebt, loop je minder risico om somber te worden. Je bent minder met je ziekte bezig. Maar het moet wel kunnen. Ik heb het geluk dat mijn werk mijn hobby is. En dat ik het op mijn werk heel goed kan regelen."