IK HEB HET GEDAAN.

2 juni 2022. ALPE D'HUZES.

's Nachts om 3.15u mijn wekker gezet. Want ik heb samen met mijn teamgenoten afgesproken om,  op tijd naar de start te lopen. Deze is om 4.30u. Op dit tijdstip is de start midden in het dorp. (Le Bourg- d'Oisans) De burgemeester wenst ons allen heel veel succes en plezier toe en telt per blok steeds af, wanneer we mogen starten. 

Om 4.45u is het echt zover. Ons blok mag gaan. Wat heb ik er veel zin in. Wat heeft iedereen er veel zin in. Prachtig hoe we allemaal aangemoedigd worden door de vele supporters. Wat is dit kicken. En oh wat voel ik mij goed. Het GENIETEN  is nu al begonnen.

Met ons vieren  lopen we het dorp uit. Als we bij de berg zijn geeft Tessa aan dat ze in haar eigen tempo  verder gaat lopen. Tessa loopt  een stuk sneller als ik. Helemaal prima en heel wijs dus van Tessa. Want het kost veel kracht en energie om de ruim 1100 hoogtemeters te lopen, voordat je bij de finish bent.

In totaal heb ik 34 etiketten voor op de kaarsen geschreven. Vijf echt van mezelf. En de andere 29 zijn verzoekjes van mijn familie, lotgenoten hier van kanker.nl, vrienden, collega's en dorpsgenoten. Als we bij de eerste bocht aankomen, is het nog donker. Dit is bocht 21 (de 21 bochten tellen terug) Zo fijn dat ik dit met Frieda en José kan delen. Mijn collega en Hes hebben gevraagd of ik hun kaars in deze bocht wil laten zetten. Ik schiet vol bij het zien van al die kaarsjes. Komt zo binnen dat elk kaarsje zijn verhaal heeft. En dat zag iemand met een microfoon. Ze vroeg onder andere aan mij, voor wie ik in deze bocht kaarsen had gezet. En vroeg op het laatst wat ik hoopte hier op deze berg te halen. Toen schoot ik vol. Ik had namelijk zo gehoopt dat ik deze dag mijn ziekte kon afsluiten. Maar 6 weken geleden had ik een labcontrole gehad waarbij bleek dat de tumormarker licht verhoogd was. Omdat de rest van alle waardes goed waren en ik mij zo goed voelde, stelde mijn oncoloog mij gerust. En dat was natuurlijk heel fijn. Maar juist op zo'n moment als deze dag voelde ik toch ook de spanning wat de volgende labcontrole voor uitslag zou gaan geven. En besefte ik des te meer dat ik deze dag de ziekte niet zou gaan afsluiten. Misschien later....

Het is in woorden niet uit te drukken hoe indrukwekkend, grandioos, bijzonder het voelt, om met zoveel deelnemers de berg op te gaan. Met z'n allen hetzelfde doel. Ieder met zijn eigen verhaal, maar een verhaal, wat zo herkenbaar is voor iedereen. Frieda, José en ik stoppen regelmatig zodat ik even kan rusten. Maar ook om emoties samen te delen. En zodat we met ons drieën van de natuur kunnen genieten. Want wat is het er prachtig. Met foto's niet vast te leggen hoe fantastisch de uitzichten zijn. Hoe euforisch het voelt om te zien dat je al heel veel hoogtemeters hebt gemaakt als je enkele bochten gepasseerd bent en dan naar beneden kijkt. Om dan in de diepte het dorp Le Bourg- d'Oisans te zien liggen. Wouw. Wat gaat het goed. Ik ben er steeds meer van overtuigd dat ik de top van deze berg ga halen.

Bij bocht 13 staat één kaars van mijn oud-collega. En in bocht 11 staan 2 kaarsen voor mij van mijn lieve buren. In bocht 9 staan 2 kaarsen van Bianca. Wat voelt het goed dat ik hiervoor heb kunnen zorgen. Daar op die berg vliegen mijn gedachten alle kanten op. In gedachte neem ik zoveel KANJERS mee de berg op. Mijn ouders en mijn broer Kees die hopelijk vanaf boven trots op mij zijn. Maar ook Pascal, Alice, Hanneke, Jessica, Marian, mijn oom en tante mis ik. En ik mis lotgenoten die niet meer inloggen op kanker.nl, maar waarbij ik verwacht dat ze overleden zijn. Verschillende familieleden hebben al zoveel pech gehad door deze kloteziekte. Maar gelukkig daarna ook heel veel geluk dat de behandelingen goed aansloegen. Ik ken zoveel meer mensen die beter of ongeneeslijk ziek zijn. Voel vooral ook dankbaarheid dat er al zoveel onderzoek is gedaan. Want dat is toch wel de reden waarom ik nu de berg op kan lopen. Als ik 20 jaar geleden mijn diagnose had gehad, zou ik er waarschijnlijk niet meer zijn geweest. Behalve die verwarrende labuitslag, hoop ik toch nog steeds te kunnen zeggen dat ik beter ben. Voel mij zo trots dat  ik €14.408 heb opgehaald voor Alpe d'HuZes. En dat we met ons hele team €57.177 hebben opgehaald. Dit is voor mij de allerbelangrijkste reden waarom ik mij in 2020 heb opgegeven. Maar door corona nu pas georganiseerd kan/mag worden.

Bocht 7 is de Nederlandse bocht. Hier staat een kerkje. In deze bocht worden de allermeeste kaarsen gezet. Zo ook de kaarsen van mezelf en de meeste andere kaarsen waar ik voor gevraagd ben om voor te zorgen. Wat ik vooral tussen al deze kaarsen voel, is verdriet. Verdriet om wat deze kloteziekte veroorzaakt. 

Voel mij  zo gedragen door al die lieve vrijwilligers en supporters die zo goed voor ons zorgen en ons aanmoedigen. Ook van het kantoor van kanker.nl zijn ze met z'n zessen naar de berg gekomen om vrijwilligerswerk te doen en om ons aan te moedigen. In bocht 7 voel ik daarom ook heel veel geluk. En neem ik  de tijd om te genieten van de muziek. Om te eten en te drinken en om te praten. Ik denk dat ik wel een heel uur in bocht 7 ben geweest.

Het grootste stuk van de berg heb ik dan gehad. Maar het is toch nog een heel eind. Dus hop: Ik ga er weer voor. Langs de kant van de weg staat er zoveel publiek. En ook de sfeer tussen de  fietsers en lopers is fantastisch. Wat is dit genieten en wat voel ik mij gelukkig dat ik dit mee mag en mee kan maken.

In bocht 1 heeft onze lieve Hes een kaars laten zetten voor heel team Kanker.nl omdat wij allemaal de berg opgaan. Heel veel dank en heel veel succes laat Hes mij opschrijven. En dat zij zo trots is op ons. Maar ik ben ook zo trots op jullie allemaal. Omdat kanker.nl mij zoveel echte vrienden erbij heeft gegeven. Warme vriendschappen waarvan ik er sommigen heb mogen ontmoeten, maar de meesten nog nooit gezien heb.

En dan is het nog de laatste steile weg en dan loop ik het dorp Alpe d'Hues binnen. Nog ongeveer 1 km. Ik bel Frieda en José op dat ik eraan kom. Zij zijn al om 11.50u gefinisht. Ik kan maar geen genoeg krijgen van al die lieve mensen. Peter zei 's avonds tegen mij, volgens mij heb jij wel met 1000 mensen gesproken vandaag. Zou best wel eens kunnen dat hij daar gelijk in heeft. Deze dag zal ik voor altijd blijven koesteren. 

Nog een klein tunneltje door en dan nog een klein stukje en dan zie ik echt de finish voor me. Frieda en José komen mij tegemoet. Wat ben ik blij. Wat zijn we allemaal blij. Met z'n drieën lopen we naar de finish toe. En dan kan ik eindelijk echt zeggen: IK HEB HET GEDAAN. Het is dan 14.40u.

Wil jij middels een donatie mij nog helpen mijn streefbedrag van €15.000 te gaan halen dan is dit de link naar mijn actiepagina: https://www.opgevenisgeenoptie.nl/fundraisers/AnjaDas8927

Denk jij nu: dat wil ik ook. Laat het mij weten. Want dan ga ik ermee voor zorgen dat 2023 ook voor jou een prachtige belevenis op de berg gaat worden.

Liefs Anja Das (Dasje)