M'n borst moet eraf maar ze kunnen er echt weer wat moois van maken!

Weer naar het ziekenhuis. Het zal een plek zijn waar ik de komende tijd veel zal zijn. Gek idee. Ik ben nu echt een patiënt. Het is ergens wel grappig hoe de andere mensen naar me kijken in de wachtkamer. Als mijn moeder mee is, die net weer wat haar op haar hoofd heeft na haar chemokuur voor borstkanker, denkt iedereen natuurlijk dat ik met haar mee ben. Wanneer de artsen dan mijn naam noemen en ik reageer, zie en voel ik ze kijken. Huh?! Haha. 

Ik heb er een helse nacht opzitten waarin ik ook veel heb zitten Googlen naar borstreconstructie. En dan met name naar een reconstructie voor vrouwen met weinig lichaamsvet. Want dat heb ik. Of ja, dus juist geen vet. Na alle horror verhalen over siliconen staat dat me erg tegen. Maar er zit niets anders op. Toch?

Toeval of niet, maar gisteravond besteedt Jinek in haar programma aandacht aan plastische chirurgie. Olga Commandeur, je weet wel, die fitte vrouw van Nederland in Beweging, zit ook aan tafel. Ze vertelt dat ze een voorstadium van borstkanker had en dat haar borst is geamputeerd. Ook zij wilde een reconstructie, maar krabbelde uiteindelijk terug toen ze las over de mogelijke complicaties en bijwerkingen die siliconen prothesen kunnen geven. Olga ging op onderzoek uit en is voor lipofilling gegaan, een methode waarin eigen vet van andere plekken op je lichaam in je borst wordt gespoten. Ik veer op. Dit klinkt goed! Dit wil ik ook! Ik sla aan het Googlen en hoe meer ik lees, hoe enthousiaster ik word. Ja. Dit gaat 'm worden. Een nieuwe borst, met eigen weefsel, helemaal van mezelf. 's Avonds voor de spiegel kijk ik nog even naar mijn lijf. Ik zet m'n buik uit. Ja, hier zit toch zeker wel wat vet, zeg ik tegen m'n spiegelbeeld. En de komende periode wat extra dingetjes eten, dat moet toch voor genoeg vet zorgen?

Ik heb allerlei wetenschappelijke artikelen gelezen over lipofilling, over de nadelen en gevaren van siliconen, DIEP lap, waarbij je een deel van je huid van je buik of bovenbenen gebruikt voor je borst, ja, ik ben klaar om naar de plastisch chirurg te gaan. Ik heb wel 100 vragen. Mijn plastisch chirurg (gek om te zeggen, maar ja, ik heb er toch echt een nu) is een jonge vent en de sfeer is meteen gezellig. Misschien iets te gezellig, want als je er een bar en drie bier bij zou denken, zouden we ook in de kroeg kunnen zitten. Mijn vriendin slaat een wat serieuzere toon aan en het jolige is er een beetje af als de plastisch chirurg aan zijn uitleg begint. Het komt erop neer dat hij met mijn eigen huid een super mooie nieuwe borst kan construeren. Al in de operatie waarin mijn borstweefsel wordt verwijderd start hij daarmee, door een tissue expander onder mijn borstspier te plaatsen. Dat is een soort van dikke ballon, die wekelijks gevuld gaat worden totdat deze de gewenste grootte heeft. Dat is een fijn idee. Wat afgebouwd wordt, wordt direct weer opgebouwd.

Het liefst wil ik natuurlijk een vulling van eigen vet. Als ik mijn bovenkleding weer eens uit heb gedaan (ongelooflijk hoe normaal het ineens is om aan jan en alleman je borsten te laten zien) en vertel dat ik geïnteresseerd ben in lipofilling moet de plastisch chirurg nog net niet z'n lachen inhouden. 'Eh, waar dan precies'?, vraagt hij. 'Nou, hier!', zeg ik terwijl ik een dun vetrolletje op mijn buik vastpak. 'Oke'. Hij pakt de vetrol beet en vormt er een klein golfballetje van. 'Dan wordt dit je borst'. Ik kijk ernaar. Het is niet eens cup AA wat hij daar vast heeft. Ik heb cup D. Dat gaat 'm natuurlijk nooit worden. Ik moet huilen. Godverdomme, hoezo kan dat bij mij nou weer niet?

'Overal is het fijn om dun te zijn, zegt hij, behalve bij mij'. Mijn vriendin biedt nog aan om haar vetweefsel te doneren (en dat is echt heel lief, want zo'n operatie is niet niks!). Maar ook dat heeft geen zin. Dat is geen eigen weefsel en sterft af. Er zit dus niks anders op dan de optie van siliconen. Ik stel al mijn vragen. Ik wil alles weten, de slechte verhalen, de onderzoeken, de gekke onverklaarbare klachten die vrouwen erdoor kunnen ervaren, hoe zit het daar allemaal mee? Maar mijn plastisch chirurg heeft alle antwoorden lijkt wel. Hij is zeer ervaren en staat dan ook 100% achter het gebruik van deze hoogstaande kwaliteit siliconen implantaten die ze in dit ziekenhuis gebruiken.

De siliconen liggen voor hem op tafel. Raar idee dat een van die schijven straks in mijn lijf zit. Welke maat zou ik nodig hebben? En hoe zou het voelen, zoiets in je lijf? De plastisch chirurg heeft ook dat antwoord: 'omdat de zenuwen ook weg zijn gesneden zal je borst dof aanvoelen, het gevoel is weg. De tissue expander zul je elke dag voelen, de vaste implantaat die we er later in gaat plaatsen ook, maar minder, als een soort van te strakke schoen'. Jeetje. En het zal ook niet als eigen weefsel voelen, want dat is warm. Een homp siliconen is koud. Ik vind het nogal wat. Het is dus een nieuwe borst, maar hij is niet van jezelf. Ik zal 'm altijd voelen. En er is een kans dat het implantaat gaat kapselen, dan moet deze vervangen worden. Nou... dat is ook niet mis.

Wanneer de tissue expander drie maanden op volle grootte is geweest zal deze in een tweede operatie vervangen worden voor de vaste prothese. Deze operatie is veel lichter dan de eerste. En in die drie maanden kan ik alles doen wat ik wil, volgens hem. Sporten, op vakantie, en als ik nog wat langer de tijd nodig heb, mag ik zelfs kiezen om de wissel wat later te doen. Ik geloof hem bijna niet. Wat goed zeg, dit! Natuurlijk is er een kans dat er complicaties optreden, maar die kans is op deze manier 4 tot 5%, in tegenstelling tot een directe reconstructie, met 20%. Ze spelen echt op safe hier in dit ziekenhuis. 

'En ik kan ook meteen je andere borst mooier of groter maken', zegt de plastisch chirurg. Wat? 'Maar die is prima!', zeg ik. En dat is ook zo. Daarbij moet ik er niet aan denken dat ze ook aan mijn gezonde borst gaan zitten. Ik vind het al erg genoeg dat ze aan rechts gaan lopen sleutelen. Toch doet hij het weleens bij patiënten, zegt hij. Als een vrouw een cup AA heeft, neemt hij ook de gezonde borst mee in de operatie en geeft hij haar een upgrade naar cup B. Ja, als ze dan toch bezig zijn... Jeetje. Wat gaaf zeg. Ik vind de optie heel fijn, maar van mijn linkerborst blijven ze lekker af. 

Dan komt hij met een folder van tepel tatoeages: 'ik weet zelf niet meer welke echt is en welke nep'. Ik kan mijn ogen niet geloven, want een prachtige tepels, ze lijken net echt. Ik zou zelfs kunnen kiezen voor een knopje erop. 'Maar dan heb je altijd een stijve tepel!', roep ik uit. 'Ja, of nooit een stijve tepel', zegt de plastisch chirurg droog. Ja, dat is waar. Jeetje. Ik had geen idee, hoeveel er allemaal mogelijk is! Maar dat is allemaal voor later, als beide operaties erop zitten. First things first. 

Als mijn 100 vragen zijn beantwoord, ik echt geen nieuwe vraag meer kan bedenken is ook dit gesprek klaar. Ik loop een stuk fijner uit de spreekkamer dan gisteren. Toen had ik een zwarte wolk boven m'n hoofd hangen. Maar nu breekt de zon een beetje door het wolkendek, want, ja m'n borst moet eraf maar, ja, ze kunnen er echt weer wat moois van maken! Een zware last valt van me af. Ja, het wordt een pittig traject en nee, het is niet niks, maar ik hoef niet voor altijd verminkt door het leven te gaan. Deze meneer gaat mij aan een prachtige nieuwe borst helpen en ik ben hem er nu al dankbaar voor.