De dag des oordeels

Wachten op een uitslag is een raar iets. Aan de ene kant wil je dat het nu zover is. Aan de andere kant wil je je hoofd onder het dekbed stoppen, om er nooit meer onder vandaan te komen. Vandaag kan dat niet, want ik krijg de uitslag van de MRI. The verdict. Ik spreek van te voren nog even af met een vriendin om te lunchen. Zodat ik niet thuis de klok vooruit hoef te duwen. Het is fijn. Gezellig. Toch ben ik zenuwachtig. Als voor een sollicitatie. Een belangrijke presentatie. Een zakelijke afspraak. Alleen gaat het hier niet om een baan of een stap in mijn carrière. Maar om mijn fucking leven. Excusez le mot. Maar zo is het toch?

Dit bericht gaat mijn leven veranderen. Of ik kom er met een sisser van af en ik krijg een borstbesparende operatie. Of het is de dag des oordeels waarop ik hoor dat mijn rechterborst geamputeerd moet worden. Bah. Het woord alleen al. Zo lelijk. Hard. Ik moet dan denken aan een militair wiens onderbeen geamputeerd moet worden. Maar niet aan mezelf, een 41jarige vrouw, wiens borst er misschien af moet. Van het idee alleen moet ik al bibberen. 

Ineens is het al tijd om richting het ziekenhuis te gaan. Ik ga met een vriendin, we kletsen gezellig, alsof ik niet zodirect een van de meest belangrijke berichten uit m'n leven krijg. Maar dat is ergens dus ook wel fijn. Even nog onbezonnen, voor zover dat lukt. Ik moet plassen. Zenuwenplasje. Als ik net klaar ben is mijn chirurg er al. We lopen naar een van de spreekkamers. En daar steekt ze van wal. Ze pakt een A4tje en schrijft op z'n kop, zodat wij het kunnen lezen, wat er op de MRI gezien is. Onder de tafel zoek ik naar de hand van mijn vriendin. Ik heb haar nu zo hard nodig. Daar is 'tie. Mijn plakkerige zweethand ligt in die van haar. Oke... daar gaan we. De arts legt uit dat ik DCIS II in mijn rechterborst heb met een grootte van 10 cm. Zie je wel, ik wist dat het zo groot was. Bij DCIS II is de kans dat het borstkanker wordt 40%, vertelt ze. Daarnaast is er een klein plekje gezien waarvan het 2% kans is dat het kwaadaardig is. Oke... 

De grootte en de gradatie van de kalkspatjes, gecombineerd met mijn jonge leeftijd maken dat de artsen mij adviseren om mijn borst te laten verwijderen. Een bericht dat ik ergens al wist, maar alsnog binnenkomt als een mokerslag. De arts pauzeert even. Ze kijkt me aan. Mijn vriendin kijkt me ook aan. Ik weet niet hoe ik hier op moet reageren. Ik kan niet eens wat uitbrengen. Mijn keel voelt als schuurpapier. Tranen vullen mijn ogen en ik doe alle moeite om ze in mijn ogen te houden. Als ik nu ga toegeven aan de tranen dan zijn de sluizen open en dan gaan ze voorlopig niet meer dicht. Ik kijk maar naar het A4tje. Daar waar het oordeel voor mijn rechterborst op staat geschreven. Ik weet dat het nu sociaal wenselijk is dat ik reageer. Maar ik kan het gewoonweg niet. Wat moet ik hierop zeggen? Wat? In hemelsnaam? Mijn BORST moet eraf? Ik kan er gewoonweg niet bij.

De arts gaat verder en zegt dat ze helaas ook mijn tepel niet kunnen behouden, omdat het gebied van DCIS daar minder dan 1 cm onder zit. Dat hebben ze nodig voor schone snijranden. Dat kan er ook nog wel bij. Ik kan volgens de chirurg kiezen voor een reconstructie, dat gebeurt dan in dezelfde operatie. Geen twijfel dat ik dat wil. Ik ben bedeeld met een flinke boezem, no way dat ik met een borst ga lopen. Of met een losse prothese in m'n BH. Nee. Als 'ie eraf moet, dan wil ik ook een nieuwe. Raar om dit zo te zeggen, maar zo voel ik het nu eenmaal. Thank God dat dat kan tegenwoordig. Na de operatie is het wachten op de uitslag van het weefsel. Mocht dat niet goed zijn, dan volgt er nog een ander traject. Waar moet ik dan aan denken?, vraag ik. Daar wil mijn arts nog niet op vooruitlopen. Er zijn simpelweg teveel verschillende behandelplannen om daar op in te gaan. En sowieso is dat voor nu te ver weg. Ze heeft gelijk. Ik heb nu wel even genoeg nieuws te verstouwen gehad. 

Ik had allemaal vragen opgeschreven, maar het lukt me niet om ze te stellen. Het is notabene mijn vak, interviewen, maar hier bak ik er weinig van. Ik krijg gewoon niks uit m'n keel. En dus schuif ik m'n kladbokje, waar ik (goed voorbereid als ik ben) al m'n vragen in op heb geschreven, richting mijn lieve vriendin. Zij stelt al mijn vragen. Je hoort altijd van mensen die een uitslag in het ziekenhuis krijgen dat je iemand mee moet nemen, omdat je het zelf niet goed onthoudt, dat je dingen op moet schrijven, dat je het gesprek eventueel op moet nemen. En het is allemaal waar. De helft gaat langs me heen. Dit verhaal gaat over mij. Dit behandelplan gaat over mijn lijf. Dit is mijn rechterborst waar ze het over heeft. Het is te bizar voor woorden. 

Ik moet weer plassen. Pff. Net nog geweest. De chirurg zegt dat ze alvast een afspraak heeft gemaakt bij de plastisch chirurg voor morgen. Morgen? Mijn hoofd staat wel naar wat anders. En vrijdag spreek ik de anesthesist. Oke... Ze drukt me op het hart dat dit een advies is. Ik bepaal wat er gebeurt. Als ik niet mee ga in het advies dan gaan we een ander plan maken. Maar ik voel dat ze gelijk heeft. Het is heel gek wat ik nu ga zeggen, maar ik heb altijd al geweten dat ik ooit borstkanker zou krijgen. De afgelopen jaren schoot dat weleens door m'n hoofd. Wat raar, dacht ik dan. Ik hoop het toch niet! Maar ik voelde ook dat het klopte. Alsof mijn intuïtie tegen me sprak. En dus weet ik ook dat het plan de chirurg klopt. Wat er nu in mijn borst zit is niet oke. Als het verder gaat groeien ben ik de sjaak. Ik ben er ontzettend op tijd bij en ik mag in m'n handjes knijpen dat het nu nog een voorstadium is. Nee, natuurlijk wil ik mijn borst niet kwijt, maar het moet wel. Want anders ben ik er straks helemaal niet meer. 

Met natte oksels en een drukkende blaas ga ik de spreekkamer uit. Ik schiet het toilet in. Kan het nog bijna niet geloven. Op de parkeerplaats videobellen we met m'n ouders. Het is een pittige boodschap die we moeten brengen. Ik krijg het ook weer m'n strot niet uit, dus mijn vriendin vertelt het. Mijn moeder barst in huilen uit. Mijn vader is niet in beeld, maar als ik hem even later zie, zie ik dat ook hij het heel moeilijk heeft. Ik was er zelf natuurlijk al een beetje op voorbereid door wat ik vorige week in mijn dossier had gelezen, maar dit valt rauw op hun dak. Gek genoeg ben ik rustig en kan ik mijn ouders een beetje troosten. Raar toch hoe dit soort dingen werken, nu ben ik diegene die hen kalmeert. Maar het is ergens ook fijn.

Omdat ik niet alleen wil zijn ga ik naar mijn ouders toe. Mijn telefoon staat roodgloeiend en na vijf keer het verhaal gedaan te hebben kan ik gewoonweg niet meer. Ik leg m'n telefoon weg. We gaan eten en ik ben ergens ook een beetje opgelucht. Nu weten we het maar. Het avondeten gaat er prima in en we hebben een rustige avond. Maar schijn bedriegt want ik ga de meest vreselijke nacht van m'n leven in. Ik lig uren wakker, ben paniekerig, moet heel hard huilen, ben compleet over m'n toeren. Als ik eindelijk in slaap val beland ik in een nachtmerrie. Alsof ik daar niet al in leefde. Helemaal gebroken kom ik 's morgens beneden. Als een soort van spook ga ik de dag door, met dikke ogen van het huilen en kapot van de slapeloze nacht. Tijdens de lunch breek ik. Huilend zit ik aan tafel en mijn moeder smeert mijn boterham. Ik krijg het moeilijk weg, door mijn tranen heen is kauwen en slikken moeilijk. En dan ook nog eens naar de plastisch chirurg zo. Ik heb er weinig zin in...